Πάρα τις μεγάλες προσδοκίες που οι Μνημονιακές δυνάμεις του κατεστημένου, κόμματα-μίντια – επιχειρήσεις και όχι πλέον όλο το κατεστημένο, καλλιεργούν τα ζητήματα στρατηγικής της Ελλάδας θα πρέπει να συζητηθούν, σε πολύ πιο σοβαρή βάση από τις μονομαχίες του Ελ Πάσο και τις ασκήσεις μικροπολιτικής εντός και εκτός του Κοινοβουλίου.

Το ζήτημα του κατά πόσον ενδιαφέρει τους Έλληνες η απρογραμμάτιστη, εμμονική, τελικά πλήρως ατυχής ένταξη της Ελληνικής οικονομίας και πραγματικότητας στο ευρω-μάρκο από την Ελληνική Σοσιαλδημοκρατία του Κ. Σημίτη και του ΠΑΣΟΚ της ύστερης φάσης, χωρίς δυστυχώς καμία ένσταση επί της ουσίας από την νεοφιλελεύθερη, φεντεραλιστικά μηδενιστική Κεντροδεξιά θα πρέπει να τεθεί στη βάση της συζήτησης αντί για τα Μνημόνια, αφού τα τελευταία πλέον αποκτούν θεσμική βάση και μόνιμο χαρακτήρα από τις αποφάσεις που λαμβάνονται από τις Βρυξέλλες- Βερολίνο για την δομή και την λειτουργία της «γερμανοκρατούμενης» Ένωσης, από το 2013 και μετά.

Οι προσπάθειες και οι θυσίες, η «σφαγή» που επεβλήθη μέσω της ξένης εντολής από το 2009 -2010, μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την εκτίναξη του χρέους, την έκρυθμη ανεργία και την βίαια μείωση του ΑΕΠ και των καταθέσεων, αλλά η Ελλάδα έχει πλέον το περιθώριο να διαπραγματευθεί τη θέση της, όχι εντός ευρώ, αλλά εφόσον επιλέξει την εθελούσια έξοδο της από το ευρώ.

Μπορεί στην παρούσα φάση τα πολιτικά ζητήματα να κυριαρχούν στην επικαιρότητα, παρά το γεγονός ότι κόμματα και ηγετικές ομάδες δεν βρίσκουν το θάρρος να θέσουν τα ελληνικά ζητήματα στην πραγματική τους βάση. Οι εξελίξεις όμως θα πρέπει να χαρτογραφηθούν με τις αναμενόμενες εκλογές της 25ης Μαΐου, που θα καθορίσουν το πολιτικό ζήτημα, αλλά και την επερχόμενη δομική κρίση για την συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πλέον μάλλον θα πρέπει να χαρακτηρίζεται Ευρωπαϊκή Γερμανία, που εκτιμάται ότι θα εξελιχθεί στο β΄ εξάμηνο του 2014.

Η νέα ευρωπαϊκή κρίση που προφανώς θα έχει πολύ πιο συντριπτικά αποτελέσματα από αυτήν επί των κρατικών ομολόγων που ξεκίνησε από το 2008 με το τέλος των αυτορυθμιζόμενων αγορών και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, γιατί τώρα σε αντίθεση με τότε, όλοι οι μεγάλοι παίκτες κυβερνήσεις, τράπεζες και funds έχουν προετοιμασθεί και οργανωθεί για να αντιμετωπίσουν τις έντονες «αναταράξεις» που θα προκληθούν στη διεθνή οικονομία από την «αναδιάρθρωση» της ευρωζώνης,

Η κρίση συνοχής θα ξεκινήσει από την απόφαση της FED να περιορίσει τη ποσοτική χαλάρωση του δολαρίου, παύοντας να αγοράζει ομόλογα. Κάτι τέτοιο θα είχε συμβεί, αλλά αναβλήθηκε μετά τις πιέσεις που άσκησαν στη Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και την ηγεσία της FED οι ισχυρές τράπεζες της Wall. Σε ένα τελευταίο «ρουσφέτι», όπως το χαρακτηρίζει ο Λευκός Οίκος, να διευκολύνουν οι ΗΠΑ, την ευρωπαϊκή «μετεξέλιξη», χωρίς κραχ συνοχής, προέταξε την τελωνειακή ζώνη και τον εμπορική και επενδυτική εταιρική σχέση Ευρώπης- ΗΠΑ. ’ρα μια ζώνη πολύ ευρύτερη, αλλά με πολλά νομίσματα και όχι πλέον ευρωζώνη, σύμφωνα με τον γερμανικό σχεδιασμό. Οι συζητήσεις συνεχίζονταν. μέχρι που οι αποκαλύψεις για τις υποκλοπές της Μέρκελ και άλλων ευρωπαίων ηγετών από την αμερικανική NSA, μετέτρεψαν το κλίμα σε εξόχως δυσχερές και όλα δείχνουν ότι η τελωνειακή ένωση Ευρώπης- ΗΠΑ δεν θα συμβεί.

Από εκεί και πέρα ο καθένας για τον εαυτό του. Οι Γερμανοί με δηλώσεις Σόιμπλε και ’σμουνσεν προβάλουν την αντίληψη των αρνητικών επιτοκίων στην ευρωζώνη, προοπτική στην οποία συντείνει και η αιφνιδιαστική απόφαση Ντράγκι για εκ νέου μείωση των επιτοκίων της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Παράλληλα οι καταθέτες αντιμετωπίζονται ως επενδυτές και αν έχουν πρόβλημα οι τράπεζες στις οποίες είναι πελάτες χάνουν μέρος του κεφαλαίου τους και όλο το κεφάλαιο τους εφόσον χρεοκοπήσουν. Με τον τρόπο αυτό οι άλλες χώρες της ευρωζώνης χάνουν το όποιο ανταγωνιστικό τους επιχείρημα και τα κεφάλαια της Ευρώπης αλλά και των τρίτων χωρών προς την Ευρώπη, συγκεντρώνονται στα τραπεζικά θησαυροφυλάκια της Γερμανίας.

Οι κανόνες του παιχνιδιού της ευρωζώνης ταυτόχρονα γίνονται πιο αυστηροί, με απόλυτες παρεμβάσεις σε επίπεδο επιτήρησης και ενεργούς παρέμβασης στους προϋπολογισμούς των κρατών- περιοχών από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Το μήνυμα σαφές. «Όσοι θέλουν, οι άλλοι ας φύγουν».

Η Ιταλία με το τεράστιο δημόσιο χρέος που ακουμπά τα 2 τρισ, και φθάνει το 132% το ΑΕΠ της αξιοποιεί την συγκυρία για να βρίσκει κεφάλαια και να αγοράζει το χρέος της, το οποίο το καθιστά «εσωτερικό». Με τον τρόπο αυτό μπορεί όταν οι συνθήκες φανούν στην ευρωζώνη απαγορευτικές να αποχωρήσει επιστρέφοντας τη λιρέττα , το εθνικό της νόμισμα, ανακτώντας την ανταγωνιστικότητα της έναντι των βιομηχανικών δυνάμεων του Βορρά, οδηγώντας την ευρεία ευρωζώνη στην ιστορία και στο παρελθόν της Κοινότητας του Χάλυβα.

Η Ιρλανδία ήδη αποχωρεί από τα Μνημόνια προσβλέποντας στην προνομιακή της σχέση με την εκτός ευρώ Αγγλία, ενώ η Ισπανία επιζητά την λύση στην ανασυγκρότηση του τραπεζικού της συστήματος. Η Γαλλία χωρίς να έχει τους απαραίτητους ηγέτες ούτε στην κεντροδεξιά, ούτε στους Σοσιαλιστές σύρεται πίσω από τις επιλογές της Γερμανίας, με το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν να ισχυροποιείται. Θέλει όμως να αντιμετωπίσει το εγγύς μέλλον και την αρχική υποβάθμιση της οικονομίας από τον οίκο αξιολόγησης S&P, αναβαθμίζοντας την γεωπολιτική της θέση και ρόλο στη Μεσόγειο, την Εγγύς Ανατολή (Ιράν) αλλά και την Αφρική (Μάλι).

Στην Ελλάδα την πλέον τραγική χώρα της ευρωζώνης, μαζί με την Πορτογαλία που δεν έχει όμως ανάλογο βάθος στο χρέος της η παρούσα σύγκρουση με την τρόικα, δεν προδιαγράφει το μέλλον, αλλά το αδιέξοδο του παρόντος. Το πλέον πιθανό είναι ότι στο διάστημα μέχρι τις εκλογές του Μαΐου θα συγκρουσθούν πολιτικά και εκλογικά οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού μονόδρομου, με τις εθνικές δυνάμεις που συγκροτούμενες με δομημένο πολιτικά τρόπο, θα προβάλουν την άποψη που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να εκφράσει με σαφήνεια. Την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, άμεσα συνδεδεμένο με το αμερικανικό δολάριο σε αντιστοιχία 1:1 ή 1:1,5 ή αν αυτό αποδειχθεί εφικτό την υιοθέτηση του ίδιου του δολαρίου.

Μια τέτοια εξέλιξη μαζί με τον απεγκλωβισμό της χώρας από τις νόρμες της ευρωζώνης και την δολιοφθορά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού στις ξένες επενδύσεις, θα αποτελέσει ένα θετικό σοκ για την οικονομία της. Περνώντας από το «σκληρό» και αντιαναπτυξιακό ευρώ, στο ευέλικτο και ποσοτικά χαλαρό, αν και απολύτως σταθεροποιητικό για τα ελληνικά δεδομένα δολάριο και έχοντας από το καλοκαίρι την διμερή με τις ΗΠΑ «εμπορική και επενδυτική εταιρική σχέση», τον άξονα προς εμπέδωση με την Κύπρο και το Ισραήλ και την ευκαιρία των αποθεμάτων της σε φυσικό αέριο και υδρογονάνθρακες, τίποτα δεν την ενοχλεί να αποτελέσει την καλύτερη απόδειξη ότι η Γερμανική Ευρώπη και το ευρωμάρκο είναι η «μεγάλη παγίδα» για τις χώρες του Νότου.

Η θεωρία της Μεσευρώπης, που αποτελεί συνέχεια της Ευρωμεσογειακής Κοινότητας που υπεστήριξε αρχικά ο Σαρκοζί, αλλά στη συνέχεια ενέδωσε στα γερμανικά δέλεαρ, ευτελιζόμενος σε «μπάτλερ της Καγκελαρίου», θα δώσει δυναμική και νέους συσχετισμούς στην εγκλωβισμένη στον ισλαμικό εξτρεμισμό «Αραβική ’νοιξη», αλλά και στη δυνατότητα εθνικά κράτη στην περιφέρεια να συντονίζονται με την κυρίαρχη δύναμη της Δύσης, που παραμένουν οι ΗΠΑ.

Η Ελλάδα όμως για να αποχωρήσει από την Ευρώπη του ευρώ, όπως συνέβη και στην αρχή της κρίσης το 2009, θα διαπραγματευθεί με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την δραστική μείωση του χρέους της, χωρίς να χαθούν τα κεφάλαια των άλλων ευρωπαίων φορολογουμένων, που έχουν δανείσει τη χώρα. Η όλη διαδικασία θα κρατήσει από 6 έως 12 μήνες. Το ερώτημα είναι έχει τόσο χρόνο η ευρωζώνη; Η απάντηση είναι ότι πράγματι δεν υπάρχει επαρκής χρόνος.

Έτσι καθίσταται κρίσιμο η διαπραγμάτευση αυτή να έχει κατώφλι την αρχή του φθινοπώρου του 2014 και όχι αφού ξεσπάσει η οριστική κρίση συνοχής στην ευρωζώνη, από κάποια άλλη χώρα. Από εδώ και πέρα αρχίζει το πολιτικό ζήτημα της Ελλάδας που αφενός δεν πρόκειται να γυρίσει στα δεδομένα του 2008, αλλά θα χρειασθεί πολύ γρήγορα να πετύχει σταθεροποίηση, πραγματική και όχι επικοινωνιακή, με τις δυνάμεις της Wall, να υποκαθιστούν τα συμβούλια και τις επιτροπές του ευρωπαϊκού, γερμανικής έμπνευσης, «σπιράλ θανάτου», αλλά και τις επενδύσεις από τις αγορές της Αμερικής και του Σίτι, την Ρωσία, την Κίνα, την Αραβία και φυσικά τα κεφάλαια των Ελλήνων, που κρύβονται στα ελβετικά και άλλα «θησαυροφυλάκια» να επανεπενδύονται στην χώρα, ούτως ώστε να γίνουν όσο κερδοφόρα γίνεται.

Η πολιτική, συνταγματική ακόμη και πολιτειακή δομική αλλαγή, όχι απλά σε επίπεδο μεταπολίτευσης, αλλά τουλάχιστον μετα-πολέμου, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και απαραίτητη για τη συνέχεια. Επίσης η πλήρης κατάρρευση ή η μεταμόρφωση του κατεστημένου της Ελλάδας του ευρώ. Συνεχείς ανατροπές και πλήρης αποσταθεροποίηση των δεδομένων, θα πρέπει να θεωρούνται ως βέβαιη πραγματικότητα για τους επόμενους 6-11 μήνες. Στην αντίθετη περίπτωση η Ελλάδα ως περιοχή (ή ως περιοχές, ενδεχόμενο εδαφικής πολυδιάσπασης και καντονοποίησης ανάλογα με τις ζώνες και τους συσχετισμούς των διεθνικών συμφερόντων, «αντανάκλαση» της Συρίας) στην Γερμανική «συνοχή» θα πρέπει να θεωρούνται σε μόνιμη βάση και με ελληνική υπογραφή. - See more at: http://www.moneypro.gr/ArticleDetails/tabid/82/ArticleID/88984/Default.aspx#sthash.MXJ9JVZo.afOsXaQl.dpuf