Λίγα έργα με δύο ηθοποιούς έχουν σημειώσει τόση μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια όσο το βραβευμένο θεατρικό έργο του Βρετανού συγγραφέα Γουίλι Ράσελ «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα», που κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή προσελκύει σαν μαγνήτης τον κόσμο λόγω του θέματος που διαπραγματεύεται. Και αυτό δεν είναι άλλο από την εσωτερική διαδικασία της αυτοβελτίωσης, που κάθε άνθρωπος επιθυμεί στη ζωή του.

Φέτος το ανεβάζει ο Δάνης Κατρανίδης στο δικό του Θέατρο Πόλις στην Πλατεία Βικτωρίας. Μια κομμώτρια με πλατινέ μαλλιά και λεοπάρ πανωφόρι χτυπάει την πόρτα ενός καθηγητή πανεπιστημίου ζητώντας του να τη βοηθήσει μέσω της μόρφωσης να ξεφύγει από την ανία και την πλήξη της. Ο Δρ. Φρανκ Μπράιαντ, μεγαλύτερος σε ηλικία και επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου, δέχεται να την αναλάβει, μπαίνοντας σε μια διαδικασία που θα έχει ένα βαθύ αντίκτυπο και στους δύο.

Το έργο πάλλεται αναδίνοντας μια ορμή προς τα εμπρός. Είναι άκρως ρεαλιστικό και διαθέτει καλοφτιαγμένους διαλόγους με γρήγορο ρυθμό και έξυπνες ατάκες.

Το σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, προσδίδει μια σιγουριά στον θεατή ότι η παράσταση είναι προσεγμένη σε όλους τους τομείς. Πρόκειται για ένα επιβλητικό γραφείο καθηγητή πανεπιστημίου με εκατοντάδες βιβλία, μέσα στο οποίο γεννιέται ένας «αταίριαστος» έρωτας που μας θυμίζει ότι ποτέ δεν είναι αργά για κάτι που θέλουμε πολύ.

Ο Δάνης Κατρανίδης κάνει τον θεατή να λατρέψει τον καθηγητή Μπράιαντ. Παίζει ήρεμα, πλάθοντας αριστοτεχνικά έναν ρόλο που ξεχειλίζει από ερωτισμό. Η θεατρικότητά του είναι σαν μια νοητή γραμμή που ακολουθώντας τη φτάνεις να γευτείς ως το μεδούλι την ιστορία που διαδραματίζεται μπροστά σου. Στο έργο ο Κατρανίδης έχει πολλές ψυχικές διακυμάνσεις. Στην αρχή είναι ένας αδιάφορος, σχεδόν παραιτημένος άντρας που βρίσκει χαρά στο ποτό. Μετά βγαίνει από τον λήθαργο και ερωτεύεται το δημιούργημά του, μια γυναίκα γεμάτη πάθος για τη ζωή.

Η Παναγιώτα Βλαντή κατέχει έναν ρόλο που αγαπούν όλες οι γυναίκες. Υποδύεται το θηλυκό που από τα χαμηλά καταφέρνει με σκληρή δουλειά και ιδιαίτερο πείσμα να «ψηλώσει» και να απογειωθεί. Η Ρίτα γίνεται ένα διαχρονικό σύμβολο επιτυχίας δείχνοντας τον δρόμο της αλλαγής σε όσους είναι έτοιμοι να παρατήσουν τα όνειρα τους. Η Βλαντή παίζει με μπρίο και δυναμισμό, ενώ βοηθιέται πολύ και από τη λαμπερή εξωτερική της εμφάνιση. Από την άλλη όμως οι ψηλοτάκουνες γόβες που έχει επιλέξει να φοράει σε όλη τη διάρκεια του έργου δεν βοηθούν πολύ στην ευελιξία της κίνησής της.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» το Σάββατο 10 Μαρτίου 2018.