Ο Θοδωρής Κατσαφάδος, ένας από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς της γενιάς του, μοιράστηκε πρόσφατα ανοιχτά τις σκέψεις και τους φόβους του σχετικά με τη μοναξιά και την αδυναμία, αποκαλύπτοντας τι είναι αυτό που τον τρομάζει περισσότερο στη ζωή του. Βρίσκεται σε περιοδεία με την παράσταση «Φιλοκτήτης» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη και, μέσα από τη συνέντευξή του στην εκπομπή «Buongiorno», μίλησε για προσωπικές στιγμές, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, αλλά και για την καθημερινότητά του στη σκηνή, η οποία απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση και χρόνο για προετοιμασία. Ο ηθοποιός ανέφερε ότι η μοναξιά δεν τον τρομάζει, όμως η ανικανότητα να επικοινωνήσει ή να βοηθήσει αγαπημένα του πρόσωπα είναι κάτι που τον αγχώνει βαθιά. Παράλληλα, περιέγραψε πώς βιώνει την έντονη καθημερινότητα των παραστάσεων και τα ευτράπελα που συναντά σε αυτές. Τοποθετείται με ειλικρίνεια για όσα τον στενοχωρούν και τον εκνευρίζουν, ενώ παράλληλα μοιράζεται στιγμές τρυφερότητας με τον εγγονό του και ανθρώπους που αγαπά.

Διαβάστε: Συγκινεί ο Θοδωρής Κατσαφάδος: "Η θλίψη για τον θάνατο της γυναίκας μου δεν έχει μαλακώσει"

Θοδωρής Κατσαφάδος: «Η μοναξιά δεν με φοβίζει, με φοβίζει η ανημποριά»

Ο Θοδωρής Κατσαφάδος μίλησε στο Buongiorno για τον εγγονό και τις στιγμές που του δείχνουν την αγάπη και τη σύνδεση με τους δικούς του ανθρώπους: «Ο εγγονός μου είναι 7,5 ετών. Το βραχιολάκι που φοράω μου το έκανε δώρο εκείνος. Η μοναξιά δεν με φοβίζει, με φοβίζει η ανημποριά. Η αδερφή μου μπήκε σε γηροκομείο γιατί δεν μπορεί. Η κουμπάρα μου, η Μπέττυ Βαλάση, μπήκε σε οίκο ευγηρίας. Πήγα και την είδα και δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε».

Η ζωή και τα ευτράπελα στη σκηνή

Στη συνέχεια, ο Θοδωρής Κατσαφάδος αναφέρθηκε στην ένταση και την προετοιμασία που απαιτεί η δουλειά του στο θέατρο: «Ήταν ένα καλοκαίρι με πολλές παραστάσεις, πολύ κουραστικό αλλά συγχρόνως μια ευτυχισμένη στιγμή στη δουλειά μου. Κάθε βράδυ όπου παίξαμε το θέατρο ήταν κατάμεστο από κόσμο. Είμαι από τους ηθοποιούς που δεν μπορώ να αποφορτίσω ή να αποβάλλω την καθημερινότητά μου και να βγω στη σκηνή. Χρειάζομαι έναν χρόνο πριν βγω στη σκηνή». «Μου κάνει εντύπωση που πολλοί συνάδελφοι είναι με ένα κινητό στο χέρι πριν βγουν στη σκηνή. Απορώ πώς γίνεται. Το κινητό είναι… πληγή στην καρδιά μου και όταν το βλέπω να χρησιμοποιείται τόσο πολύ και να το ακούω την ώρα της παράστασης. Σε έναν μονόλογο της Καραμπέτη ακούστηκε Καίτη Γαρμπή, ως ήχο τηλεφώνου. Το χειρότερό μου είναι το κομπολόι. Είναι οι γνωστοί συρόμενοι που τους σέρνουν οι γυναίκες τους στο θέατρο».