Η Δανάη Μπάρκα μίλησε ανοιχτά για τη στιγμή που αναγκάστηκε να αφήσει για λίγο το χέρι του παππού της, μια στιγμή που έμελλε να είναι το τελευταίο τους αντίο. Η εικόνα της εκείνης της ημέρας παραμένει χαραγμένη στη μνήμη της και τη συντροφεύει μέχρι σήμερα. Μέσα από την ανάρτησή της, αναδύεται ο πόνος της απώλειας αλλά και η αγάπη που δεν σβήνει ποτέ, καθώς ο παππούς της ζει πάντα μέσα στην καρδιά της. Με λόγια γεμάτα τρυφερότητα και νοσταλγία, η Δανάη Μπάρκα θυμάται τον δικό της άνθρωπο και το κενό που άφησε πίσω του, θυμίζοντάς μας πόσο σημαντικό είναι να εκτιμούμε κάθε στιγμή που έχουμε κοντά μας τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

«Σαν σήμερα πριν 10 χρόνια…»: Η συγκλονιστική εξομολόγηση της Δανάης Μπάρκα

«Σαν σήμερα πριν 10 χρόνια άφησα το χέρι του για λίγα λεπτά κι εκείνος με άφησε για πάντα. Περάσαμε στα νοσοκομεία 3 μήνες. Δύσκολο. Αν δεν έχεις μείνει σε νοσοκομείο, δεν ξέρεις τι περνάνε ασθενείς, γιατροί και νοσηλευτές. Αγωνίες, εντάσεις, πόνο. Με τους νοσοκόμους είχαμε γίνει πλέον οικογένεια. Κοιμόμουν εκεί στο δίπλα κρεβάτι κι όταν τον έπαιρνε ο ύπνος πήγαινα στο δίπλα δωμάτιο που ήταν η κυρία Μυρσίνη -μια υπέροχη γιαγιούλα απ την Λέσβο -και κάναμε παρέα μέχρι το πρωί που ξεκινούσαν οι ενέσεις. Εκείνο το πρωί, Τετάρτη ήταν, μας είπαν ότι κάπως βυθίστηκε και δεν έχει τα πάνω του. Ήμουν στη δίπλα καρέκλα και κρατούσα το χεράκι του και του έλεγα ο,τι μπορούσα να σκεφτώ πως θα ήθελε να ακούσει. Ήρθε ο κολλητός μου και του λέω πάμε να πάρουμε από κάτω έναν καφέ; Κατεβαίνουμε και επιστρέφουμε σε 10 λεπτά ακριβώς. Δε θα ξεχάσω ποτέ την μισάνοιχτη πόρτα και το παραβάν που υπήρχε μπροστά στον παππού μου. Δε θα ξεχάσω την φράση «καλύτερα να μην μπεις» και μετά τίποτα. Αυτό ήταν», γράφει η Δανάη Μπάρκα.

«Ο παππούς μου ήταν η αγκαλιά και η ασφάλειά μου — Η αγάπη του ζει πάντα μέσα μας»

Στη συνέχεια της ανάρτησής της η Δανάη Μπάρκα θυμάται τις στιγμές που πέρασε δίπλα στον παππού της στην παιδική της ηλικία. «Ο παππούς μου, που μικρή με έκανε κάθε μέρα βόλτες απ το χέρι σε όλο το Περιστέρι, που με πήγαινε στις πλατείες και ξεχνούσαμε να γυρίσουμε, που μου έλεγε παραμύθια να κοιμηθώ, που με ξυπνούσε το πρωί με χυμό φρέσκο, που βλέπαμε ταινίες με καουμπόηδες που του άρεσαν και κοιμόμασταν στον καναπέ μαζί. Ο παππούς μου που μόλις έμπαινα σπίτι φώναζε «ήρθε η ποντικω μου επιτέλους» και πηγαίναμε αμέσως για παγωτό. Ο παππους μου που δεν υπήρχε άνθρωπος να μην τον αγαπούσε κι εκείνος το ίδιο. Ο παππούς μου είχε φύγει εκείνη την απαίσια Τέταρτη. Απο τότε κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαι πάντα στη γιαγιά μου. Παίρνουμε λουλούδια, θυμόμαστε ιστορίες, τραγουδάμε, αγκαλιαζόμαστε και λέμε πόσο αγαπάμε τον παππού. Η γιαγιά δεν είναι η ίδια μετά τον παππού. Το σπίτι δεν είναι ίδιο μετά τον παππού. Τίποτα δεν είναι ίδιο εκεί εκτός από ένα και σημαντικό. Η αγάπη που «μυρίζει» ο χώρος. Η αγάπη που υπάρχει στο δέρμα της γιαγιάς μου όταν την ακουμπάω. Αυτό είναι εκεί και θα είναι πάντα. Θα κλείνω τα μάτια μου και θα σκέφτομαι το αίσθημα ασφάλειας, φροντίδας, ξεγνοιασιάς που είχα πάντα στην αγκαλιά του. Και με αυτό θα κυλάει η ζωή.. Παππού μου, σε σκεφτόμαστε. Σε αγαπάμε. Και της λείπεις τόσο πολύ», έραψε η Δανάη Μπάρκα για την συμπλήρωση των 10 χρόνων από τον θάνατο του παππού της.