Ο ηθοποιός Δημήτρης Καπετανάκος, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, άνοιξε την καρδιά του, αποκαλύπτοντας πτυχές της ζωής και της πορείας του που μέχρι σήμερα ήταν άγνωστες στο ευρύ κοινό. Μιλώντας στην εκπομπή «Καλημέρα είπαμε», αναφέρθηκε στον εσωτερικό του διχασμό ανάμεσα στη φυσική του συστολή και την παρόρμηση να δοκιμάζει νέες εμπειρίες. Παράλληλα, έκανε μια συναισθηματική αναδρομή στα εφηβικά του χρόνια, μιλώντας για τη συμμετοχή του στην οικογενειακή επιχείρηση, τις παράλληλες δουλειές που έκανε ενώ ασχολούνταν με το θέατρο, αλλά και τις στιγμές αμφιβολίας που τον έχουν κατά καιρούς κατακλύσει.

Δημήτρης Καπετανάκος: «Είναι ένα κομμάτι που δεν το έχω δουλέψει, δεν το έχω “λύσει” και νιώθω λίγο αμήχανα»

Ο ηθοποιός ανέφερε αρχικά, πως σε ολόκληρη την καριέρα του, έχει δώσει μόνο τρεις συνεντεύξεις. «Είμαι αρκετά χρόνια στη δουλειά και νομίζω πως είναι μόλις η τρίτη φορά που μιλάω με δημοσιογράφο» είπε και πρόσθεσε: «Είναι ένα κομμάτι που δεν το έχω δουλέψει, δεν το έχω “λύσει” και νιώθω λίγο αμήχανα, όταν πρέπει να λειτουργήσω εκτός πλαισίου. Είμαι ντροπαλός, και όταν παίζω. Είμαι γενικά ντροπαλός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω θάρρος να δοκιμάσω πράγματα».

Όπως σημειώνει, η ντροπαλότητα είναι για εκείνον μια δημιουργική εγρήγορση. «Τώρα που έχω μεγαλώσει και λίγο, δεν θέλω να μου φύγει. Δεν θέλω να νιώσω άνετος, γιατί πιστεύω ότι αυτό με “κρατάει”», τόνισε. Στη συνέχεια, ο Δημήτρης Καπετανάκος ανέφερε πως μεγάλωσε μέσα σε ένα πιάνο-μπαρ εστιατόριο που διατηρούσαν οι γονείς του. «Οι δικοί μου δεν είχαν πού να με αφήσουν, οπότε με έπαιρναν μαζί τους από τότε που ήμουν μωρό. Αργότερα, δούλευα κιόλας εκεί μέχρι τα 18 μου. Ήμουν κανονικός σερβιτόρος. Ήταν ένα περιβάλλον δύσκολο, αλλά αποτέλεσε μια ωραία δεξαμενή για τη δουλειά που κάνω σήμερα, χωρίς να ξέρω τότε ότι θα την ακολουθήσω». Η εμπειρία της νύχτας όμως δεν ήταν εύκολη. «Ένα τέτοιο μαγαζί εστίασης ήταν μεγάλη σκλαβιά. Δεν κάτσαμε ποτέ σαν οικογένεια όλοι μαζί. Πάντα κάποιος έλειπε. Η τελευταία δουλειά που θα επέλεγα να κάνω πλέον είναι να δουλέψω ξανά νύχτα».

Η πρώτη επαφή με την τέχνη ήρθε μέσω της ζωγραφικής, αλλά η ζωή τον οδήγησε στο θέατρο. «Είχα ξεκινήσει μαθήματα ζωγραφικής για να δώσω στην Καλών Τεχνών. Μια μέρα, συνάντησα μια φίλη που μου είπε ότι πήγαινε σε μια δραματική σχολή. Σταμάτησα την προετοιμασία μου γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον και πήγα. Μετά βρήκα και δουλειά σε ένα θέατρο. Ντρεπόμουν να πάω, γιατί δεν είχα τελειώσει καν τη σχολή. Τελικά το έκανα και έπαιζα ακόμα και ως μαθητής», είπε.

«Έχω ξεφορτώσει φορτηγά, παράλληλα με το θέατρο και τη σχολή»

Ο ηθοποιός δεν δίστασε να κάνει πολλές δουλειές για να στηρίξει τα όνειρά του. «Έχω ξεφορτώσει φορτηγά, παράλληλα με το θέατρο και τη σχολή. Το “ηθοποιός” το λέμε πολύ εύκολα. Είναι μια σπουδαία δουλειά που απαιτεί διάβασμα και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν κάνω για αυτή τη δουλειά. Νομίζω ότι είμαι “χρήσιμος”». Η αμφιβολία, πάντως, δεν είναι σπάνια στον χώρο του θεάτρου, όπως λέει. «Πολλοί συνάδελφοι έχουν σκεφτεί να τα παρατήσουν – έτσι κι εγώ. Αλλά πάντα ερχόταν μια δουλειά που μου έλεγε: “Συνέχισε”».