Ο κόσμος της ψυχαγωγίας αποχαιρετά δύο εμβληματικές προσωπικότητες, τις δίδυμες Άλις και Έλεν Κέσλερ, που με τη λάμψη και το ταλέντο τους σημάδεψαν ολόκληρες δεκαετίες. Στα 89 τους χρόνια, οι αχώριστες αδελφές επέλεξαν τη διαδικασία της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, προκαλώντας σοκ στο καλλιτεχνικό στερέωμα.

Διαβάστε: Βρετανία: Πράσινο φως από το κοινοβούλιο για τη νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας


Αδελφές Κέσλερ: Από το μπαλέτο της Λειψίας στο πλευρό των Σινάτρα και Αστέρ

Γεννημένες το 1936 στη Γερμανία, οι αδελφές Κέσλερ μεγάλωσαν μέσα στη μουσική και τη σκηνή. Ξεκίνησαν από το μπαλέτο της Λειψίας, ξεχωρίζοντας για τον απόλυτο συγχρονισμό και την άψογη τεχνική τους. Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, πήραν την τολμηρή απόφαση να εγκαταλείψουν την Ανατολική Γερμανία και να περάσουν στη Δύση, σε μια δύσκολη εποχή.

Το ταλέντο τους αναγνωρίστηκε γρήγορα. Μετακόμισαν στο Παρίσι, όπου άρχισαν να χτίζουν τη διεθνή φήμη τους, και αργότερα στις ΗΠΑ, συμμετέχοντας σε διάσημες τηλεοπτικές παραγωγές. Η εμφάνισή τους στο The Ed Sullivan Show τις έκανε γνωστές σε εκατομμύρια θεατές, ενώ η συνεργασία τους με θρύλους όπως ο Φρανκ Σινάτρα και ο Φρεντ Αστέρ τις καθιέρωσε ως αστέρια παγκόσμιου βεληνεκούς.


Η κοινή απόφαση για υποβοηθούμενη αυτοκτονία

Αχώριστες από τα παιδικά τους χρόνια, έζησαν σε όλη τη διάρκεια της πορείας τους σχεδόν σαν ένας άνθρωπος με δύο σώματα. Και όπως μοιράστηκαν τη σκηνή, μοιράστηκαν και την τελευταία τους επιλογή: να φύγουν μαζί. Στο σπίτι τους κοντά στο Μόναχο, οι δύο αδελφές ακολούθησαν τη νόμιμη διαδικασία της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, αφήνοντας πίσω τους έναν κόσμο που τις είχε αγαπήσει για τη φινέτσα, τη χρυσή τους εποχή και το ασύγκριτο στιλ τους.

Οι αδελφές Κέσλερ υπήρξαν κάτι περισσότερο από ένα επιτυχημένο δίδυμο. Ήταν σύμβολο μιας λαμπερής εποχής, μιας εποχής μουσικών σόου, λαμπερών κοστουμιών και άψογων χορογραφιών. Η εικόνα τους έχει χαραχτεί στη συλλογική μνήμη ως το ζευγάρι που έφερε στον ευρωπαϊκό χώρο την αύρα του Χόλιγουντ.

Με την «αποχώρησή» τους, η παγκόσμια σκηνή χάνει δύο γυναίκες που υπηρέτησαν την τέχνη με συνέπεια και κομψότητα. Η ιστορία τους συνεχίζει να αποτελεί υπόμνηση του πόσο βαθιά μπορεί να συνδεθεί η τέχνη με τη ζωή — και, όπως αποδεικνύεται, και με το τέλος της.