Νίκος Ψαρράς: "Αλίμονο αν αρπάζαμε όλοι χατζάρες και βγαίναμε στον δρόμο να λύσουμε τις διαφορές μας" - "Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για να σώσεις το παιδί σου;"

Η συνέντευξη του Νίκου Ψαρρά στην εφημερίδα «Real News» και την Κορύνα Μανταγάρη φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τον ρόλο του στη σειρά «Ο Δικαστής», αλλά και τις βαθύτερες σκέψεις του γύρω από τη δικαιοσύνη, την πατρότητα και τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Έπειτα από δεκαετίες πορείας στο θέατρο και την τηλεόραση, ο ηθοποιός παραμένει ουσιαστικός και βαθιά αφοσιωμένος σε ό,τι καταπιάνεται.

Διαβάστε: Νίκος Ψαρράς & Έλενα Καρακούλη: Γιορτή και γενέθλια για το ζευγάρι με λαμπερούς καλεσμένους (Εικόνες)

Νίκος Ψαρράς για τον ρόλο του στον «Δικαστή»

Ο «Δικαστής» είναι μια σειρά που αγαπώ πολύ, που την έχουμε ξεκινήσει με πολλή χαρά και κέφι, παρότι το θέμα δεν είναι πολύ ευχάριστο. Αλλά εκεί βλέπουμε δύο πατεράδες οι οποίοι ψάχνουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο να βρουν τι γίνεται με το παιδί τους. Ο Μανώλης Σταβέρης που υποδύομαι, παρότι είναι ένας άνθρωπος μέσα στη νύχτα και στην παρανομία, έχει κάποιες αρχές. Το οξύμωρο εδώ είναι ότι αυτός ο άνθρωπος, όντας παράνομος, ψάχνει για πρώτη φορά το δίκαιο και τη δικαιοσύνη. Ζητά τον νόμο. Σε αντίθεση με τον αντίποδα, τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τον δικαστή, που υπηρετεί τον νόμο και για να προστατέψει το παιδί του παραβατεί. Και έρχεται πάντα το εύλογο ερώτημα, μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για να σώσεις το παιδί σου; Νομίζω ότι δεν υπάρχει τέλος. Το παιδί μας πάντα θέλουμε να το προστατεύσουμε. Αλλά αυτό που είπε ο Κωνσταντίνος, ως δικαστής στο πρώτο κιόλας επεισόδιο, ότι πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη, ότι έχεις κάνει ένα σφάλμα και πρέπει να δούμε τι θα συμβεί, νομίζω ότι πιο πολύ θα βοηθούσε το παιδί του αν το έφερνε αντιμέτωπο με την πράξη του, παρά με αυτόν τον κυκεώνα προβλημάτων που γεννιέται στην πορεία. Προσπαθεί να καλύψει το ένα και σαν τη Λερναία Ύδρα ξεπετάγεται άλλο ένα δεκαπλάσιο πρόβλημα.

Νίκος Ψαρράς και ο τραγικός ήρωας Σταβέρης

Αυτό είναι όμως το ενδιαφέρον, να βλέπεις έναν αδίστακτο σκληρό άνδρα να σπάει και να γίνεται χίλια κομμάτια. Κάναμε πολλές κουβέντες γι’ αυτό και με τους σκηνοθέτες μας και με το κανάλι και για το πόσο αυτός ο ρόλος θα σπάσει και αν σπάει. Εγώ ήμουν υπέρ στο ότι δεν υπάρχει πιο δυνατό πράγμα από το να βλέπεις έναν σκληρό άνθρωπο να γίνεται σμπαράλια. Στον δρόμο με φωνάζουν «Σταβέρη» και εκεί καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις γκελάρει στον κόσμο, όπως όταν με φώναζαν «εθνικέ θείε» στη «Μάγισσα». Όταν θα ακούσω και το «εθνικέ μαφιόζε», εκεί νομίζω ότι θα γελάσω πολύ. Ο κόσμος όμως με αντιμετωπίζει με κατανόηση. Παρότι μου λένε ότι ώρες ώρες έχω το βλέμμα του τρελού, σκέφτονται «αχ ο καημένος τι έπαθε;». Ό,τι και να κάνουμε στη ζωή μας το κάνουμε για τους δικούς μας ανθρώπους. Δουλεύουμε για τα παιδιά μας για να είναι εξασφαλισμένο το μέλλον τους. Όταν ο Σταβέρης βλέπει την οικογένειά του να κατακερματίζεται και να καταρρέει, αναρωτιέται ο ίδιος, όπως και εγώ βέβαια που τον υποδύομαι, για ποιον τα κάνω όλα αυτά; Δεν έχει νόημα η ζωή από ένα σημείο και μετά.

Η επιστροφή του Νίκου Ψαρρά στην καθημερινότητα

Ύστερα από τόσα χρόνια σε αυτή τη δουλειά, όταν βγάζω τα παπούτσια του ρόλου, τελειώνει και ο ρόλος. Και πρέπει να έχει τελειώσει, γιατί υπάρχει μια καθημερινότητα που τρέχει και έχει φοβερές ανάγκες κάθε ημέρα διαφορετικές. Επηρεάζομαι σαφέστατα, γιατί από τα δικά μου κύτταρα αυτοί οι ρόλοι παίρνουν ζωή. Όταν πρέπει να κλαις για τρεις ώρες επηρεάζεσαι, γιατί παίζεις με το νευρικό σου σύστημα. Από την άλλη, έχουμε μάθει ότι η δουλειά τελειώνει και μένει εκεί. Όπως όταν πάω στη δουλειά, μένει έξω από το θέατρο ή το γύρισμα οποιοδήποτε θέμα υπάρχει στην καθημερινότητά μου. Δεν είμαι υπέρ του ότι πρέπει να κουβαλάμε ένα φορτίο, ένα τριαξονικό προβλημάτων μέσα στον χώρο εργασίας. Δεν γίνεται, γιατί αλλιώς θα κάναμε μια πολύ ωραία ψυχοθεραπεία και δεν θα δουλεύαμε ποτέ.

Νίκος Ψαρράς για τη δικαιοσύνη και την αυτοδικία

Εγώ, ως Νίκος, πιστεύω στη Δικαιοσύνη. Δεν θα τολμούσα ποτέ να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου, γιατί δεν έχω μάθει να είμαι έτσι σε αυτή τη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που θα κρίνουν τα πράγματα και πιστεύω ότι πρέπει να αφήνουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Αλίμονο αν αρπάζαμε όλοι χατζάρες και όπλα και βγαίναμε στον δρόμο να λύσουμε τις διαφορές μας. Θα επιστρέφαμε στη ζούγκλα. Ό,τι πρόβλημα υπάρχει, υπάρχουν και οι αρμόδιες Αρχές να στο λύσουν. Το αν θα δικαιωθείς είναι μια άλλη ιστορία, αλλά υπάρχουν νόμοι, υπάρχει κράτος, πρέπει να ακολουθούμε τους νόμους. Αλλιώς θα ήμασταν ένα ξέφραγο αμπέλι.