Σε μία από τις πιο ειλικρινείς και βαθιά ανθρώπινες συνεντεύξεις της, η Άννα Μπεζάν ανοίγει την καρδιά της και μιλά για τις σκοτεινές και δύσκολες στιγμές της ζωής της, αλλά και για τις προσωπικές μάχες που τελικά την οδήγησαν στην ωριμότητα και στη δύναμη που αποπνέει σήμερα. Φιλοξενούμενη στο vidcast των αδελφών Αγάθης και Βαλεντίνης Ράντη, η ηθοποιός και σύζυγος του Δημήτρη Παππά αναφέρθηκε σε τρία ζητήματα που σημάδεψαν καθοριστικά την ψυχική της πορεία: την κακοποίηση που βίωσε στην παιδική ηλικία από τον πατέρα της, τη στάση της μητέρας της, αλλά και την επιλόχειο κατάθλιψη που την κατακλύσε μετά τη γέννηση του παιδιού της. Παράλληλα, μίλησε για τις επαγγελματικές απορρίψεις που αντιμετώπισε, τονίζοντας πόσο δύσκολο ήταν να επιστρέψει σε καλλιτεχνικά βήματα ενώ πάλευε με την κούραση και την ενοχή.

Διαβάστε: Άννα Μπεζάν: Η αποκάλυψη για την περιπέτεια υγείας της - "Πονούσα, δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι τέτοιο - Αφαίρεσα μια κύστη 22 εκατοστών" (Βίντεο)

Άννα Μπεζάν: «Όλα τα παιδιά είναι πάρα πολύ δυνατά» – Η εξομολόγηση για την κακοποίηση και την απουσία της μητρικής στήριξης

Η Άννα Μπεζάν μίλησε πρώτα για τα παιδικά της χρόνια, περιγράφοντας με συγκλονιστική ψυχραιμία την κακοποιητική συμπεριφορά του πατέρα της, αλλά και την πλήρη απουσία της μητέρας της. Εισάγοντας την αφήγησή της, εξήγησε πως η άγνοια ενός παιδιού ήταν τελικά η δύναμή της. Με αυτά τα λόγια εξομολογήθηκε όσα βίωσε: «Όλα τα παιδιά είναι πάρα πολύ δυνατά, γιατί εγώ δεν είχα στο μυαλό μου ότι αν μηνύω τον μπαμπά μου, θα με πάρουνε, θα με βάλουνε σε ένα ορφανοτροφείο και θα μεγαλώσω εκεί. Όλη αυτή η άγνοια με βοήθησε πάρα πολύ να πατήσω στα πόδια μου. Η μητέρα μου δεν υποστήριξε ποτέ.» Στη συνέχεια περιέγραψε με λεπτομέρεια την περίοδο μετά τη γέννησή της, αποκαλύπτοντας κάτι ιδιαίτερα σκληρό για κάθε παιδί: «Η μητέρα μου με άφησε στο μαιευτήριο. Ο μπαμπάς μου με είχε, μετά ήταν τα πράγματα δύσκολα, όπως καταλαβαίνετε σε όλο αυτό το πλαίσιο της κακοποίησης. Πάντα έλεγα ότι ήθελα να κάνω οικογένεια, αλλά όταν ήρθε, ήτανε ήταν πάρα πολύ δύσκολο και ζήτησα και βοήθεια και έκανα και λίγη ψυχοθεραπεία.»

«Η επιλόχειος κατάθλιψη που πέρασα ήτανε…» – Ο αγώνας με τον φόβο, την ενοχή και την εξουθένωση

Περνώντας στο επόμενο μεγάλο κεφάλαιο της ζωής της, η Άννα Μπεζάν μίλησε για την επιλόχειο κατάθλιψη, έναν αγώνα που, όπως λέει, την αποσύνδεσε από τη χαρά της μητρότητας και την βύθισε στον φόβο και την ανασφάλεια. Με μια εισαγωγή γεμάτη ευθύτητα, ανέφερε ότι πλέον δεν ντρέπεται για όσα αισθανόταν. Έτσι περιέγραψε τη συναισθηματική της κατάσταση: «Η επιλόχειος κατάθλιψη που πέρασα ήτανε… Είχα σκέψεις για τις οποίες τώρα δεν ντρέπομαι πια, τότε ντρεπόμουνα γι’ αυτές. Αισθανόμουν ότι θα μου πάρουνε το παιδί, αισθανόμουν ότι το παιδί είναι μόνο δικό μου, δεν μπορούσαν να μου αγγίζουνε τόσο το παιδί. Ξεκίνησα έτσι να πηγαίνω στο μπάνιο, να κλαίω. Εμένα αυτό που με δυσκόλεψε, δεν ήταν το παιδί σαν παιδί, ήταν ο θηλασμός. Έπρεπε να βγάζω γάλα κάθε 40 λεπτά. Ε, και είχα τρελαθεί.» Με βαθιά ειλικρίνεια, η Άννα Μπεζάν παράλληλα, περιέγραψε πόσο την καταπόνησε η διαδικασία του θηλασμού: «Με κατέστρεψε ο θηλασμός. Ε, και με κατέστρεψε και με και με πολλές τύψεις. Μπόρεσα να θηλάσω το παιδί μου ένα μήνα. Αλλά μου στοίχισε μετά άλλους έξι.» Αναφερόμενη στη στιγμή που προσπάθησε να επανέλθει επαγγελματικά, αποκάλυψε ότι παρά τη συμμετοχή της στο J2US, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενε: «Όταν ξαφνικά πήρα λίγο τα πάνω μου μετά το J2US που έκανα για να νιώσω κι εγώ καλύτερα και έτσι να θυμηθώ λίγο, παιδιά δεν είχα τίποτα. Δεν έχει χτυπήσει ποτέ το τηλέφωνό μου. Okay. Έχω πάρει σαφώς εγώ ένα-δύο τηλέφωνα. Υπάρχουν άλλες νέες, ελεύθερες, μη μαμάδες στην ηλικία μου που είναι προτιμότερο, ας πούμε, να τις πάρουνε και με πληγώνει λίγο κάπως αυτό.»