Με αφορμή τη συμμετοχή της στο podcast «Ναυαγοί» του Παύλου Τσίμα, η Μαρίνα Σάττι έκανε μια γεμάτη εξομολογήσεις εξιστόρηση της πορείας της: από τα πρώτα χρόνια, τη διαφορετικότητα που ένιωσε στην Κρήτη ως μίξη πολιτισμών, έως την ώθηση που την οδήγησε στη μουσική. Μέσα από τις αναμνήσεις της για το Σουδάν και τη βαθιά ανάγκη της να σπάσει «φυλακές» στο καλλιτεχνικό της έργο, η Μαρίνα Σάττι έδειξε ένα πρόσωπο θαρραλέο και συνειδητοποιημένο — έτοιμο όχι απλώς να προκαλέσει, αλλά να εξερευνήσει νέες γλωσσικές και μουσικές διαστάσεις.

Διαβάστε: Η Μαρίνα Σάττι απαντά για τον "αποκλεισμό" της από την ελληνική σόουμπιζ: "Πουθενά δεν θέλω να ενταχθώ, ίσως μόνο στον δικό μου χώρο"

 

Μαρίνα Σάττι: «Ήμουν διαφορετικό παιδί…» – Η παιδική εμπειρία της άλλης με τη μητέρα της ήρωα

«Αν με ρωτούσατε πριν τρία χρόνια θα σας έλεγα ότι ήμουν ένα διαφορετικό παιδάκι λόγω του ότι ο μπαμπάς μου ήταν μαύρος στο Ηράκλειο της Κρήτης σε μια εποχή που δεν ήμασταν τόσο εξοικειωμένοι με την εικόνα… Τώρα μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πόσο μεγάλη θεά ήταν η μαμά μου που το έκανε αυτό… Μεγαλώνοντας άρχισα να νιώθω διαφορετική και να ντρέπομαι γι’ αυτό… νόμιζα ότι έχει να κάνει με το ότι ο μπαμπάς μου ήταν από το Σουδάν… ενώ είχε να κάνει με το ότι ήμουν ένα παιδί που έψαχνα τι ήμουν, πώς συνυπάρχω…».

 

«Γνώρισα ένα ειρηνικό Σουδάν» – Τα πρώτα ταξίδια και μια πολύχρωμη παιδική ανάμνηση

«Εγώ γνώρισα ένα ειρηνικό Σουδάν. Πριν καν χωριστεί σε βόρειο και νότιο… Εκεί είδα πρώτη φορά φυλές, με τα πολλά κοσμήματα, τις χρωματιστές στολές… Παίζαμε με τα ξαδέρφια μου, πλατσουρίζαμε ξυπόλητοι στις λάσπες… Κάθε απόγευμα πίναμε τσάι με γάλα…»

 

«Δεν κάνω πίσω – βγαίνω από τις μουσικές μου φυλακές»

«Ξέρω ότι πολύς κόσμος μπορεί να έχει απογοητευτεί με αυτά που κάνω τελευταία… θα ήταν πιο τίμιο να κάτσω να κάνω ακόμη έναν δίσκο με μαλακά τραγούδια… αλλά δεν ήταν αυτή η ανάγκη μου. Η ανάγκη μου ήταν να σπάσω όλες αυτές τις φυλακές… Ευτυχώς νιώθω πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση με αυτή τη γλώσσα και ξέρω να τη μιλήσω… Για μένα είναι ένα παιχνίδι όλο αυτό, ένα πείραμα, ένα ρίσκο που δε πειράζει, ας χάσω… τραγούδια είναι…»