Με μεγάλη συγκίνηση και ειλικρίνεια ο Κώστας Κόκλας μίλησε για την απώλεια της αγαπημένης του φίλης και συναδέλφου Καίτης Κωνσταντίνου, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάρτιο μετά από μάχη με τον καρκίνο. Η σχέση τους δεν περιοριζόταν μόνο στη συνεργασία τους σε διάσημες τηλεοπτικές σειρές, όπως τα «Εγκλήματα» και «Η τούρτα της μαμάς», όπου είχαν υποδυθεί ζευγάρι, αλλά ήταν στενοί φίλοι για πολλά χρόνια. Ο ηθοποιός αναφέρθηκε στο πώς η απώλεια της Καίτης τον επηρεάζει βαθιά, τονίζοντας ότι ο πόνος γίνεται πιο έντονος όσο περνάει ο χρόνος. Παράλληλα, μοιράστηκε σκέψεις για τη ζωή, τις σχέσεις και τη σημασία της ωρίμανσης μέσα από τις απώλειες.

Διαβάστε: Κώστας Κόκλας: Συγκινεί με την αναφορά στην Καίτη Κωνσταντίνου και την περιπέτεια υγείας του - "Όλα έγιναν μέσα σε 10 μέρες"

 

Κώστας Κόκλας για την απώλεια της Καίτης Κωνσταντίνου

«Η Καίτη ήταν ένα κομμάτι της ζωή μας, την αγαπούσαμε πολύ, ήταν αξιαγάπητο πλάσμα και θα ζει πάντα στις καρδιές μας. Όσο περνάει ο καιρός είναι χειρότερα έτσι είναι οι απώλειες. Ήταν άτυχη, δεν τα κατάφερε, αλλά είχε καταφέρει άλλα. Σε σχέση με την απώλεια, αναλογίζομαι διαφορά που έχουν σχέση με τη ζωή, τις σχέσεις μαίες και πώς πρέπει να φερόμαστε στους γύρω μας. Είναι σύντομη η συνάντησή μας στη ζωή. Το ότι μεγαλώνουμε είναι αποτέλεσμα μικρών απωλειών. Χάνουμε κάτι, πρόσωπα, περιόδους της ζωής μας. Μένουν πίσω μικροί θάνατοι, μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε», είπε ο Κώστας Κόκλας για την αείμνηστη Καίτη Κωνσταντίνου.

 

35 χρόνια πορείας και φιλοσοφία ζωής

«Κλείνω 35 χρόνια θέατρο και τηλεόραση σχεδόν παράλληλα. Μου έχει φερθεί πάρα πολύ καλά η δουλειά και προσπαθώ να της φέρομαι και εγώ καλά. Θαυμάζω το ταλέντο και τους συνεργάτες μου όταν είναι ταλαντούχοι. Ούτως η άλλως τους σέβομαι. Σε αυτή τη δουλειά ο καθένας έχει το ταμείο του. Είναι λάθος να ανταγωνίζεσαι. Η έγνοια μου είναι να είναι όλοι καλά πάνω στη σκηνή και να λάμπουν. Αν λάμπουν όλο τότε, θα πάει καλά και η δουλειά και θα είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Έχω πάντα έναν πυροσβεστικό ρόλο αν υπάρξει κάποια ένταση».

 «Όταν αποφάσισα να κάνω αυτή τη δουλειά σκέφτηκα αν μπορώ να κάνω κάτι άλλο και πού νιώθω ότι είμαι καλά με τον εαυτό μου και χρήσιμος. Δεν μπορούσα να καταλήξω κάπου αλλού. Οι γονείς μου ήταν ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι και τους άρεσαν οι τέχνες. Ο καθένας επιλέγει αυτό που είναι ταγμένος να κάνει. Μερικοί δεν τα κατάφεραν λόγω άλλων υποχρεώσεων αλλά και αυτοί βρίσκουν τον τρόπο. Νομίζω ότι κάνεις αυτό που είσαι επιλεγμένος από την ζωή να κάνεις. Στον γιο μου λέω να είναι ανοιχτός σε όλα στη ζωή του, να μην αποκλείει πράγματα και καθημερινά να βελτιώνει τον εαυτό του. Δεν έχω δείγματα τέτοια από τον γιο μου, ότι θα ακολουθήσει το επάγγελμά μου».