Ο Μάρκος Σεφερλής έκλεισε τα 57 και με αφορμή τα γενέθλιά του, έκανε μια ιδιαίτερη ανάρτηση στα social media. Ο δημοφιλής κωμικός μοιράστηκε φωτογραφίες από την παιδική και νεανική του ηλικία, καθώς και από το σήμερα. Μέσα από το κείμενό του, εξήγησε τη φιλοσοφία που τον καθοδηγεί και τον λόγο που αισθάνεται ότι δεν έχει μεγαλώσει, παρά μόνο σε ηλικία.

Διαβάστε: Γενέθλια για τον Μάρκο Σεφερλή: Η ηλικία, η πορεία, τα 16 χρόνια με την Τσαβαλιά και ο γιος (Εικόνες)

Μάρκος Σεφερλής: Η φιλοσοφία της ζωής του

Στην ανάρτησή του, ο Μάρκος Σεφερλής δήλωσε ευτυχής που «ξέχασε να μεγαλώσει». Τόνισε ότι παραμένει παιδί σε όλους τους τομείς της ζωής του: στο κέφι, στην ενέργεια, στη ζωντάνια και στη συμπεριφορά του απέναντι στους συνανθρώπους του. Υπογράμμισε τη βαθιά του πίστη σε ανθρώπινες αξίες και ιδανικά, τονίζοντας ότι αυτός ο «παιδικός» του χαρακτήρας είναι αυτό που τον κρατάει ζωντανό.

Για τον Μάρκο Σεφερλή η σκηνή είναι ένα «ατέλειωτο παιχνίδι»

Ο κωμικός παρομοίασε τη σκηνή με μια παιδική αλάνα, όπου μπορεί να «παίζει» ελεύθερα, όπως όταν ήταν μικρό παιδί στην Κόρινθο. Για τον ίδιο, η καριέρα του και η επαφή του με το κοινό είναι ένα «ατέλειωτο παιχνίδι», μια διαδικασία που δεν έχει χάσει τη μαγεία της όλα αυτά τα χρόνια. Ακολουθεί η ανάρτηση με σπάνιες φωτογραφίες.


Μάρκος Σεφερλής: «Το μόνο που έχει αλλάξει…» στα 57 μου χρόνια

Ο Μάρκος Σεφερλής αναφέρθηκε και στη μόνη ουσιαστική διαφορά σε σχέση με τα παιδικά του χρόνια. «Το μόνο που έχει αλλάξει σήμερα στα 57 μου, είναι ότι δεν μπορεί να με μαζέψει απ’ τον δρόμο η μάνα», έγραψε με χιούμορ. Με αυτή τη φράση, θέλησε να δείξει ότι η ελευθερία που νιώθει ως ενήλικας του επιτρέπει να απολαμβάνει αυτό το «παιχνίδι» μαζί με το κοινό του για ώρες, μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια. Τέλος, έκλεισε την ανάρτησή του ευχαριστώντας από καρδιάς τους φίλους του για τις ευχές και την αγάπη τους.

Ο Μάρκος Σεφερλής γιόρτασε τα 57 του χρόνια, κάνοντας μια εξομολόγηση για τη ζωή του. Σε μια συγκινητική ανάρτηση, μίλησε για το πώς παραμένει «παιδί» σε ενέργεια και στάση ζωής, παρομοιάζοντας τη σκηνή με ένα «ατέλειωτο παιχνίδι».