Σε ηλικία 81 ετών έφυγε από τη ζωή ο Διονύσης Σαββόπουλος, το βράδυ της Τρίτης 21 Οκτωβρίου 2025, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια μουσική και πολιτιστική παρακαταθήκη. Ο σπουδαίος δημιουργός, τα τελευταία χρόνια, έδινε γενναία μάχη με τον καρκίνο, την οποία είχε μοιραστεί δημόσια μέσα από την αυτοβιογραφία του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα». Στο βιβλίο αυτό, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, περιέγραψε για πρώτη φορά τη διάγνωση, τις θεραπείες, αλλά και τις στιγμές που βρέθηκε αντιμέτωπος με τα όρια του ανθρώπινου φόβου και της αξιοπρέπειας.

Διαβάστε: Διονύσης Σαββόπουλος: Τα μηνύματα αγάπης και το "αντίο" σε έναν θρύλο της μουσικής


Η διάγνωση του Σαββόπουλου με καρκίνο στον πνεύμονα

Όπως αποκάλυψε στο βιβλίο του, ο Διονύσης Σαββόπουλος πληροφορήθηκε πως πάσχει από καρκίνο στον πνεύμονα λίγο μετά το τέλος των ζωντανών εμφανίσεών του με τον Μανώλη Μητσιά στο «Άλσος». «Μια και είχα χρόνο στη διάθεσή μου, πήγα να δω τους γιατρούς, γιατί είχα κάτι ενοχλήσεις. Στις εξετάσεις διαπιστώθηκε καρκίνος στον πνεύμονα. Έτσι ξαφνικά; Όχι και τόσο ξαφνικά. Όλο γκούχου-γκούχου ήμουν το τελευταίο διάστημα, πάνω από πενήντα χρόνια καπνίζω, και σάς το λέω αυτό για προσέχετε, να ‘χετε το νου σας, κι αν – ο μη γένοιτο – σάς συμβεί, μη φοβηθείτε, αντιμετωπίστε το, κι έχει ο Θεός».

«Μού αφαίρεσαν μισό πνευμόνι»

Ο αγαπημένος τραγουδοποιός περιέγραψε τη δύσκολη χειρουργική επέμβαση που υπέστη, χωρίς να χάσει το γνωστό του χιούμορ και τη φιλοσοφική του διάθεση: «Μού αφαίρεσαν μισό πνευμόνι, κι ύστερα μπήκα σε κάποιες θεραπείες, που όσο να ΄ναι έχουν τις παρενέργειές τους. Κόπωση βασικά. Μια αίσθηση μεγάλης αδυναμίας». Η αναφορά αυτή αποτύπωνε τη βαθιά αποδοχή και το κουράγιο με το οποίο αντιμετώπισε την ασθένεια, χωρίς αυτολύπηση αλλά με επίγνωση της ευθύνης απέναντι στη ζωή.


Στην αυτοβιογραφία του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», ο Διονύσης Σαββόπουλος αποκαλύπτει ότι η διάγνωση του καρκίνου στον πνεύμονα ήρθε έπειτα από μια περίοδο όπου είχε έντονες ενοχλήσεις. «Όλο γκούχου-γκούχου ήμουν το τελευταίο διάστημα».

Ο συνδυασμός καρκίνου και κορονοϊού

Δύο χρόνια μετά τη διάγνωση, το 2022, ο Διονύσης Σαββόπουλος βρέθηκε αντιμέτωπος και με τον κορονοϊό, σε μια στιγμή που ο οργανισμός του ήταν ήδη εξασθενημένος από τις θεραπείες. «Ενώ έκανα τις ανοσοθεραπείες μου κανονικά στο νοσοκομείο, μού ζήτησαν απ’ την Κύπρο να δώσω μερικές συναυλίες για τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν μού ήταν δυνατό ν΄ αρνηθώ… Πήραμε όλες τις προφυλάξεις και κατεβήκαμε στο νησί. Εγώ πάντα μάσκα φορούσα… Και μόλις γύρισα, έπεσα στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό. Είχα φορτωθεί με κορονοϊό. Ήμουν που ήμουν αδύναμος απ’ τις θεραπείες, άρπαξα και τον ιό στο αεροπλάνο, διότι τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων, και να το αποτέλεσμα».

Οι στιγμές ντροπής του Σαββόπουλου έγιναν μάθημα ταπεινότητας

Σε ένα από τα πιο συγκινητικά αποσπάσματα της αυτοβιογραφίας του, ο Διονύσης Σαββόπουλος περιγράφει μια νύχτα στο νοσοκομείο όπου ένιωσε απόλυτη αδυναμία, αλλά και απελευθέρωση. «Ξυπνώ ένα βράδυ μούσκεμα. Είχα βρέξει εσώρουχα, πιτζάμες, σεντόνια. Χάλια τα ‘χα κάνει. Τώρα; Πρέπει να φωνάξω τις νοσοκόμες; Πρέπει να με δουν έτσι; Είμαι ο… ο Σαββόπουλος. Δεν γίνεται. Γίνεται! Τι άλλο να έκανα, χτύπησα το κουδούνι. Κατέφθασε πρώτα η μία, είδε τί έγινε και φώναξε και τις άλλες. Ανέκφραστες και άψογες όλες τους:
– Σηκωθείτε, κύριε Σαββόπουλε.
Να γδυθώ; Έβγαλα αμήχανος τις πυτζάμες. Με ελέγξανε:
– Βγάλτε και τα εσώρουχά σας».

Και συνεχίζει: «Τα ‘βγαλα και στάθηκα στη γωνιά ντροπιασμένος, κρύβοντας με τις παλάμες μου ό,τι μπορούσα. Ένας γυμνοσάλιαγκας ήμουν, ένα τίποτα. Κι όπως ήμουν έτσι, ένιωσα ξάφνου σαν να μην έχει σημασία πια, σαν να ‘φυγε ένα βάρος από πάνω μου. Ανάσανα κι αφέθηκα στα χέρια των γυναικών. Με πλύνανε, μού φόρεσαν καθαρά, με σκέπασαν και φεύγοντας μού είπαν: “Χρόνια πολλά”. Είχε έρθει το Πάσχα».

Η διάγνωση και τα πρώτα συμπτώματα

Στην αυτοβιογραφία του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», ο Διονύσης Σαββόπουλος αποκαλύπτει ότι η διάγνωση του καρκίνου στον πνεύμονα ήρθε έπειτα από μια περίοδο όπου είχε έντονες ενοχλήσεις. «Όλο γκούχου-γκούχου ήμουν το τελευταίο διάστημα», γράφει, εξηγώντας πως οι εξετάσεις έδειξαν την ύπαρξη όγκου. Παραδέχεται ότι το χρόνιο κάπνισμα, επί πενήντα και πλέον χρόνια, ήταν καθοριστικός παράγοντας, προειδοποιώντας τους αναγνώστες του: «Πάνω από πενήντα χρόνια καπνίζω… και σάς το λέω αυτό για να προσέχετε, να ‘χετε το νου σας».

Ο μουσικοσυνθέτης αναφέρει ότι υποβλήθηκε σε δύσκολη χειρουργική επέμβαση, κατά την οποία «αφαιρέθηκε μισός πνεύμονας», ενώ στη συνέχεια ακολούθησε θεραπείες που, όπως σημειώνει, «έχουν τις παρενέργειές τους, κόπωση, μια αίσθηση μεγάλης αδυναμίας».

Η εγχείρηση και οι θεραπείες

Ο μουσικοσυνθέτης αναφέρει ότι υποβλήθηκε σε δύσκολη χειρουργική επέμβαση, κατά την οποία «αφαιρέθηκε μισός πνεύμονας», ενώ στη συνέχεια ακολούθησε θεραπείες που, όπως σημειώνει, «έχουν τις παρενέργειές τους, κόπωση, μια αίσθηση μεγάλης αδυναμίας». Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος αντιμετώπισε την κατάσταση με ψυχραιμία, πίστη και χιούμορ, προσπαθώντας να μην επιτρέψει στην ασθένεια να καθορίσει τη ζωή του.

Η δοκιμασία με τον κορονοϊό

Δύο χρόνια μετά τη διάγνωση, την άνοιξη του 2022, ο Διονύσης Σαββόπουλος κόλλησε κορονοϊό ενώ βρισκόταν σε ανοσοθεραπείες. Όπως περιγράφει, είχε μεταβεί στην Κύπρο για να δώσει συναυλίες για τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, όμως, επιστρέφοντας, αρρώστησε βαριά. «Ήμουν που ήμουν αδύναμος απ’ τις θεραπείες, άρπαξα και τον ιό στο αεροπλάνο, διότι τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων, και να το αποτέλεσμα», γράφει χαρακτηριστικά, περιγράφοντας τη νοσηλεία του με υψηλό πυρετό και δύσπνοια.

«Ήμουν που ήμουν αδύναμος απ’ τις θεραπείες, άρπαξα και τον ιό στο αεροπλάνο, διότι τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων, και να το αποτέλεσμα», γράφει χαρακτηριστικά, περιγράφοντας τη νοσηλεία του με υψηλό πυρετό και δύσπνοια..

Η εμπειρία στο νοσοκομείο και η στιγμή ταπείνωσης

Σε ένα από τα πιο ανθρώπινα αποσπάσματα του βιβλίου, ο Σαββόπουλος περιγράφει τη στιγμή που ξύπνησε μούσκεμα στο νοσοκομείο, χωρίς δυνάμεις, νιώθοντας «ένας γυμνοσάλιαγκας, ένα τίποτα». Όπως λέει, η ντροπή μετατράπηκε τελικά σε λύτρωση. «Κι όπως ήμουν έτσι, ένιωσα ξάφνου σαν να μην έχει σημασία πια· σαν να ‘φυγε ένα βάρος από πάνω μου. Ανάσανα κι αφέθηκα στα χέρια των γυναικών που με φρόντισαν». Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα, κι όταν οι νοσοκόμες ολοκλήρωσαν τη φροντίδα, του ευχήθηκαν «Χρόνια πολλά», καθώς είχε ξημερώσει Πάσχα.

Η στάση ζωής και η φιλοσοφία του μετά την ασθένεια

Μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του, ο Σαββόπουλος δείχνει πως η ασθένεια έγινε για εκείνον αφορμή ενδοσκόπησης. Αναστοχάζεται τον εαυτό του, τις σχέσεις του και την πορεία του. «Τώρα που μεγάλωσα, θέλω να θυμηθώ πώς ήμουν πιτσιρίκος, πώς φέρθηκα στον επαγγελματικό μου βίο, πώς ήμουν σαν σύζυγος, πατέρας και παππούς», γράφει, επιχειρώντας να συμφιλιώσει τον άνθρωπο πίσω από τον ρόλο του «Σαββόπουλου». Η αφήγησή του δεν ωραιοποιεί τίποτα, είναι μια ειλικρινής εξομολόγηση ενός καλλιτέχνη που είδε τη φθαρτότητα και τη ζωή με νέα μάτια.

Με συγκλονιστική απλότητα, ο Διονύσης Σαββόπουλος απευθύνεται στους αναγνώστες του, προτρέποντάς τους να μη φοβηθούν τη ζωή και τις δυσκολίες της: «Αν – ο μη γένοιτο – σάς συμβεί κάτι τέτοιο, μη φοβηθείτε. Αντιμετωπίστε το. Κι έχει ο Θεός».

Το μήνυμα του Σαββόπουλου στους αναγνώστες του

Με συγκλονιστική απλότητα, ο Διονύσης Σαββόπουλος απευθύνεται στους αναγνώστες του, προτρέποντάς τους να μη φοβηθούν τη ζωή και τις δυσκολίες της:
«Αν - ο μη γένοιτο - σάς συμβεί κάτι τέτοιο, μη φοβηθείτε. Αντιμετωπίστε το. Κι έχει ο Θεός». Μέσα από αυτή τη φράση συνοψίζει ολόκληρη τη στάση του απέναντι στην ασθένεια, στον φόβο και στην πίστη, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως ακόμη και μέσα στον πόνο παρέμεινε δάσκαλος ζωής.