Του Μ. ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ -mtasiopoulos@gmail.com-Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 

Μπορεί το «μέτωπο» που έχουν σχηματίσει οι «πυρήνες» του Καραμανλισμού αλλά και οι νεοφιλελεύθεροι με την Ντόρα Μπακογιάννη ενάντια στη Δεξιά και τους εκπροσώπους της να δημιουργήσει μια δυναμική ενός νέου κομματικού σχηματισμού, πέραν του κόμματος της Ν.Δ. και αριστερά, φυσικά, της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής; Η απάντηση είναι «ναι» και σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις προβλέπεται να έχει ο παραιτηθείς πλέον γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, Τάκης Μπαλτάκος, που συνεχίζει να μένει σταθερός και σήμερα στις απόψεις που κατά το παρελθόν εξέφραζε και εντός του Μαξίμου. 

Η πίεση για μη συμμετοχή του γνωστού για τις δεξιές απόψεις του δικηγόρου Φαήλου Κρανιδιώτη στο ευρωψηφοδέλτιο, που ακολούθησε την «εμπλοκή Μπαλτάκου», με τη δημοσιοποίηση του βίντεο της συζήτησής του με τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλ. Κασιδιάρη, αλλά και η μη συμμετοχή -επίσης στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ.- του προερχόμενου από τον ΛΑΟΣ Κυριάκου Βελόπουλου ή οι περιπέτειες του Θανάση Πλεύρη συμπλήρωσαν ένα «κυνήγι μαγισσών», όπως χαρακτηρίζεται από τη δεξιά πτέρυγα της Ν.Δ., που έχουν ξεκινήσει οι θιασώτες της επιστροφής της Ν.Δ στον «μεσαίο χώρο», με ένα δημόσιο και έμπρακτο άνοιγμα, ιδεολογικό και στελεχικό, στο Κέντρο.

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ. Σύμφωνα με τις συζητήσεις που εξελίσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο της Δεξιάς, με φανερή συμμετοχή πλέον του Τ. Μπαλτάκου, στην παρούσα φάση, ο πρωθυπουργός, σταθερή επιλογή των περισσότερων από αυτούς τους παράγοντες για την ηγεσία της Ν.Δ., αλλά και για την πρωθυπουργία, αφού διατηρούν μακρόχρονη προσωπική και πολιτική φιλία μαζί του, βρίσκεται παγιδευμένος σε μια «εναλλακτική του διαβόλου» (The Devil’s Alternative). Αφού από τη μια, αν συνεχίσει να στηρίζεται και να στηρίζει με τον ίδιο τρόπο το ΠΑΣΟΚ και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, θα αποξενωθεί από τη Δεξιά, που έχει τη μεγάλη διείσδυση στο εκλογικό σώμα, καταλήγοντας και ο ίδιος έρμαιο των απολογητών του «μεσαίου χώρου» στη Ν.Δ. Από την άλλη, στην περίπτωση που πάψει να στηρίζει και να ανέχεται την αμετροέπεια Βενιζέλου, η κυβέρνηση συνασπισμού θα καταρρεύσει άμεσα, όπως άλλωστε διεφάνη και μόνον από την περίπτωση της αναγγελίας από τον Αντώνη Σαμαρά, χωρίς την παρουσία Βενιζέλου, των μέτρων για την προστασία και τη στήριξη των αστέγων.

Με το σκεπτικό αυτό, οι δύο αυτές λύσεις που έχει ο πρωθυπουργός είναι, σύμφωνα με το γνωστό αμερικανικό κλισέ, «lose-lose». Δηλαδή, επιλογές ήττας.

Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η δεξιά συσπείρωση που δημιουργείται και ο πρώην γραμματέας Τ. Μπαλτάκος σχεδιάζουν τη δόμηση μιας «τρίτης λύσης». Αυτή δεν είναι άλλη από τη συγκρότηση, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, ενός δεξιού κομματικού σχηματισμού, που, χωρίς τα περιοριστικά πλαίσια της Ν.Δ., θα κατορθώσει σε εθνική-πατριωτική βάση να αναπτύξει μια νέα πολιτική θεώρηση για την Ελλάδα, που δεν θα σχετίζεται με την Ακροδεξιά, αλλά θα είναι σημαντική για τους ψηφοφόρους που έχουν καταφύγει με ψήφο διαμαρτυρίας στους ΑΝ.ΕΛ. -που ούτως ή άλλως αποσυντονίζονται- και στη Χρυσή Αυγή, που έχει εμπλακεί στις ναζιστικές και εκτός αστικού πλαισίου θεωρήσεις, πέρα από τις δικαστικές της περιπέτειες.

ΣΤΑ ΟΡΙΑ. Σε μια πρώτη προσπάθεια προσέγγισης του νέου αυτού κομματικού σχηματισμού, οι εμπλεκόμενοι στον βασικό πυρήνα των συζητήσεων μιλούν για ένα κόμμα που θα κινείται στα όρια, στα πρότυπα και στις απόψεις της γκωλικής Δεξιάς, υπηρετώντας τον ήπιο ευρωσκεπτικισμό, τον οποίο εξέφρασε ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, με την ευρωμεσογειακή προσέγγιση, ειδικά από τη θέση του στο υπουργείο Εσωτερικών της Γαλλίας, αλλά και στην πρώτη φάση της προεδρίας του, πριν αποδεχθεί την κυριαρχία της Μέρκελ, που του στοίχισε τελικά την εκλογική κατάρρευση.

Με πιθανή επωνυμία «Εθνικό Μέτωπο», που παραπέμπει σημειολογικά στο κομματικό σχήμα που διατηρούσε για χρόνια συμμετέχοντας στις εκλογές ο Μάκης Βορίδης, η δεξιά συσπείρωση που δημιουργείται εκτός πλαισίου ορίων Ν.Δ. θα υιοθετήσει προσεγγίσεις για την ανάγκη ανάληψης κρατικών πολιτικών για την ανασυγκρότηση του έθνους, αντιμετωπίζοντας θεσμούς όπως αυτόν των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας και φυσικά την Εκκλησία με τον δέοντα σεβασμό και το ιστορικό τους βάθος, μιλώντας για συγκροτημένη και ωφέλιμη για τους Ελληνες μεταναστευτική πολιτική, αντιμετωπίζοντας με σκεπτικισμό τις θεωρήσεις των νεοφιλελευθέρων για ιδιωτικοποίηση του κράτους και εθνομηδενιστική παγκοσμιοποίηση, προβάλλοντας την ανάγκη για νέο Σύνταγμα, εθνική παιδεία, νέο παραγωγικό μοντέλο στην οικονομία και διεθνική επικαιροποίηση του ελληνικού πολιτισμού.