Με αφορμή την 52η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η Δάφνη Μπόκοτα μοιράστηκε μαζί μας προσωπικές της αναμνήσεις, ζωντανεύοντας τις εικόνες μιας εποχής που σημάδεψε ολόκληρη τη χώρα. Αν και παιδί τότε, οι στιγμές εκείνες παραμένουν χαραγμένες στη μνήμη της, με λεπτομέρειες που ακόμα συγκινούν. Η Αθήνα, όπως θυμάται, ήταν γεμάτη σιωπή και ένταση, μια πόλη που ζούσε μοναδικές στιγμές συλλογικής αλληλεγγύης και φόβου. Τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη και της επόμενης μέρας έχουν μείνει ανεξίτηλα μέσα της, συνδεδεμένα με την ατμόσφαιρα της γειτονιάς, τις οικογενειακές στιγμές και τις εικόνες της παιδικής αθωότητας που αναμετρήθηκε με την πραγματικότητα των γεγονότων.

Διαβάστε: Δάφνη Μπόκοτα στα Παραπολιτικά: "Η τηλεόραση είναι το δεύτερο σπίτι μου" - Η καριέρα, η Eurovision και η νέα αρχή

Η αποκάλυψη της Δάφνης Μπόκοτα

Η Δάφνη Μπόκοταθυμάται εκείνη την ημέρα με ζωντάνια και συγκίνηση, αναφέροντας τον τρόπο με τον οποίο η οικογένειά της συμμετείχε στα γεγονότα, χωρίς να συνειδητοποιεί τότε το μέγεθος της ιστορίας που διαδραματιζόταν γύρω της. Όπως περιγράφει:«Επειδή ήμουν κι εγώ εκεί, στις 17 Νοέμβρη, παιδάκι τότε. Θυμάμαι ότι η μαμά μου μού είχε ζητήσει να φτιάξουμε τυροπιτάκια για τα παιδιά. Μέναμε δίπλα στα Εξάρχεια. Είχαμε γεμίσει σακούλες και πήγαμε εκεί με τη μαμά μου και θυμάμαι τα χέρια που βγαίνανε από τα παράθυρα και παίρνανε τις σακούλες».

Η σιωπή της Αθήνας και η μυρωδιά που δεν θα ξεχάσει

Η Δάφνη περιγράφει με τρεμάμενη φωνή τη δεύτερη μέρα της εξέγερσης, μια εικόνα που παραμένει ζωντανή μέσα της ακόμη και σήμερα: «Θυμάμαι και την επόμενη μέρα. Βγήκα στο μπαλκόνι, ήταν μια υπέροχη μέρα, μια υπέροχη λιακάδα. Δεν έχω ξαναδεί την Αθήνα πιο σιωπηρή. Ακουγόντουσαν μόνο οι σειρήνες. Είχε μια μυρωδιά που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μια μυρωδιά από καμένο, από χλωρίνη και από δακρυγόνο. Πιο σιωπηρή και παγωμένη η Αθήνα... Προσπαθούσε να μου πει η μαμά μου ότι μπήκαν μέσα στα παιδιά».


Με αυτή την περιγραφή, η Δάφνη Μπόκοτα μας φέρνει αντιμέτωπους με την ένταση και την ατμόσφαιρα μιας ιστορικής στιγμής, όπου η αθωότητα των παιδιών και η αγωνία των γονιών συνυπήρξαν μέσα σε μια σιωπηλή, αλλά φορτισμένη πόλη. Η αφήγησή της θυμίζει ότι η ιστορία δεν είναι μόνο γεγονότα και ημερομηνίες, αλλά και μυρωδιές, εικόνες και συναισθήματα που μένουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη.