"Το Ελληνικό δημοψήφισμα θα μπορούσε να ερμηνευθεί, είτε ως γένεση μιας εθνικιστικής πολιτικής επιδημίας που θα καταστρέψει το ευρωπαϊκό όνειρο, είτε ως ένα τέχνασμα της ιστορίας για να επιβεβαιωθεί το κοινό ευρωπαϊκό όραμα", αναφέρει σε ανάλυση του το Brookings Institution. 

Το Ινστιτούτο αναφέρει στη μελέτη του, ότι η περίπτωση της Ελλάδος είναι ευκαιρία για την ΕΕ να επιλύσει όλες τις θεσμικές αδυναμίες της. "Είναι ευθύνη των ευρωπαίων ηγετών να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους. Το ελληνικό ΟΧΙ ήρθε μόλις δύο εβδομάδες μετά την ανακοίνωση των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων σχετικά με μέλλον της νομισματικής ένωσης. Η ανάλυση αυτή φαίνεται αναχρονιστική, προβλέποντας ότι λίγα θα αλλάξουν στη ζώνη του ευρώ κατά τα επόμενα έτη. Σε αυτή την κοντόφθαλμη θεώρηση, προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης, της απασχόλησης και των επενδύσεων οι  διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, έχουν τον πρώτο λόγο". 

"Κάθε ένας από εμάς μπορεί να κρίνει το τέχνασμα του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον δικό του τρόπο, αλλά ο καθένας ίσως αντιλαμβάνεται ότι η γνώμη του λαού, όταν εκφράζεται με τόσο απόλυτο δεν μπορεί να είναι άσχετο. Η στάση του ΝΑΙ είναι επιβεβαίωση στο ευρώ και στο κάτι καινούργιο. Το ΟΧΙ  παρά το χάος που προκαλεί, δίνει την δυνατότητα στην Ευρώπη να αντιληφθεί ότι ο κόσμος αλλάζει και πριν ο πειρασμός του εθνικισμού επεκταθεί και σε άλλες χώρες".

Τα τρία βασικά βήματα

Το πρώτο βήμα είναι να ξεκινήσει αμέσως διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τις αρχές των διαπραγματεύσεων. Μάλλον, θα δείξουμε σεβασμό στην συμμετοχή των πολιτών στην πολιτική ένωση, που έρχεται στην Ευρώπη. Οι διαπραγματεύσεις, δίνουν την δυνατότητα στην ΕΚΤ να μην κλείσει οριστικά τις τράπεζες, προκαλώντας μεγάλη ανθρωπιστική κρίση. Οι ευρωπαίοι φοβούνται τον ηθικό κίνδυνο αλλά ελάχιστοι  γνωρίζουν για τη σοβαρή κατάσταση στην Ελλάδα λόγω της απερίσκεπτης αναμέτρησης. Η Ελλάδα θα παραμείνει εξαρτημένη από τους δανειστές για πολλά χρόνια. Οι ηγέτες της ΕΕ θα πρέπει επίσης να εγκαταλείψουν την εχθρική ρητορική. Στη πραγματικότητα, η πολιτική νίκη Τσίπρα του επιτρέπει να αλλάξει η χώρα του, και να κάνει την πολιτική δίκαιη και αποτελεσματική.

Το δεύτερο βήμα για τους ευρωπαίους ηγέτες είναι να αναγνωρίσουν ότι, από την ίδρυσή της, η ευρωπαϊκή ένωση στηρίχθηκε στις εθνικές πολιτικές. Οι εθνικές κυβερνήσεις δεν έχουν κατανοήσει την πρόκληση του ευρώ και έχουν ανακόψει με την στάση τους την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Μόλις πριν από ένα χρόνο, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν αυξήθηκε με ρυθμό περίπου 2%. Το 2015, αναμενόταν να αυξηθεί κατά 3%. Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, εκμεταλλευόμενη την ανάκαμψη, ανέστειλε τις μεταρρυθμίσεις, εκτοξεύοντας το έλλειμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις επόμενες εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε εχθρικός στη συνεργασία με τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, προκαλώντας αβεβαιότητα για το μέλλον της Ελλάδος και βυθίζοντας την οικονομία σε βαθιά ύφεση και κρίση ρευστότητας. Ο σκοπός του ενιαίου νομίσματος είναι να πείθει τις κυβερνήσεις να είναι συνεπής με τις οικονομικές προκλήσεις. 

Το τρίτο βήμα είναι να  αναγνωρίσουμε ότι η πολιτική δεν είναι μόνο ανταγωνισμός. Κάθε φορά που κάνουμε μια πολιτική επιλογή, θεωρούμε αυτό που νομίζουμε ότι είναι ή  δεν είναι σωστό. Με το ΟΧΙ οι Έλληνες αντέδρασαν στις αδικίες που προκλήθηκαν από την κρίση στη χώρα τους. Οι Ευρωπαίοι θεωρούν τις ελληνικές κυβερνήσεις ως αναξιόπιστες και ανεκτικές στην ευνοιοκρατία και στους ολιγάρχες. 
Τα ελληνικά προβλήματα προέρχονται λόγω αδύναμων θεσμών, όπως στην Ιταλία. Ο Τσίπρας πρέπει να αποδείξει ότι συμμερίζεται τις βασικές αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού και να συμμετέχει στα ευρωπαϊκά όργανα δεν μπορεί να ζητάει οικονομική βοήθεια χωρίς θεσμικό έλεγχο η Ελλάδα. Όσον αφορά τους ευρωπαίους ηγέτες, απαιτείται μια δόση ταπεινοφροσύνης. Το Grexit θα ήταν ένα δραματικό πλήγμα για το ευρωπαϊκό σχέδιο. Τα αδύναμα κράτη έχουν πέσει στην δίνη του δημόσιου χρέους και του τραπεζικού χρέους  που έχουν  παραλύσει τις οικονομίες τους. Η περίπτωση της Ελλάδος είναι ευκαιρία, η ΕΕ να επιλύσει όλες τις θεσμικές αδυναμίες της. Ας ανοίξουμε τη συζήτηση για την πολιτική ένωση στην ευρωζώνη, όχι κεκλεισμένων των θυρών και  όχι με έγγραφα τα οποία απλά αγοράζουν χρόνο, αλλά με τη συμμετοχή των πολιτών σε ένα έργο που τους αφορά άμεσα.