Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ο Χρήστος Μάστορας μοιράζεται τις σκέψεις του για έναν ρόλο ζωής, την ενσάρκωση του Στέλιου Καζαντζίδη στη βιογραφική ταινία «Υπάρχω». Ο τραγουδιστής εξομολογείται την αρχική του αμφιβολία, τη βαθιά ευθύνη που ένιωσε και τον τρόπο με τον οποίο η εμπειρία αυτή άλλαξε τον ίδιο σε βάθος.

Διαβάστε: Ο Γιάννης Πάριος ξεσπάει: Είμαι σίγουρος πως αν ζούσε ο Καζαντζίδης δεν θα επέτρεπε να γίνει η ταινία - Μόδα είναι αυτή; Φτάνει" (Βίντεο)

Χρήστος Μάστορας: «Απόρησα, όπως και όλη η Ελλάδα»

Μιλώντας στην εκπομπή «Prime Time» της Δευτέρας 7 Ιουλίου 2025, ο Χρήστος Μάστορας αποκάλυψε πως η πρόταση να ενσαρκώσει τον Στέλιο Καζαντζίδη τον άφησε έκπληκτο. «Όταν μου έγινε η πρόταση να υποδυθώ τον Στέλιο Καζαντζίδη στην ταινία “Υπάρχω” απόρησα, νομίζω όπως και όλη η Ελλάδα. Εγώ, ένας τραγουδιστής με ποπ καταβολές κυρίως και ροκ, να υποδυθώ τον μεγαλύτερο ίσως Έλληνα λαϊκό τραγουδιστή. Απόρησα πώς κάποιος μπορεί να έχει αυτό το όραμα, να έχει σκεφτεί κάτι τέτοιο».


Από την απορία στην απόλυτη τιμή

Παρά την αρχική του διστακτικότητα, ο καλλιτέχνης δεν μπορούσε να αρνηθεί την τιμή μιας τέτοιας πρότασης. Όπως ανέφερε, αφιέρωσε έναν ολόκληρο χρόνο όχι μόνο στο να μελετήσει τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, αλλά και να ενστερνιστεί την προσωπικότητά του. «Δεν προσπάθησα απλά να μιμηθώ τη φωνή του ή να έρθω κοντά του τραγουδιστικά, αλλά κουβαλούσα την προσωπικότητά του σε κάθε μου διάδραση με τον κόσμο, σε κάθε μου προσωπική στιγμή. Μπορώ να πω ότι έχει αλλάξει η μοριακή μου σύσταση. Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι πια κομμάτι της ψυχής μου».

Η ταινία που ένωσε τις γενιές

Ο Χρήστος Μάστορας τόνισε πως η ταινία «Υπάρχω» κατάφερε να δημιουργήσει μια μοναδική σύνδεση ανάμεσα στις γενιές, φέρνοντας τον Στέλιο Καζαντζίδη κοντά στη νεότερη ηλικιακή ομάδα. «Είδα από ιστορίες που ανέβαζαν στα social media άνθρωποι ότι αυτή η ταινία έγινε η αφορμή η νεότερη γενιά να μάθει τον Στέλιο Καζαντζίδη και μάλιστα να γεφυρωθεί το χάσμα των γενεών. Έβλεπα οικογένειες να πηγαίνουν στο σινεμά αποτελούμενες από τον παππού, τον μπαμπά, τη μαμά και τα παιδιά».


Η εσωτερική μεταμόρφωση

Ο ρόλος αυτός ήταν και μια βαθιά προσωπική αναζήτηση για τον τραγουδιστή, ο οποίος μέσα από την ενσάρκωση του Καζαντζίδη αναγνώρισε δικά του εσωτερικά ζητήματα και ελλείψεις. «Αυτό που εντόπισα μελετώντας τον χαρακτήρα του είναι το πόση αβεβαιότητα έχω εγώ σαν άνθρωπος και πόσο εξωτερικό διάλογο κουβαλάω μέσα μου και αυτοαναιρούμαι διαρκώς, και πόσο εκείνος είχε αυτή την τόλμη, την αποφασιστικότητα και τη σιγουριά για κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του. [...] Πολλές φορές είπα: “Μακάρι να ήμουν λίγο παραπάνω σαν αυτόν τον τύπο”».