Αφηγήσεις, αποκαλύψεις, συνοµιλίες «out of the box» και ραδιοφωνική ελευθερία. Ο Γιώργος Κουβαράς µιλάει στο «Secret» για τη δηµιουργικότητα των ερτζιανών, τη σχέση µε το κοινό του, το µυστικό για µια ελεύθερη και συνάµα απολαυστική συζήτηση, αλλά και για το πώς ο ίδιος προσεγγίζει τον κάθε συνοµιλητή ξεχωριστά.

 

«Μίλησέ µου» στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1, κάθε Σαββατοκύριακο, 17.00-18.00. Πώς κυλάει η φετινή σεζόν;

Τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» είναι µια µεγάλη οικογένεια, στην οποία ανήκω από το ξεκίνηµά τους, κι αυτό για µένα είναι εξαιρετικά σηµαντικό, γιατί µου δίνει τη συναισθηµατική ταύτιση που µε κάνει να νιώθω καλά σε µια δουλειά. Και µόνο το γεγονός ότι βρίσκοµαι ανάµεσα σε φίλους βοηθάει ώστε τα πράγµατα να κυλούν ευχάριστα και δηµιουργικά. Αλλά είναι και κάτι ακόµα: Ποτέ κανείς σε αυτό το ραδιόφωνο δεν θα παρέµβει για να σου πει ποιον ή ποια θα καλέσεις, τι θα συζητήσεις και τι δεν θα συζητήσεις. Αυτή η ελευθερία είναι βασικός παράγοντας της επιτυχίας του ραδιοφώνου και την απολαµβάνουµε όλοι.

 

Τι σηµαίνει για εσάς το ραδιόφωνο και ποια είναι η σχέση µε το κοινό σας;

Το ραδιόφωνο είναι πρώτα απ’ όλα παρέα. Είναι µια σχέση συντροφική υπό µία έννοια, αφού ξέρεις ότι οι ακροατές -στο σπίτι, στο γραφείο, στο αυτοκίνητο- σε ακούνε κάνοντας ίσως ταυτόχρονα και κάτι άλλο. Αρα είσαι η παρέα τους, που είτε τους αποσπάς -συνειδητά από την πλευρά τους- από αυτό που κάνουν είτε γεµίζεις τα κενά, µέσα στα οποία θέλουν να ενηµερωθούν, να ψυχαγωγηθούν, είτε απλώς ακούνε κάποιους να µοιράζονται τις σκέψεις τους µαζί τους. Οταν µπαίνω σε ταξί και µου λένε «Σε ξέρω από την τηλεόραση», χαίροµαι αν κάποιος µπει σε «λεπτοµέρειες». Από την άλλη, όµως, το θεωρώ και κάπως αναπόφευκτο να µε έχει δει κανείς τόσα χρόνια εκεί, έστω και κάνοντας ζάπινγκ. Οταν όµως µου λένε: «Σε ακούω τα Σαββατοκύριακα στο ραδιόφωνο», νιώθω ότι αυτός που µου το λέει µε ξέρει σίγουρα λίγο καλύτερα.

 

Ποια είναι τα πρόσωπα που προτιµά να ακούει το κοινό αυτή την περίοδο;

Πιστεύω ότι ο κόσµος θέλει να ακούει οποιονδήποτε έχει να του πει κάτι ενδιαφέρον. Κατά προτίµηση «out of the box», όχι όλο τα ίδια και τα ίδια, αλλά κάτι που να µπορεί µε κάποιον τρόπο να αγγίξει ευαίσθητες χορδές. Ενα από τα µεγαλύτερα προβλήµατα στη δηµοσιογραφία είναι η αναπαραγωγή των στερεοτύπων, στην πολιτική, στις κοινωνικές αντιλήψεις, στον τρόπο που βλέπουµε και ερµηνεύουµε πρόσωπα και πράγµατα. Αυτό έχει κουράσει τον κόσµο και θα έπρεπε να έχει κουράσει κι εµάς. Προσπαθώ να το αποφεύγω. Ακόµα κι όταν συνοµιλώ µε πρόσωπα που έχουν εκτεθεί πολύ στα ΜΜΕ, αυτό που επιδιώκω είναι να τους µιλήσω όπως θα µιλούσαµε αν βγαίναµε για φαγητό και όχι όπως έχουν συνηθίσει να µιλάνε µπροστά στα µικρόφωνα. Ειλικρίνεια θέλουν οι ακροατές και από εµάς και από αυτούς που φιλοξενούµε.

 

Συνοµιλίες, αφηγήσεις και αποκαλύψεις σε φιλικό και όχι «σκληρά δηµοσιογραφικό» ύφος. Ποιο είναι το «κλειδί» για µια απολαυστική συζήτηση;

Το κλειδί είναι να καταφέρεις να «ξεκλειδώσεις» τον συνοµιλητή σου. Να καταλάβει ότι τον σέβεσαι, αλλά ταυτόχρονα να θέλεις να τον διερευνήσεις, να δεις και να καταλάβεις τις πιο αθέατες πλευρές του. Επίσης, ειδικά στους πολιτικούς, το κλειδί για µια ενδιαφέρουσα συζήτηση είναι, ακόµα κι αν συµφωνείς σε κάποια πράγµατα µαζί τους, να κάνεις τον «συνήγορο του διαβόλου». Οφείλεις να τους ρωτάς αυτά που θα ρωτούσε ένας πολιτικός αντίπαλος. Η ένταση δεν βλάπτει, η διαφωνία επιβάλλεται, αλλά απαγορεύονται -για εµένα τουλάχιστον- χτυπήµατα κάτω από τη ζώνη. Το θέµα, από εκεί και πέρα, είναι αν ο συνοµιλητής είναι διατεθειµένος να ανοιχτεί λίγο περισσότερο, να είναι ο εαυτός του. Το χειρότερο που µπορεί να σου συµβεί σε µια συνέντευξη είναι ένας συνοµιλητής που παίζει «κατενάτσιο». Αλλά ακόµα κι έτσι, αν κάποιος είναι διαρκώς και µόνο αµυντικός, έχω την ελπίδα ότι οι ακροατές θα βγάλουν τα συµπεράσµατά τους.

 

*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο SECRET της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 27/4/024