Η Τάνια Μπρεάζου, μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της νεότερης γενιάς, με σπουδαία πορεία στη μουσική και εμφανίσεις που την έχουν καθιερώσει στο καλλιτεχνικό στερέωμα, άφησε για λίγο τη σκηνή και μίλησε για το πιο προσωπικό της κομμάτι. Με συγκίνηση αποκάλυψε τις δύσκολες εμπειρίες που βίωσε στην παιδική της ηλικία, όταν λόγω της ρουμανικής καταγωγής της έγινε στόχος σκληρού bullying. Οι λεκτικές επιθέσεις που δεχόταν από συνομήλικούς της δεν έπληξαν μόνο την αυτοεκτίμησή της, αλλά άφησαν βαθιά ψυχολογικά αποτυπώματα που την ακολουθούν μέχρι σήμερα. Η τραγουδίστρια περιέγραψε πώς αυτά τα βιώματα τής δημιούργησαν ένα έντονο αίσθημα κατωτερότητας και πώς, ακόμη και στην ενήλικη ζωή της, βρίσκει τον εαυτό της να αναρωτιέται αν αξίζει πραγματικά. Ωστόσο, η ίδια μοιράστηκε πως μέσα από τη σκηνή και τη μουσική κατάφερε να βρει δύναμη και αυτοπεποίθηση, αναδεικνύοντας ότι, παρά τον πόνο, η τέχνη της υπήρξε πάντα η μεγαλύτερη ασπίδα της απέναντι στις δυσκολίες.

Διαβάστε: Τάνια Μπρεάζου: Η μάχη με τις ενοχές, η υπερανάλυση και η βοήθεια της ψυχοθεραπείας - "Σαν να έχει μαζί του 200 προσωπικότητες"

Τάνια Μπρεάζου: «Ήταν λεκτική η βία, υπήρχαν βρισιές…»

Ξεκινώντας την αφήγησή της, η Τάνια Μπρεάζου περιέγραψε το πώς βίωνε το bullying στο σχολείο, τονίζοντας πως τα λόγια των παιδιών ήταν σκληρά και πληγώνουν μέχρι σήμερα. «Ήταν λεκτική η βία, υπήρχαν βρισιές του τύπου “να πας από εκεί που ήρθες, δεν παίζουμε με μία Ρουμάνα”. Καταλήγω πάντα στο συμπέρασμα ότι εφόσον τα παιδιά είναι ο καθρέφτης των γονιών, οι γονείς φταίνε».

«Τα τραύματα είχαν να κάνουν με το bullying…»

Σε άλλο σημείο της συζήτησης, η καλλιτέχνιδα εξήγησε πώς αυτά τα βιώματα μετατράπηκαν σε «τραύματα» που κουβαλά μέχρι σήμερα, επηρεάζοντας τον τρόπο που βλέπει την αξία της. «Τα τραύματα είχαν να κάνουν με το bullying. Αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο και είναι πεποιθήσεις που κουβαλάμε μέχρι σήμερα, ότι έχω άλλη εθνικότητα και δεν αξίζω, είμαι κατώτερη από τους άλλους».

«Είμαι πολύ ενοχικός άνθρωπος…»

Κλείνοντας, η Τάνια Μπρεάζου μοιράστηκε πόσο ενοχική νιώθει πολλές φορές, αναρωτώμενη αν εκείνη ευθύνεται για τη συμπεριφορά των άλλων, αλλά και πώς η σκηνή υπήρξε η μοναδική της διέξοδος. «Είμαι πολύ ενοχικός άνθρωπος, το βράδυ πριν κοιμηθώ μπορεί να σκεφτώ “μήπως έκανα κάτι; Μήπως μου μίλησαν έτσι, επειδή εγώ φταίω;”. Μια ενοχικότητα και ένα σύνδρομο κατωτερότητας που δεν το είχα πάνω στη σκηνή. Στον δρόμο ήμουν πολύ down, ενώ στη σκηνή μου έβγαινε τόση αυτοπεποίθηση. Έλεγα ότι θα με κοιτάξουν και θα με θαυμάσουν, γιατί θα τους δώσω την ψυχή μου».