Υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος παγώνει και σταματά. Στιγμές που οι πολίτες κρατούν την ανάσα τους και η ιστορία σηκώνει την πένα από το χαρτί και περιμένει, αμήχανη και αυτή, τη συνέχεια. Τότε που η απόφαση, η δύναμη και η θέληση ενός ανθρώπου, χαράζει αποφασιστικά την μοίρα ενός λαού και ενός τόπου. 

Η στιγμή που η χώρα μας κράτησε την ανάσα της, ήταν η νύχτα της 23 Ιουλίου 1974. 

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, προετοίμαζε τον εαυτό του για την στιγμή αυτή, χρόνια πολλά. Σμίλευε υπομονετικά τη θέλησή του, χαλύβδινε την αποφασιστικότητά του, εξασκούσε την εγκράτειά του, μελετούσε, σχεδίαζε, οραματιζόταν, ονειρευόταν, το μέλλον της πατρίδας. Πρώτος ο Καραμανλής - πολιτικός που έζησε την εθνική διχόνοια, την μικρασιατική καταστροφή, τα ταραχώδη χρόνια που οδήγησαν στην δικτατορία - έδειξε τον δρόμο της υπέρβασης και της Εθνικής συμφιλίωσης. 

Πρώτος εκείνος, ο οραματιστής και ταυτόχρονα πραγματιστής Ηγέτης, κατανόησε πως η ουσία της πολιτικής πρέπει να στοχεύει στην... επόμενη γενιά. Με βάση αυτή την μεγάλη διδαχή στην σκέψη μου βρίσκονται σήμερα τα παιδιά των 5 ή των 15 ετών. Οι έφηβοι που μόλις πριν λίγες μέρες, έλαβαν το διαβατήριο για την ανώτατη εκπαίδευση. Όλοι εκείνοι οι νέοι, που είτε εδώ, είτε στις εσχατιές της πατρίδας, θα ήθελαν να μείνουν και να προκόψουν εδώ στον τόπο τους και όχι σε ξένους τόπους. Και αγωνίζονται γι' αυτό, κάνοντας όνειρα.

Είναι πλέον κατάλληλη στιγμή για να φέρουμε «προ οφθαλμών» το 

όραμα, τη δράση και τις πολιτικές παρακαταθήκες του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Και στην συνέχεια στεκόμενοι με ευθύνη και σεβασμό απέναντι στη νέα γενιά, να τους πούμε πως οι προκλήσεις τώρα είναι ακόμα πιο μεγάλες και πολυσύνθετες. 

Η Ελλάδα και οι Έλληνες δυστυχώς και πάλι είναι σήμερα ο σπαραγμένος και φτωχός τόπος, εξαιτίας των υποτελών και μνημονιακών πολιτικών. Η Ελλάδα προδόθηκε και παραδόθηκε στους «γύπες» των αγορών, των κερδοσκόπων, των funds κ.α. αρπακτικών. Μπήκε στην Ευρώπη αλλά να που δεν ήταν ο «παράδεισος επί γης», όπως ως άλλος Μωυσής τον προεικόνισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Οι δυνατότητες για την ανάπτυξη και την  πρόοδο είναι ακόμα πολλές. 

Σήμερα γιορτή για την «γενέθλια» ημέρας της Δημοκρατίας. Είναι γιορτή της ανανεωμένης ελπίδας και του καινούργιου ξεκινήματος. Επιζητούμε και θέλουμε ένα νέο ξεκίνημα στο ταξίδι που άρχισε πριν 40 χρόνια. 

Η Δημοκρατία καθώς και η Ευρώπη που βιώνουμε σήμερα δεν έχει καμία σχέση με εκείνη που οραματίστηκε και αγωνίστηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δεν ζούμε στην γη της επαγγελίας… αυτήν επιζητούμε και προς αυτήν ξεκινάμε να πάμε…

Ξεκινάμε με «πυξίδα» τις παρακαταθήκες του Εθνάρχη μας με σκοπό να φθάσουμε στον τελικό προορισμό: που δεν είναι άλλος από μία Δημοκρατική ευημερούσα Ελλάδα σε μία ειρηνική Ευρώπη. Βρισκόμαστε και αυτό δεν μπορεί να το παραγνωρίσει κανείς, σε μία περίοδο, όπου οι προοπτικές για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο είναι ανοιχτές και ορατές. 

Αυτή η πεποίθηση και αυτό το κίνητρο πρέπει να οδηγεί τον βηματισμό μας… 

Γιορτάζουμε την 40η επέτειο της επαναφοράς της Δημοκρατίας στον τόπο που την γέννησε. Ωστόσο οι προκλήσεις με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι, μας υπενθυμίζουν ότι το έργο μας δεν έφερε τους «γλυκείς καρπούς» και το όραμα μας, για μία Ευρώπη της Αλληλεγγύης και της προόδου, μετετράπη σε «εφιάλτη». 

Ας μην ξεχνάμε ότι η ιστορία γράφεται και δεν διαγράφεται, καθώς επίσης πως τιμώντας παράλληλα μία επέτειο που μένει «ζωντανή» και πρέπει να παραμείνει και άλλο, γιατί είναι ίσως η πιο μεγάλη κληρονομιά που μπορούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας. 

Ο καθένας μας είναι αντιμέτωπος με την συνείδηση του.

Πιστεύω πως εάν ζούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα βροντοφώναζε πως αυτή η Ευρώπη των αγορών και της μισανθρωπίας δεν είναι ο χώρος που αγωνίστηκε  για να μας φέρει να ζήσουμε. Μαζί με εκείνον το ίδιο φωνάζουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες. Πρέπει άμεσα να γυρίσουμε την πλάτη μας και ταυτόχρονα πρέπει να γίνει τώρα μία νέα ουσιαστική φυγή προς τα εμπρός. Ακόμα και αν χρειαστούν συγκρούσεις και θυσίες. Το μέλλον ανήκει σε εκείνους, που αναλαμβάνοντας το ρίσκο μιας συνολικής ρήξης, ανοίγουν πρώτοι την πόρτα στο μέλλον. 

Η αποκατάσταση και η εμπέδωση της Δημοκρατίας υπήρξε έργο του Ελληνικού Λαού. Επιτεύχθηκε όμως, με πρωταγωνιστική συμμετοχή, με θυσίες και με κόπους, πολιτικών ανδρών του αναστήματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Προσωπικοτήτων, που ήσαν ικανοί να εμπνεύσουν και να συγκινήσουν τους πολίτες. 

Ηγετών που μπορούσαν χωρίς τις «πλάτες» των ξένων και ντόπιων δανειστών και νταβατζήδων, χωρίς ισχυρές «επικοινωνιακές ενέσεις» να αφουγκραστούν, να αναζητήσουν και να κάνουν το καινούριο, με τομές, ρήξεις και ανατροπές. 

Να «παρασύρουν» τους πολίτες στο δικό τους ταξίδι. Να τους πείσουν!!

Να μοιραστούν το δικό τους όραμα. 

Πολιτικών προσώπων που προσέφεραν όλο τους το είναι και κατέθεσαν τα αισθήματα τους, την σοφία τους και το μόχθο τους στην έντιμη και γόνιμη εξυπηρέτηση των εθνικών και των λαϊκών κοινών συμφερόντων. Και αν η έμπονη υπόδειξη, ότι η σημερινή Ηγεσία είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα, να κοπιάσει και να ματώσει, αποτελεί ενοχλητική υπόμνηση, τότε ποιο μπορεί να είναι το όραμα της σύγχρονης πολιτικής κοινότητας; 

Μαζί σε αυτή την νέα έξοδο από τον τόπο της δουλείας και της δυστυχίας είναι τα νέα παιδιά που σήμερα δεν διακατέχονται από σύνδρομα του παρελθόντος. Δεν κατατάσσουν τους εαυτούς τους και τους άλλους με τις «ταμπέλες» που οι παλιότερες γενιές το κάναμε. Είναι πιο έξυπνα και πιο καλλιεργημένα. Είναι έτοιμα να συνταχθούν με κάθε πολιτική δύναμη που τους δίνει όραμα και πίστη για το μέλλον, χωρίς προκαταλήψεις και αφορισμούς. Κάνουν λάθος όσοι μιλούν για μια «απολίτικη» γενιά. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια γενιά που είναι έτοιμη να συνταχθεί και να αγωνιστεί δίπλα σε εκείνους τους πολιτικούς που θα μιλήσουν στην γλώσσα της, θα κατανοήσουν τις ανάγκες της και - σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τότε - θα οραματιστούν τώρα, την Ελλάδα του... 2030! 

Και η Ελλάδα του 2030 πρέπει να είναι μια χώρα, ελεύθερη, της κοινωνικής αλληλεγγύης, του πολιτισμού και της παιδείας. Μία χώρα που θα ανήκει στους Έλληνες. Μια χώρα που θα νοιάζεται για τους αδυνάτους. Μια χώρα ευημερούσα με πολίτες ευημερούντες Μια χώρα λαμπρών επιδόσεων που τα επιτεύγματα του λαού θα αντανακλούν στην οικουμένη. Μια χώρα όπου όλη η Ελλάδα μα ιδιαίτερα η Ελλάδα της περιφέρειας και οι τοπικές κοινωνίες θα μπορούν να αναπτύσσονται, δεν θα καταδυναστεύονται, και  δεν θα καταληστεύονται από το κέντρο, από την οικονομική ολιγαρχία. Μια χώρα νέων ευκαιριών, όπου τα ταλέντα δεν θα χάνονται και οι άξιοι δεν θα χρειάζεται να βολεύονται στον ρόλο του μετρίου. Μια χώρα χωρίς αλαζονικές κι εξουσιαστικές συμπεριφορές στην δημόσια διοίκηση. Μια χώρα όπου ο καλός μόχθος θα επιβραβεύεται και η έννοια της αρπαχτής και της ρεμούλας θα έχει σβήσει από το λεξικό. Αυτή πιστεύω πως είναι η βάση της νέας συμφωνίας που σήμερα πρέπει να κάνουμε. Ίσως τελικά δε, να είναι ακριβώς αυτός, ο προσανατολισμός στη νέα γενιά, το ελιξίριο που θα διατηρεί πάντα ζωντανή και ακμαία την ιστορική μνήμη. Η ιστορία πάντως συνεχίζει να γράφεται. Γιατί ένας λαός, όπως σωστά λέγεται, έχει μέλλον μόνο όταν δεν ξεχνά το παρελθόν. 

Κι επιτρέψτε μου να προσθέσω, «κι όταν δεν διαμορφώνει το μέλλον με συνταγές του παρελθόντος»! 

Υπάρχουν μερικά κείμενα που είναι κλασικά και όχι μόνο αξίζει αλλά και επιβάλλεται να τα ανακαλούμε στη συλλογική μνήμη, ειδικά σε περιόδους κρίσης του πολιτικού συστήματος όπως αυτή που ζούμε σήμερα.

«Η Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος με το λαό, την Πατρίδα με τους ανθρώπους της, την Πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική Δικαιοσύνη». Αυτά ορίζει η ιδρυτική διακήρυξη του ‘74. Από τότε έχουν περάσει 40 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα διατηρήθηκαν στέρεα τα ιδεολογικά μας όρια. Αυτά πίστευε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αυτά τα λόγια έκανε πράξη με την καθημερινή κυβερνητική πρακτική. Σήμερα η Νέα Δημοκρατία, του Α. Σαμαρά εξακολουθεί να ξεχωρίζει ως η Παράταξη που μάχεται για τον άνθρωπο, για την πρόοδο, ως κοινωνικό αγαθό, για την εθνική περηφάνια και την λαϊκή κυριαρχία, για την πολιτική ελευθερία και την κοινωνική Δικαιοσύνη; Είμαστε περήφανοι δικαιολογημένα εμείς όσοι δηλώνουμε και εξακολουθούμε να αισθανόμαστε «Καραμανλικοί» είμαστε περήφανοι για την ιδεολογία μας;

Και αναφέρομαι στην συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού που ανήκει σε μια γενιά που πρόλαβε να ζήσει και να μυρίσει την οσμή της ανελευθερίας. Είναι η «περίφημη γενιά» της μεταπολίτευσης που ειλικρινά, αισθάνομαι πως είμαστε τυχεροί  όσοι ζήσαμε επίσης, εκείνες τις μοναδικές στιγμές εθνικής ανάτασης που συνόδευσαν τον αείμνηστο Εθνάρχη, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατά τα πρώτα βήματα του επαναπατρισμού του στην Ελλάδα. 

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα μνημόνια έφεραν το τέλος της ιδεολογίας. Θα τολμήσω να πω, ότι χωρίς ιδεολογία, δεν υπάρχει πολιτική. Δεν μπορείς να πείσεις. Δεν μπορείς να εμπνεύσεις, δεν μπορείς να συγκινήσεις. Και αν κερδίσεις τελικά την εξουσία, δεν μπορείς να κυβερνήσεις αξιόπιστα. Οι πολίτες δεν θέλουν να φορέσουμε άλλα πολιτικά κοστούμια. Θέλουν ξεκάθαρες κουβέντες, αποτελεσματική οικονομική και κοινωνική πολιτική με στοχευμένες προτεραιότητες.

Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα πιστεύει ότι αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων απαιτεί σύγκλιση απόψεων, προσήλωση σε υψηλούς και μακρόπνοους στόχους που οδηγούν στην Ιθάκη. Πάνω απ' όλα όμως απαιτεί τόλμη και αποφασιστικότητα. Ο πολιτικός φιλελευθερισμός που πιστεύουμε προβάλλει τη Δημοκρατία ως πολιτική συμμετοχής. Ταυτόχρονα ο κοινωνικός φιλελευθερισμός αποτελεί την εμπέδωση της κοινωνικής αλληλεγγύης με την ενίσχυση των ασθενέστερων κοινωνικο-οικονομικών τάξεων. 

Η σημερινή ανάμνηση μπορεί να γεμίσει τα πανιά μας με ούριο άνεμο και να κρατήσει ζωντανή την δέσμευση μας ως προς τον κοινό στόχο της ΝΕΑΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ προκειμένου να φθάσουμε όλοι μαζί, με ασφάλεια στην Ιθάκη μας. 

Και κλείνω με τους στίχους του Γεωργίου Σεφέρη.

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πως προχωρούμε. Να αισθάνεσαι δεν φτάνει μήτε να σκέπτεσαι, μήτε να κινείσαι. Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά που προχωρούμε ... αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί θέλω να πω καθώς το μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες. Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων. Κι από τα μάτια των ανθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια πέρα χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει.