Η Ζέτα Δούκα ανοίγει με συγκλονιστική ειλικρίνεια την καρδιά της και μιλά για τη μακρόχρονη μάχη που έδωσε με τις διατροφικές διαταραχές. Από την ηλικία των 15 μέχρι τα 26 της χρόνια, η ηθοποιός περιγράφει πως περιπλανήθηκε ανάμεσα στην ανορεξία και τη βουλιμία, βιώνοντας έναν αγώνα που πολλοί θα θεωρούσαν ανυπέρβλητο. Παρά τις δυσκολίες, η ίδια κατάφερε να παραμείνει λειτουργική και να μην αφήσει τα τραύματα αυτά να σημαδέψουν την υπόλοιπη ζωή της, τονίζοντας τη δύναμη που της έδωσε το σώμα της και την επιμονή της στην προσωπική της αναζήτηση.

Διαβάστε: Ζέτα Δούκα για τη νευρική ανορεξία: Έφτασα στο σημείο να μου κάνουν τα ρούχα που φορούσα στο Δημοτικό

Ζέτα Δούκα: Η περίοδος της ανορεξίας και η δύναμη του σώματος

Πριν καταφέρει να βρει τον δρόμο της προς τη θεραπεία, η Ζέτα Δούκα περιγράφει τις δύσκολες στιγμές που πέρασε και τον τρόπο που αντιμετώπισε τα συμπτώματα των διατροφικών διαταραχών: «Έδωσα έναν αγώνα που κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια, μπορεί και λίγο παραπάνω. Ήταν από τα 15 μου μέχρι τα 26 μου. Ήμουν λειτουργική γιατί είμαι προικισμένη – γιατί αυτό πραγματικά αυτό είναι μία προίκα καλή – να έχω ένα δυνατό σώμα που να αντέχει πολλά. Γι’ αυτό και δεν μου άφησε όλη αυτή η ιστορία κάποια πράγματα, τα οποία θα τα κουβαλούσα μια ολόκληρη ζωή. Είχα “καλή” ανορεξία τα δύο πρώτα χρόνια, στα 15-17 που έχασα πάρα πολλά κιλά, με ορμόνες, με δύσκολα πράγματα, τα οποία δεν ήταν τα σωστά, γιατί δεν ήξερε και κανένας και οι γιατροί έκαναν του κεφαλιού τους».

Η στιγμή που είπε «τέλος» και η προσωπική της αναγέννηση

Η ηθοποιός μοιράζεται τη στιγμή που αποφάσισε να βάλει τέλος στον εφιάλτη της, αναλαμβάνοντας η ίδια την ευθύνη για την υγεία της και ξεκινώντας την ψυχοθεραπεία που θα την βοηθούσε να βρει ισορροπία: «Μου ήρθε η περίοδος, πήρα πολλά κιλά. Διατηρούμουν σε αυτά τα καλά κιλά για το ύψος μου, αλλά κάνοντας εμετούς, περνούσα από την βουλιμία στην ανορεξία και από την ανορεξία στη βουλιμία για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή είπα “τέλος”. Κι αυτό το είπα μόνη μου, έχοντας βάλει, βέβαια, στη ζωή μου την ψυχοθεραπεία, αλλά για άλλη αιτία. Ψάχνοντας, τελικά, και θεραπεύοντας, άρχισα να μιλάω γι’ αυτό το πράγμα το οποίο έχω. Δεν ήξερα πού να το πω και τι να κάνω. Δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να μου πει “Είσαι καλά; Μήπως θες κάτι; Κάποια βοήθεια; Δεν σε βλέπω καλά”. Δεν υπήρχε αυτή η ερώτηση. Οι άνθρωποι που έχουν ανορεξία το κρύβουν… Φοράνε φαρδιά ρούχα… Και από το σπίτι μου δεν είχε παρατηρήσει κανένας τίποτα. Πήγα μόνη μου και είπα στην μαμά μου ότι δεν είχα περίοδο 9 μήνες».