Η Μαρίνα Σάττι παραχώρησε μία από τις πιο προσωπικές και αποκαλυπτικές συνεντεύξεις της στη «Vogue» Ιουνίου, με αφορμή την καλοκαιρινή της περιοδεία και το νέο της άλμπουμ «POP TOO». Με ωμότητα και ευαισθησία, η τραγουδίστρια μίλησε για τη μητρότητα, την αυτοκριτική, την απώλεια και τις πληγές της παιδικής ηλικίας, φωτίζοντας πτυχές του εαυτού της που σπάνια μοιράζεται.

Διαβάστε: Μαρίνα Σάττι: "Είχα πείσει κόσμο ότι είμαι σοβαρή και ξέρω μουσική - Ήθελα να μάθω ποια είμαι" (Βίντεο)


Μαρίνα Σάττι: Για τη μητρότητα και τη σχέση με την αδελφή της

Η Μαρίνα Σάττι αναφέρθηκε στη σχέση της με τη μικρότερη αδελφή της, που γνώρισε για πρώτη φορά σε ηλικία επτά ετών, μετά την αναγκαστική αποχώρησή της από εμπόλεμη ζώνη. «Την καμαρώνω σαν μαμά», δηλώνει, ενώ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να γίνει και η ίδια μητέρα κάποια στιγμή: «Δεν ξέρω αν θέλω να γίνω μητέρα. Ίσως. Κάποτε.»



Η βαθιά επίδραση της μητέρας της

Μιλώντας για τη δική της μητέρα, εξομολογείται: «Διαμορφώθηκα από την υπερβολική αγάπη της. Δεν είχα μάθει να δυσκολεύομαι, να αποτυγχάνω. Ό,τι κι αν συνέβαινε, η μαμά μου το κάλυπτε πριν με ακουμπήσει.» Μια παιδική ηλικία χωρίς σύγκρουση, που αργότερα μετουσιώθηκε σε προσωπικό αγώνα ωρίμανσης.

Η σχέση με την έκθεση και τη δημοσιότητα

Η Μαρίνα δηλώνει πως πλέον δεν φοβάται την έκθεση, αλλά δεν μπορεί να δεχθεί τη «βιομηχανία παρερμηνειών» που συχνά συνοδεύει τη δημοσιότητα:
«Κάθε φράση γίνεται τίτλος. Κάθε σιωπή παρεξηγείται. Δεν μπορώ να είμαι η “κανονική” pop star. Ας είμαι η “προβληματική” της καρδιάς σας.»

Η πιο σκληρή φωνή είναι η εσωτερική

Σε μια από τις πιο φορτισμένες της φράσεις, λέει: «Ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού μου είμαι εγώ. Τις περισσότερες φορές, εγώ είμαι ο κόσμος που μιλάει εναντίον μου», και συνεχίζει: «Ο αυστηρός γονιός που δείχνει το δάχτυλο δεν είναι πάντα έξω. Συχνά ζει μέσα μας.»



Η απουσία του πατέρα και η ξαφνική απώλεια

Η λέξη που χρησιμοποιεί για να περιγράψει τη σχέση με τον πατέρα της είναι «απουσία». «Κάναμε να μιλήσουμε χρόνια. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα λόγω του πολέμου στο Σουδάν, ένιωσα ελπίδα για επανασύνδεση. Και μετά... πέθανε.» Η αφήγησή της καταλήγει με την αποδοχή της αβεβαιότητας της ζωής: «Η ζωή παίρνει αποφάσεις χωρίς να σε ρωτήσει.»