Σε κάθε επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το λόγο έχουν οι πανηγυρικοί λόγοι. Και καλά κάνουν, καθώς την 24η Ιουλίου έληξε μια σκοτεινή πλευρά της ελληνικής πολιτικής ιστορίας και άμεσα ξεκίνησαν οι εργασίες για την οικοδόμηση ενός κράτους που οδήγησαν στην είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένα λιμάνι σταθερότητας, ασφάλειας και σιγουριάς. Το επίτευγμα για τα δεδομένα της εποχής ήταν μεγάλο και αναμφισβήτητα χρεώνεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Όπως επίσης πρέπει να χρεωθεί στον Κωνσταντίνο Καραμανλή η σύσταση ενός Συντάγματος αρκετά προοδευτικού και σύγχρονου, η άμεση αποκατάσταση του διεθνούς κύρους της χώρας και ο οριστικός προσδιορισμός του πολιτεύματος της χώρας με τον πλέον δημοκρατικό τρόπο. Και κάπου εδώ τελειώνουν οι πανηγυρικοί λόγοι.

Γιατί; Γιατί παρόλες τις άμεσες και αποτελεσματικές προσπάθειες του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η Ελλάδα απέτυχε να εκμεταλλευθεί την ορμή που δημιουργήθηκε τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια.

Στα αμέσως επόμενα χρόνια:

* Οικοδομήθηκε ένα τεράστιο κράτος αναποτελεσματικό, σπάταλο, με εστίες διαφθοράς που κατακαίνε τα σωθικά του.

* Επικράτησε ο λαϊκισμός που κάλυπτε κάθε φωνή λογικής σε αυτό τον τόπο.

Ο κρατισμός και λαϊκισμός ισοπέδωσαν την δημιουργικότητα, ενοχοποίησαν την επιχειρηματικότητα, εκπαίδευσαν τους συμπολίτες να στέκεται φοβικά απέναντι στην παγκόσμια κοινότητα. Οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική χρεοκοπία και στην άνοδο ακραίων πολιτικών ομάδων.

Ακόμη και σήμερα που η οικονομική κρίση είναι παρούσα, η ελίτ της χώρας (ασφαλώς και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις) αρνείται να συνειδητοποιήσει τόσο τις αιτίες της κρίσης όσο και την ανάγκη προσαρμογής στις νέες εξελίξεις. Ακόμη περισσότερο να αντλήσει δυνάμεις και διδάγματα από την πρώτη μεταπολιτευτική ορμή και να οικοδομήσει μια Νέα Δ’ Ελληνική Δημοκρατία, απαλλαγμένης από τις παθογένειες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Σε αυτή την αναγκαιότητα πρέπει να δηλώσουμε παρών. Τουλάχιστον όλοι όσοι συγκινούμαστε πραγματικά από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.