Ο θάνατος του Διονύση Σαββόπουλου άφησε ένα τεράστιο κενό στη μουσική σκηνή και στις καρδιές όσων τον γνώρισαν και τον αγάπησαν. Μέσα από τη συνέντευξη του Άγγελου Παπαδημητρίου, φίλου και συνεργάτη του σπουδαίου τραγουδοποιού, αποκαλύπτεται η βαθιά φιλία τους, η εκτίμηση που ανέπτυξε με τα χρόνια, αλλά και οι τελευταίες στιγμές του Διονύση, που χαρακτηρίστηκαν από ζεστασιά, αγάπη και αφοσίωση. Ο ηθοποιός μίλησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια για το μεγαλείο της προσωπικότητας του Σαββόπουλου και για τη μοναδική ατμόσφαιρα που επικράτησε στην κηδεία του, η οποία ήταν περισσότερο γιορτή παρά θρήνος.

Διαβάστε: Άγγελος Παπαδημητρίου για βανδαλισμό στην Πινακοθήκη: Τα έργα ήταν βιδωμένα στον τοίχο, ασκήθηκε φοβερή βία για να βγουν, να πέσουν κάτω και να σπάσουν

Άγγελος Παπαδημητρίου για την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου σαν γιορτή

Ο Άγγελος Παπαδημητρίου περιέγραψε την ατμόσφαιρα της κηδείας και τη σχέση του με τον Σαββόπουλο:«Αισθάνομαι κι εγώ μέλος της οικογένειας. Δεν κατάλαβα ότι πήγα σε κηδεία, ήταν τέτοιο το κέφι που χόρεψα χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Ήταν κάτι εκτός θανάτου, μόνο ζωή και χαρά. Αυτό ήταν ο Διονύσης. Δεν χωράει η λέξη "θάνατος". Δεν υπήρχε τίποτα δυσάρεστο σ’ όλη αυτή την ιστορία». Ο ηθοποιός συνέχισε περιγράφοντας την εικόνα της οικογένειας του Σαββόπουλου: «Βλέποντας την Άσπα και τα παιδιά ήταν σαν μια κανονική μέρα, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Ο Διονύσης είναι τόσο παρών, που ο θάνατος δεν αγγίζει τους φίλους του καν, πόσο μάλλον τον ίδιο. Θα μου λείψουν η αγάπη του και η εμπιστοσύνη του, το δώρο να έχεις την αγάπη του Σαββόπουλου».

Από αντίπαλοι... κολλητοί φίλοι

Αναφερόμενος στην αρχική τους γνωριμία, ο Παπαδημητρίου εξομολογήθηκε:«Τον πολεμούσα μέχρι τα 40 μου. Ήταν εχθρός μου, κι όμως, μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα το μεγαλείο του. Η Μελίνα Τανάγρη με έβαλε στον κόσμο του. Με δέχτηκε, αν και ήταν δύσκολος άνθρωπος. Έλεγα στους φίλους μου "ή εμένα ή τον Σαββόπουλο", και μετά γίναμε κολλητοί». Θυμήθηκε επίσης τις πρώτες εντυπώσεις του: «Ήμασταν εμφανισιακά αντίπαλοι. Εγώ στην όπερα και τα ελαφρά, εκείνος με αμπέχωνα και μαλλιά. Μου φαινόταν παραφωνία. Όταν όμως άκουσα τους στίχους του, είπα "Θεέ μου, τι έχανα τόσο καιρό"». Ο Παπαδημητρίου μίλησε και για τις τελευταίες στιγμές του δημιουργού: «Ήταν ένα φως που έσβησε ξαφνικά. Ήμουν κοντά του στο νοσοκομείο. Δεν ήταν ποτέ μόνος· πάντα δίπλα του η Άσπα. Οι δυο τους ήταν ένα». Κλείνοντας, περιέγραψε τον άνθρωπο πίσω από το θρύλο:«Στα τελευταία του δεν έλεγε κακό λόγο για κανέναν. Είχε χορτάσει αγάπη και παραδοχή. Ήταν γεννημένος την ίδια μέρα με τη Μαρία Κάλλας, ήταν το ριζικό τους να δέχονται πόλεμο. Αλλά στο τέλος, μέσα του δεν έμεινε τίποτα από την αμφισβήτηση, γιατί ήταν τόση η αγάπη που πήρε».