Το παράλογο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, κάτι που το διαπιστώνεις αμέσως αν δεις το «Παιχνίδι της Σφαγής» του Ιονέσκο στο Θέατρο Rex της Πανεπιστημίου. Εκεί, καθισμένος αναπαυτικά στα βελούδινα καθίσματα, μπορείς να παρακολουθήσεις μια ιστορία που, αν και σύντομη, μπορεί να σου μείνει αξέχαστη για δύο λόγους. Για τον φόβο που σου προξενεί και για τον καθρέφτη που βάζει μπροστά σου.

«Το κωμικό είναι η βαθύτερη γνώση του παραλόγου, γι’ αυτό νομίζω ότι προξενεί μεγαλύτερη απόγνωση από το τραγικό. Το κωμικό είναι τραγικό και η τραγωδία του ανθρώπου είναι μια κωμωδία. Το κακό δεν έρχεται απ’ έξω. Βρίσκεται μέσα μας. Η κόλαση δεν είναι έξω, αλλά εδώ, μέσα μας. Εμείς είμαστε η κόλαση» έχει πει ο Ευγένιος Ιονέσκο, ο σημαντικότερος, μετά τον Μπέκετ, εκπρόσωπος του Θεάτρου του Παραλόγου.

Το «Παιχνίδι της Σφαγής» είναι μια ελεγεία για το παράλογο του Θανάτου. Μια παράσταση που σε τρομάζει με τις αλήθειες της. Εκατό τρόποι να πεθάνεις και άλλοι τόσοι να τρελαθείς. Ένα θέμα ταμπού, φρικτό και αποτρόπαιο, σε γλώσσα πλούσια και εύληπτη, το κείμενο ρέει και γεμίζει με πολύχρωμες εικόνες έναν κόσμο που βιώνει συνθήκες αποκάλυψης. Οι ηθοποιοί παίζουν, χορεύουν, τραγουδούν σαν ένα καλοκουρδισμένο μπαλέτο. Τα κοστούμια πρωτότυπα, γεμάτα φαντασία, φτιαγμένα με τα τρυφηλά υλικά μιας γλυκιάς ζωής. Δαντέλα, γούνα, δέρμα, φτερά.

Μια παράσταση που ρίχνει φως στις πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού μας. Εκεί που έχουμε κρύψει τους φόβους και την αγωνία μας, γι' αυτό που αναπόφευκτα θα συμβεί σε εμάς και στους αγαπημένους μας. Εκεί που έχουμε κρύψει όλα τα γιατί και τα πώς της ύπαρξής μας. Ρίχνει φως σε μια καθημερινότητα αβίωτη, ανούσια και για αυτό αληθινή. Ο Γιάννης Κακλέας, που σκηνοθετεί το έργο, με τρόπο μαγικό μετατρέπει τους χειρότερους εφιάλτες μας σε ένα πλούσιο, στυλιζαρισμένο και ζουμερό υπερθέαμα. Οι άνθρωποι μοιάζουν να κινούνται στην εποχή του μεσοπολέμου. Η παράσταση σου αφήνει την ίδια ακριβώς αίσθηση με τη ζωή, λίγα δευτερόλεπτα πριν τον θάνατο. Όσο δύσκολη και επώδυνη και να ήταν η ζωή σου, άξιζε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο να τη ζήσεις.

Αποχωρείς από το REX νιώθοντας ανακούφιση. Στην παράσταση ελευθερώνονται όλοι οι δαίμονες της προσωπικής σου κόλασης. Το χειρότερο έχει πια περάσει. Τώρα μπορείς να συνεχίσεις να ζεις όπως πριν, κλείνοντας τα μάτια και εξακολουθώντας να πιστεύεις πως υπάρχει ακόμη νόημα και ελπίδα σε όλα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» το Σάββατο 3 Μαρτίου