Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μίλησε εφ’ όλης της ύλης στον Σπήλιο Φλώρο στην εκπομπή «Δεν Παίζει Άγχος» στο YouTube, αποκαλύπτοντας με ωριμότητα και ευθύτητα τις δύσκολες πτυχές της πορείας του. Από την πρώτη έκρηξη δημοσιότητας σε ηλικία μόλις 19–20 ετών, έως τις εντάσεις, τις θυσίες και τα προσωπικά σκαμπανεβάσματα που συνοδεύουν την επιτυχία, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης ξεδιπλώνει την ιστορία που κρύβεται πίσω από τα φώτα του προσκήνιου. Με έντονο συναίσθημα και γνώση, αναφέρεται όχι μόνο στη λάμψη αλλά και στο «τίμημα» της αναγνωρισιμότητας, μιλώντας για την απώλεια σχέσεων, την αίσθηση αποπροσανατολισμού και τη δύναμη που χρειάστηκε για να κρατηθεί στα πόδια του.

Διαβάστε: Μιχάλης Χατζηγιάννης: Τα επικριτικά σχόλια για τα κιλά του και τη φωνή του - "Έχασε το Ζετάκι και καταστράφηκε"

 

Μιχάλης Χατζηγιάννης: «Η μεγάλη επιτυχία είναι ευλογία αλλά είναι και δοκιμασία»

«Η μεγάλη επιτυχία είναι ευλογία αλλά είναι και δοκιμασία. Είναι ένας προβολέας με πολύ δυνατό φως, ο οποίος πέφτει πάνω σου, σε τυφλώνει και πολλές φορές δεν βλέπεις τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Αυτό είναι ένα τίμημα γιατί, μέσα σε αυτή την ασάφεια, μέσα σε αυτό τον φρενήρη θυμό, χάνεις φίλους, οι σχέσεις παραπαίουν, χάνεις κομμάτια από την προσωπική σου ζωή, γιατί εσένα το όνειρο και ο στόχος είναι όλο και πιο πάνω», δήλωσε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης στην αρχή.

 

«Δεν προλάβαινες να καταλάβεις τι συνέβαινε»

«Δεν το λέω ως το ιδανικό αυτό, απλά όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι έγινε. Πόσω μάλλον όταν είσαι ένα παιδί, όπως εγώ, που ξεκίνησα πολύ νωρίς, στα 19 μου. Αν βάλω και τη μουσική μου δραστηριότητα στην Κύπρο που ήταν έντονη και δισκογραφικά – αυτή αποτέλεσε και εφαλτήριο για να έρθω στην Ελλάδα – ε, ένα παιδί στα 19‑20 το να ζει αυτό το τρελό πανηγύρι, δεν νομίζω ότι μπορεί εύκολα να το τιθασεύσει». Παρά τις σκοτεινές στιγμές, ο τραγουδιστής διηγείται και στιγμές συνειδητής ισορροπίας: «Υπήρχαν στιγμές νηφαλιότητας – ευτυχώς – που… με βοηθούσε να το φρενάρω. […] όλοι οι υπόλοιποι γύρω μου το ζούσαν με τρέλα αλλά εγώ το διασκέδαζα, γιατί έκανα αυτό που αγαπώ». Με βαθιά ευγνωμοσύνη, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης συμπληρώνει: «Ήταν ένα δώρο Θεού όλο αυτό» — αναγνωρίζοντας ότι παρά τις σκιές, η ευκαιρία να ζει από το πάθος του για τη μουσική ήταν πολυτιμότερη από κάθε τίμημα.