«ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΕΧΝΗΣ»

ΥΠΕΡΠΟΛΥΤΕΛΕΙΣ ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Τα Παραπολιτικά σας προσφέρουν για πρώτη φορά μια μεγαλειώδη σειρά με τα αριστουργήματα της παγκόσμιας Τέχνης σε υπερπολυτελείς σκληρόδετες εκδόσεις!

Αυτό το Σάββατο 20.05 αποκτήστε με τα Παραπολιτικά μια μεγαλειώδη σειρά από καταλόγους διάσημων ζωγράφων και γλυπτών που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην παγκόσμια Τέχνη. Κάθε βιβλίο είναι αφιερωμένο σε μια μεγαλοφυΐα, και περιέχει περισσότερες από 100 εικόνες με ακριβείς αναπαραγωγές κορυφαίας ποιότητας, που αναδεικνύονται από το μεγάλο μέγεθος των βιβλίων, 27×30 εκατοστά. Γραμμένα από ονομαστούς ειδικούς της τέχνης τα βιβλία παρουσιάζουν, πέρα από τα έργα, τις κοινωνικές και πολιτιστικές δυνάμεις που επηρέασαν κάθε δημιουργό, καθώς και τις αλληλεπιδράσεις με άλλους μεγάλους καλλιτέχνες. Μια εξαιρετική συλλογή που επιβάλλεται να υπάρχει στην βιβλιοθήκη εκείνων που αγαπούν την τέχνη.

Αυτό το Σάββατο 20 Μαΐου, αποκλειστικά με τα Παραπολιτικά, επιλέξτε ανάμεσα στα εξής βιβλία:

DA VINCI

BATTAGLIA ROBERTA

Η καλλιτεχνική πορεία του Λεονάρντο ξεδιπλώνεται σε πενήντα περίπου χρόνων και σε πολύ διαφορετικά ιστορικά και πολιτιστικά πλαίσια: από τη Φλωρεντία του Λορέντζο του Μεγαλοπρεπούς στο Μιλάνο της Αυλής των Σφόρτσα από την καινούργια δημοκρατία του Σοντερίνι στο Μιλάνο των Γάλλων ηγεμόνων. Ωστόσο, σε αυτή τη μακρά και πλούσια διαδρομή, πολύ λίγα είναι τα έργα που ολοκλήρωσε. Επομένως είναι σημαντική η μελέτη του άφθονου γραφικού υλικού του Λεονάρντο, που χαρακτηρίζεται από το συνεχή πειραματισμό σε νέες τεχνικές. Επιπλέον, ο Λεονάρντο, όπως έχει σημειωθεί, δεν ήταν επαγγελματίας καλλιτέχνης, αλλά ένας άνθρωπος της επιστήμης και μια οικουμενική μεγαλοφυΐα. Η εικονογραφική του εμπειρία ενισχυόταν και επηρεαζόταν έντονα από την επιστημονική έρευνα του πραγματικού και των φυσικών φαινόμενων, στα οποία αφιέρωσε έναν εξαιρετικό αριθμό γραπτών και σχεδίων. Έτσι, φαίνονται ακόμα πιο εντυπωσιακά τα επιτεύγματά του στον καλλιτεχνικό τομέα. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)

VAN GOGH

MARCHIONI NADIA

Ο όρος μεταϊμπρεσιονισμός καθιερώθηκε από τον κριτικό τέχνης Ρότζερ Φράι το 1910 στη διάρκεια της έκθεσης «Ο Μανέ και οι εκπρόσωποι του μεταϊμπρεσιονισμού» που διοργανώθηκε στο Λονδίνο. Πλάι στον Μανέ ξεχώριζαν τα ονόματα των Σεζάν, Γκογκέν και Βαν Γκογκ, καλλιτεχνών που συσχετίστηκαν χάρη στο γεγονός ότι μπόρεσαν, ο καθένας ξεχωριστά, ακολουθώντας διαφορετικό δρόμο, να χαράξουν μια πορεία που απομακρυνόταν από τον ιμπρεσιονισμό και εγκαινίαζε ένα νέο σύνδεσμο μεταξύ του καλλιτέχνη και της πραγματικότητας. Η έννοια του μεταϊμπρεσιονισμού επεκτάθηκε με το πέρασμα του χρόνου, ώστε να περιλαμβάνει και την περίοδο που ακολούθησε την όγδοη και τελευταία έκθεση των ιμπρεσιονιστών το 1886. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Βαν Γκογκ ήταν η έντονη αυτονόμηση. Ο Ολλανδός ζωγράφος, που ως νέος υπήρξε ιδιαίτερα πηγαίος και ανακόλουθος στις επιλογές της ζωής του, από την αρχή σχεδόν της σύντομης πορείας του στο χώρο της τέχνης ακολούθησε με πεισματώδη αποφασιστικότητα μια κατεύθυνση πολύ προσωπική και μοναδική, η οποία, ενώ περιλάμβανε συγκρούσεις και ανταλλαγές ιδεών με άλλους νέους καλλιτέχνες της παρισινής αβάν γκαρντ, παρέμενε ακλόνητα πιστή στην επιθυμία που ο Βαν Γκογκ εξέφρασε τη στιγμή που αποφάσισε να δοθεί με όλο του το είναι στην τέχνη της ζωγραφικής: να γίνει «κολορίστας». Οι απαρχές αυτής της επιλογής εντοπίζονται στις εμπειρίες που από πολύ νωρίς βίωσε ο νεαρός ζωγράφος σε μια αποφασιστική στιγμή της ζωής του, κατά την οποία ήταν ιδιαίτερα επιρρεπής σε συγκεκριμένα ερεθίσματα της τέχνης αυτής, που εντυπώθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη του και συνέχισαν να τον επηρεάζουν μέχρι που αποφάσισε να αφιερώσει τον εαυτό του στην τέχνη. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)

BOTTICELLI

CECCHI ALESSANDRO

Την 1η Ιανουαρίου του 1449 στη Φλωρεντία, στο δήμο Σαν Λορέντσο, τμήμα της συνοικίας Λιόν ντ' Όρο της περιοχής του Σαν Τζοβάνι, γεννήθηκε ο Λορέντσο, ο οποίος θα ονομαζόταν αργότερα «Μεγαλοπρεπής», γιος του Πιέρο ντι Κόζιμο των Μεδίκων, του επονομαζόμενου Γκοτόζο (ποδαγρικός), και της Λουκρέτσια Τορναμπουόνι. Η οικογένειά του κατοικούσε ήδη στο πολυτελές παλάτι τους στην οδό Λάργκα -που πέντε χρόνια πριν είχε αρχίσει να οικοδομεί ο Μικελότσο-, εμπλουτίζοντάς το σιγά σιγά με πολύτιμους πίνακες, ακριβά έπιπλα και εκλεπτυσμένες συλλογές, οι οποίες περιγράφονταν με θαυμασμό από τους χρονογράφους και τους συγχρόνους τους που είχαν πρόσβαση σε αυτό. Από το 1458 έγινε πραγματικά ο χώρος όπου ασκούνταν η εξουσία και αποφασιζόταν ποιοι θα εκλέγονταν στα πιο σημαντικά αξιώματα της δημοκρατίας. Μόλις έφτασε ο μικρός Λορέντσο σε ηλικία που έπρεπε να πάει σχολείο, ανέθεσαν την εκπαίδευσή του σε έναν ευρυμαθή παιδαγωγό χρηστών ηθών, τον Τζεντίλε Μπέκι ντα Ουρμπίνο, για να του παράσχει μια σωστή ανθρωπιστική παιδεία, παρακινώντας τον να ασχοληθεί με τη μελέτη των κλασικών. Ανάμεσα στις πιο σημαντικές προσωπικότητες στη Φλωρεντία του δεύτερου μισού του 15ου αιώνα, που πιθανότατα συνέβαλαν μαζί με τον Μπέκι στη μόρφωση του νεαρού, πρέπει να ήταν ο Κριστόφορο Λαντίνο, από το 1458 καθηγητής στο ανοιχτό πανεπιστήμιο Στούντιο Φιορεντίνο, και ο Μαρσίλιο Φιτσίνο, ο πιο διακεκριμένος μελετητής των πλατωνικών ιδεών της εποχής, ο οποίος φιλοξενήθηκε από τον Κόζιμο τον Πρεσβύτερο στην προαστιακή έπαυλη της συνοικίας Καρέτζι και έμεινε άρρηκτα συνδεδεμένος με τους Μεδίκους για το υπόλοιπο της ζωής του. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)

RENOIR

CASTELLANI FRANCESCA

Ο Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ προέρχεται από μια απλή οικογένεια, με παράδοση στις χειρονακτικές εργασίες: ο παππούς τσαγκάρης, ο πατέρας, η μητέρα και η αδερφή ράφτες, ο ένας αδερφός χρυσοχόος, ο άλλος σχεδιαστής μόδας. Ο Ογκίστ θεωρεί πολύ σημαντική αυτή την ικανότητα, «να χρησιμοποιούμε τα χέρια μας», όπως θα πει μια μέρα στο γιο του Ζαν. «Όταν σκέφτομαι πως θα μπορούσα να είχα γεννηθεί σε μια οικογένεια διανοούμενων! Θα χρειαζόμουν χρόνια για να απελευθερωθώ από τις ιδέες τους και για να δω τα πράγματα όπως είναι [...]. Η ζωγραφική δεν είναι μια μάταιη ονειροπόληση. Είναι κυρίως μια χειρονακτική εργασία και πρέπει να δουλεύεις σαν καλός εργάτης». Στην πραγματικότητα, ο Ρενουάρ ξεκίνησε ως εργάτης, ζωγραφίζοντας πορσελάνες στο εργαστήριο του Μεσιέ Λεβί, διακοσμητή στο Μαρέ, για «τρία σολδία το πιάτο». Βρισκόμαστε στο 1854, ο Ναπολέων Γ' έχει ανοίξει ξανά τις βιομηχανίες, η Σεβρ και η Λιμόζ ακμάζουν. Η διακόσμηση σε πορσελάνες επιτρέπει στον Ρενουάρ να κατακτήσει την τεχνική απόδοσης της διαύγειας του λευκού, σημαντικού εφέ για τη λαμπρότητα των χρωμάτων, που αργότερα θα συναντήσουμε στους πίνακές του.

Και όλα αυτά σε μια περίοδο ολοκληρωτικής κυριαρχίας της «πίσσας», όπως συχνά περιέγραφε την παλιομοδίτικη συνήθεια να πνίγουν τους πίνακες με σκούρες επιφάνειες. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)