Ο Χρήστος Λούλης επιστρέφει στην παράσταση «Cleansed» του Δημήτρη Καραντζά, ένα έργο που έχει σημαδέψει βαθιά την καλλιτεχνική του πορεία. Η πρώτη του επαφή με το έργο της Σάρα Κέιν, το 2001, στο πλαίσιο της παράστασης του Λευτέρη Βογιατζή, λειτούργησε για τον ίδιο σαν μια καταιγιστική διαδικασία ενηλικίωσης, τόσο ψυχικά όσο και καλλιτεχνικά. Ο ηθοποιός θυμάται, μιλώντας στο Στούντιο 4 πόσο προχωρημένο και προκλητικό ήταν τότε το έργο, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στο κοινό, και πώς αυτό τον επηρέασε βαθιά.

Διαβάστε: Χρήστος Λούλης: "Στο παρελθόν, η κακοποίηση προς τον ηθοποιό ήταν κανόνας - Το έζησα στο πετσί μου"

Ο Χρήστος Λούλης για την πρώτη συνάντηση με την παράσταση «Cleansed»

Σχετικά με την εμπειρία του, ο Χρήστος Λούλης αρχικά εξηγεί: «Νιώθεις να αδειάζεις, να γίνεσαι μηδέν, τίποτα. Όλοι έχουμε περάσει μια ερωτική απογοήτευση που σου κόβει το φως από μπροστά σου. Στον έρωτα και ειδικά όταν υπάρχει προδοσία, τα παζάρια των ανθρώπων είναι αδυσώπητα. Οι τιμωρίες είναι αδυσώπητες. Όταν δίνεις μια υπόσχεση σε έναν άνθρωπο που αγαπάς και δεν την τηρείς, δεν μπορείς ούτε τον εαυτό σου να δεις στον καθρέφτη και για τον άλλον παύεις να υπάρχεις. Μιλάς και δεν σε ακούει. Είναι σαν να μην έχεις γλώσσα».

Η μεταμόρφωση μέσα από τον πόνο

Η εμπειρία του 2001 αποτέλεσε για τον ηθοποιό ένα πέρασμα μέσα από «μια στενή, σκοτεινή αλλά ουσιαστική σήραγγα», που τον μετέτρεψε σε έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο και καλλιτέχνη. Η ένταση και η βαθιά καταβύθιση στα συναισθήματα του έργου τον δίδαξαν τη σημασία του πόνου αλλά και της αναζωογόνησης μέσα από την τέχνη. Ο Χρήστος Λούλης στην συνέχεια εξήγησε: «Ήταν σαν να βγήκα από την παράσταση γεννημένος αλλιώς. Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Η τραυματική και η αναζωογονητική πλευρά έχουν μια τρομερή ισορροπία ανάμεσα στον πόνο και την ευχαρίστηση. Στον πόνο υπάρχει μια περίεργη ευχαρίστηση, γιατί νιώθεις ότι κάνεις κάτι που μετράει και αξίζει, με την προσδοκία ότι κάποια στιγμή θα περάσει. Υπήρχε μεγάλος πόνος, μεγάλη ταλαιπωρία, μια καταβύθιση στα τρίσβαθα αυτών που κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Αλλά άνοιγαν και πολλά παράθυρα στο μυαλό μου. Κάθε εβδομάδα ένιωθα ότι μεγαλώνω δέκα χρόνια».

Η επιστροφή της παράστασης με νέες εμπειρίες

Σήμερα, επιστρέφοντας στο ίδιο έργο, ο Χρήστος Λούλης δηλώνει ότι ανεβαίνει στη σκηνή ως άλλος άνθρωπος: μεγαλύτερος, πατέρας, με διαφορετική οπτική και ώριμη προσέγγιση στο θέατρο. Η εμπειρία του έχει πλέον μετατραπεί σε μια αναζήτηση ουσιαστικού θεάτρου με όρους χαράς, αντί για καταπίεσης και υπερβολική ένταση.  Ο ηθοποιός σημειώνει: «Είμαι άλλος. Μεγαλύτερος, πατέρας, και σε μια άλλη εποχή. Σήμερα στο θέατρο οι άνθρωποι έχουν βάλει ένα στοίχημα, να κάνουμε ουσιαστικό θέατρο με όρους χαράς, όχι καταπίεσης. Όχι όπως παλιά, που πιστεύαμε ότι πρέπει να κόψεις τις φλέβες σου για να βγεις στη σκηνή. Θέλουμε με χαρά να βάλουμε τον εαυτό μας στη μέγγενη του έργου και από αυτό το σφίξιμο να βγει ένα διαμαντάκι, δικό μας». Επιπλέον, θυμάται την πρώτη αντίδραση του κοινού το 2001: «Φεύγανε και βρίζανε. Δεν τους ένοιαζε αν κάνουν φασαρία. Λέγανε "ντροπή σας", "τι απρέπειες είναι αυτές;". Κι εγώ, μικρός τότε, είχα φοβηθεί. Αλλά, κάπου μέσα μου, μ’ άρεσε. Ήταν ένας παράξενος, αντίστροφος ναρκισσισμός. Λέγαμε ότι αν δεν φύγουν σήμερα δέκα άτομα από την παράσταση, κάτι δεν κάνουμε καλά».