Ο Γιάννης Μπέζος είναι μια μορφή σταθερής αξίας στο ελληνικό θέατρο και την τηλεόραση, με διαχρονικό κύρος και καθαρό λόγο. Σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο ένθετο «Secret» της εφημερίδας Παραπολιτικά και τη Σάσα Σταμάτη, μιλά για τον θυμό και την πόλωση που κυριαρχούν σήμερα, τις παθογένειες που μένουν άθικτες, τη στάση των καλλιτεχνών απέναντι στην πολιτική, την αξία της ανανέωσης στο θέατρο και την τηλεόραση, αλλά και για την ανάγκη να δοθεί ο λόγος στους νέους.

Διαβάστε: Ο Γιάννης Μπέζος ξεκαθαρίζει μετά τις δηλώσεις Παύλου Χαϊκάλη: "Είναι λίγο κλισέ αυτά, το θέατρο δεν είναι ένα μεγάλο κρεβάτι" (Βίντεο)

Ο Γιάννης Μπέζος είναι μια κατηγορία μόνος του στον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης. Ο δημοφιλής ηθοποιός, σε μια αποκλειστική συνέντευξη στα «Παραπολιτικά», μιλάει για τα νέα του τηλεοπτικά σχέδια, τη σχέση του με την πολιτική και εξηγεί γιατί είναι καλύτερα οι καλλιτέχνες να μην εμπλέκονται με αυτήν.


Πού σας βρίσκουμε το φετινό καλοκαίρι;

Κάνουμε την προπέρσινη και περσινή μας παράσταση «Αινιγματικές παραλλαγές», με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη.


Τηλεοπτικά τι ετοιμάζετε;

Θα κάνουμε μια κωμωδία στον ΑΝΤ, η οποία λέγεται «Σούπερ ήρωες». Επειδή μου άρεσε το κείμενο και είναι και η πρόθεση της σειράς να δείξει κάποιους ήρωες σε ένα σούπερ μάρκετ με την καθημερινότητά τους, με το χιούμορ τους, αποφάσισα να συμμετέχω και εγώ.

Για εσάς ποιος θεωρείται ήρωας;

Αυτοί οι άνθρωποι που καθημερινά περιμένουν στη στάση του λεωφορείου, δουλεύουν για το μεροκάματο και τα φέρνουν βόλτα δύσκολα.

Τηλεόραση ή θέατρο;

Όλα. Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Ό,τι είναι καλό και κυρίως ό,τι είναι πιο ανανεωτικό.

Τα πράγματα στην πολιτική πώς τα βλέπετε;

Δεν αλλάζει κάτι εύκολα. Τώρα, ας πούμε, αυτές τις μέρες είναι της μόδας οι συζητήσεις για το τι έγινε πριν από 10-15 χρόνια. Και τότε το κλίμα ήταν πολύ τεταμένο, πολωμένο, σε μεγάλη ένταση και τώρα παραμένει σε ένταση. Επικρατεί ο θυμός, φωνή μονίμως και βεβαίως αυτά που ονομάζονται ελληνικές παθογένειες - τις οποίες όλοι ονομάζουν, αλλά κανείς δεν τολμάει να τις πειράξει - θα μας ταλαιπωρούν όσο δεν τις αντιμετωπίζουμε. Όλοι μαζί, όμως, όχι μόνο το πολιτικό σύστημα, και εμείς από τη μεριά μας.
«Πρέπει να αλλάξει η θεματολογία μας και να μπουν νέοι άνθρωποι, εμείς να πάμε λίγο πιο πίσω. Πρέπει να ανανεωθούν και η τηλεόραση και το θέατρο».

Θα σας ενδιέφερε να ασχοληθείτε με την πολιτική;

Όχι, δεν με ενδιαφέρει τώρα πια τίποτα απ’ όλα αυτά. Αυτά είναι για νεότερους ανθρώπους, να έχουν ορίζοντα μπροστά τους πολύ, να έχουν όρεξη, γιατί και η πολιτική είναι μια σπουδαία τέχνη και - κατά τη γνώμη μου - δεν θα πρέπει να εμπλέκονται πολύ οι καλλιτέχνες, παρά μόνο εξ αντανακλάσεως, από δίπλα δηλαδή. Με το έργο τους, με τον λόγο τους καμιά φορά, αλλά όχι να αποφασίζουν ή να τοποθετούνται ή να εμπλέκονται με όλα αυτά.

Φαντάζομαι ότι κατά καιρούς έχετε δεχτεί προτάσεις…

Αρκετές φορές, ναι. Δεν είναι κάτι που με ενθουσιάζει εν πάση περιπτώσει.

Σας αρέσει η τηλεόραση; Σήμερα πολλοί μιλάνε για τοξικότητα...

Έχει και πράγματα καλά, έχει και πράγματα χαζά. Όπως είχε πάντα. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Πάντα υπήρχε τοξικότητα και πάντα υπήρχαν και πράγματα καλά. Βέβαια, η τηλεόραση τώρα δεν είναι όπως ήταν πριν από 30 χρόνια, γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει. Έχουν βγει οι πλατφόρμες, έχεις επιλογές να δεις πάρα πολλά πράγματα. Καλό θα είναι, αντί να κάνουμε κριτική, να κάνουμε πιο αυστηρές επιλογές, που δεν φέρνουν τοξικότητα.

Έχετε κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;

Όχι, δεν έχω τίποτα. Είμαι πολύ γεμάτος. Δεν έχω κάτι που να λέω «γιατί δεν το έκανα αυτό, να το κάνω». Απλώς, αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι το θέμα τού να γίνονται πράγματα πιο καινούργια, να μην αναμασάμε τα παλιά.

Με έναν τρόπο μού λέτε δηλαδή ότι είστε αρνητικός με τα reunions;

Δεν τα μπορώ τα remakes καθόλου. Πρέπει να αλλάξει και η θεματολογία μας και το προσωπικό, να μπουν νέοι άνθρωποι, εμείς να πάμε λίγο πιο πίσω. Πρέπει να ανανεωθεί αυτό το πράγμα. Αυτό ισχύει και για την τηλεόραση και για το θέατρο, αλλά κυρίως για την τηλεόραση, επειδή είναι πολύ μαζικό είδος ενημέρωσης και διασκέδασης.

Εσείς μπορείτε να ανοίγετε την πόρτα σε έναν νεότερο, δεν είναι όμως κάτι σύνηθες…

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, διότι θα καταλήξουμε σαν κάτι παππούδες που αναμασούν τα παλιά και είναι σαν να ζουν μέσα από τις αναμνήσεις. Δεν πρέπει να γίνει αυτό. Πρέπει να δούμε καινούργιους ανθρώπους, οι οποίοι να έχουν ενδιαφέρον, άποψη, φαντασία και ταλέντο. Και υπάρχουν πολλά τέτοια άτομα.

Είστε από τους καλλιτέχνες που λένε «θέλω να πεθάνω πάνω στο σανίδι»;

Όχι. Είναι λίγο κλισέ όλα αυτά. Όσο είμαστε δυνατοί, και ψυχικά και πνευματικά, μπορούμε στη δουλειά τη δική μας να είμαστε επαρκείς, ανεξάρτητα από την ηλικία, αν συντρέχουν οι παραπάνω λόγοι. Αλλιώς, είναι πρόβλημα.

Ενώ είστε ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση, όσοι δεν σας γνωρίζουν σχηματίζουν μια εντελώς άλλη άποψη για σας, όπως -ας πούμε- ότι είστε «απότομος». Είναι η άμυνά σας;

Καμία άμυνά μου δεν είναι. Είναι η ιδιοσυγκρασία μου. Δεν φοβάμαι κανέναν για να αμυνθώ. Δεν θέλω να είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι.

*Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Secret των Παραπολιτικών