Ο Γιώργος Νταλάρας μίλησε στο Megastories και την Δώρα Αναγνωστοπούλου και θυμήθηκε τα χρόνια του στο μεροκάματο, στην οικοδομή και το μηχανουργείο, αλλά και την ευκαιρία που του έδωσε στα τέλη των 60’s ο Μάκης Μάτσας για την πρώτη του ηχογράφηση, εκείνη που έγινε τελικά το εισιτήριο για μια σπουδαία καριέρα η οποία αποτιμάται σήμερα σε 89 άλμπουμ και 18 εκατομμύρια πωλήσεων.

«Δεν αισθάνομαι διάσημος. Μισώ την διασημότητα. δεν την θέλω», είπε ο ερμηνευτής στην Δώρα Αναγνωστοπούλου και πρόσθεσε: «Ο διάσημος των καιρών μας είναι ένας άνθρωπος που θεοποιείται και ο κουτός το δέχεται αυτό λόγω της θεοποίησης και της μοντελοποίησης. Εμένα αν με ρωτήσεις «ποιος ήθελες να είσαι;» θα σου έλεγα ο «Γιώργος». Ο «Νταλάρας» μου είναι αδιάφορος».

«Πριν από 6 χρόνια έβλεπα κόσμο να φωνάζει, γιατί ένας 20χρόνος έσωσε ένα σκυλάκι. Λυπήθηκα που δεν ήμουν εγώ αυτός», ανέφερε στη συνέχεια ο Γιώργος Νταλάρας, ενώ μίλησε για τους ήρωες που έχει στη ζωή του: «Ο ένας αγωνίστηκε για να μην πέσουν σχολεία και ο άλλος έδωσε την ζωή του για να μαζεύει πρόσφυγες».

Θυμήθηκε τις ιστορικές συναυλίες του για την Κύπρο

Μεταξύ άλλων ο Γιώργος Νταλάρας μίλησε για το αποτύπωμα που άφησαν βαθιά μέσα του ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, αλλά και για την ιερότητα με την οποία ο ίδιος επέλεξε να αντιλαμβάνεται, να προσεγγίζει και να περιβάλλει την τέχνη του. Παράλληλα, εξήγησε γιατί ένας καλλιτέχνης οφείλει να παίρνει θέση απέναντι στα κοινωνικά αιτήματα, θυμήθηκε τις ιστορικές συναυλίες του για την Κύπρο και σχολίασε τη μουσική δημιουργία στην Ελλάδα σήμερα. Πέρασε, όμως, και σε πιο προσωπικές εξιστορήσεις, όπως για τη σχέση του με τη γυναίκα της ζωής του, την Άννα, χωρίς την οποία, είπε, θα ήταν ένας άλλος.

Ο ίδιος «λύγισε» λέγοντας: «Εγώ μια άλλη Ελλάδα ονειρεύτηκα, δεν είναι χώρα αυτή!» και πρόσθεσε: «Πατρίδα είναι αυτό που αντέχει η καρδιά σου να υπερασπιστεί». «Γλιστράμε στην παρακμή και είμαστε χαρούμενοι για αυτό», είπε σε άλλο σημείο της συνέντευξης.

«Όταν έφυγε ο Χρήστος έφυγε η ζωή μου»

Επίσης, ο Γιώργος Νταλάρας αναφέρθηκε στα δύσκολα παιδικά του χρόνια, στη σχέση με τη μητέρα του αλλά και στον αλκοολικό πατέρα του. «H μητέρα μου έζησε μια άσχημη ζωή, ήταν ανάπηρη και με φώναζε κοντά της για να με μαλώσει, δεν μπορούσε να σηκωθεί. Η μητέρα μου μετά τον πόλεμο έπρεπε να αποχωριστεί ένα από τα δύο της παιδιά. Υπήρχαν ορφανοτροφεία με εκπαιδευτικό χαρακτήρα στο εξωτερικό κι εκεί έπρεπε να πάω εγώ».

Επίσης, μίλησε για τον αδερφό του Χρήστο που λίγοι γνώριζαν. «Ήμουν 8 ετών αλλά ο αδερφός μου πλησίαζε τα 10, κι έτσι η μητέρα μου έστειλε το μεγάλο παιδί της- από τότε η ζωή της ήταν μια τραγωδία, άκουγε τραγούδια κι έκλαιγε. Όταν έφυγε ο Χρήστος έφυγε η ζωή μου, τον έβλεπα κάθε δύο χρόνια μαζί με άλλα παιδιά που ερχόταν και για εμένα άλλαζε η ζωή και ο κόσμος».