θάνατος ενός αγαπημένου ανθρώπου είναι πάντα ένα βαθύ τραύμα, ειδικά όταν έρχεται μετά από μια σκληρή και άνιση μάχη με την αρρώστια. Ο Αντώνης Κανάκης βιώνει μια από αυτές τις βαθιά ανθρώπινες, θλιβερές στιγμές, καθώς αποχαιρετά τον αγαπημένο του φίλο και παλιό συνεργάτη, Λευτέρη Κορδιάο – έναν άνθρωπο που σφράγισε με την παρουσία του τη ραδιοφωνική σκηνή της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο. Ο Λευτέρης, ραδιοφωνικός παραγωγός και dj, υπήρξε για πολλά χρόνια συνοδοιπόρος του Κανάκη, όχι μόνο επαγγελματικά αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Ο θάνατός του, μετά από μακροχρόνια μάχη με σοβαρή ασθένεια, βύθισε σε θλίψη την οικογένειά του, τους φίλους του και όσους τον γνώρισαν από κοντά ή μέσα από τα μικρόφωνα και τη μουσική του. Ο Αντώνης Κανάκης, συντετριμμένος, θέλησε να εκφράσει δημόσια τον αποχαιρετισμό του με μια εκ βαθέων ανάρτηση. Μέσα από τα λόγια του, αποτυπώνεται όχι μόνο η απώλεια αλλά και η αγάπη, η ελπίδα που πάλεψε να κρατήσει ζωντανή, και τελικά η απόφαση να κρατήσει τον φίλο του ζωντανό στη μνήμη με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.

Ο Αντώνης Κανάκης γράφει με πόνο για έναν φίλο που δεν θα ξεχάσει ποτέ

«Πλέον, όταν το φέρνει η συζήτηση, πάντοτε λέω ότι δεν αντέχω άλλο να ακούω άσχημα νέα για φιλαράκια. Όταν ξεκίνησε η περιπέτεια του Λευτέρη, ήμουνα σίγουρος ότι θα το ξεπεράσει. Σίγουρος όμως. Όχι με βάση τη λογική, αλλά με βάση το πόσο αδιανόητο μου φαινόταν το αντίθετο σενάριο, έτσι στα καλά καθούμενα. Περνούσαν οι ημέρες, έγιναν μήνες και ενώ όλα έδειχναν πως η αισιοδοξία μου ήταν αβάσιμη, για κάποιο λόγο τη διατηρούσα σχεδόν πεισματικά. Κάθε ενημέρωση του τύπου «κούνησε τα μάτια του», «κούνησε τα χέρια του» κτλ, όσο και αν μας λέγανε ότι ήταν απλά αυτόματες αντιδράσεις, έλεγα να πιστεύω ότι μπορεί να είναι το σημάδι που θα αλλάξει τα πράγματα. Τα έχω ξαναζήσει δυστυχώς αυτά τα σημάδια και αυτήν την αισιοδοξία. Περάσανε μήνες πλέον. Σήμερα πληροφορήθηκα πως στο ενδιάμεσο και η μητέρα του, για την οποία τόσο προσπάθησε, δεν άντεξε και αυτή. Σήμερα έφυγε και ο Λευτέρης μας. Ήμασταν συνεργάτες και φιλαράκια. Δεν είμασταν ποτέ κολλητοί. Όμως το αγάπησα αυτό το παιδί. Το αγάπησα αβίαστα, αυτόματα και απλά. Όσοι τον ξέρουν καταλαβαίνουν γιατί. Πάντοτε γλυκός, με τα χαμογελαστά του μάτια, την διακριτικά παιχνιδιάρικη διάθεση του, τις μουσικές του και την εκπομπή του που λάτρευα να ακούω. Θα μου λείψει πολύ ο Λευτέρης. Δεν θα τον ξεχάσω. Αντιθέτως θα φροντίσω να ξεχάσω τον θάνατο του, όπως συνηθίζω τελευταία με φιλαράκια που χάνουμε. Απλά δεν κάνει άλλο εκπομπή στον Fly θα λέω και είναι κάπου εκεί έξω κάνοντας τα δικά του. Και όταν τον πετύχω τυχαία, θα τον πειράξω όπως πάντα για το πως τον αντέχει ο Σκοτ. Πάντα έτσι τον πείραζα. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι τελικά θα αναρωτιέμαι το αντίθετο. Πως και αν θα αντέξει η ψυχούλα του Σκοτ χωρίς τον Λευτέρη».