Πραγµατικά είναι ανούσιο να σχολιάσει κανείς το γεγονός ότι ο Καραµανλής επέλεξε να σπάσει την... πολυθρύλητη σιωπή του τη δεδοµένη χρονική συγκυρία µε την υπόθεση Ανδρουλάκη, όταν, αντιθέτως, είχε επιλέξει να παραµείνει στην ησυχία της Ραφήνας τον καιρό που οι Τσίπρας, Παπαγγελόπουλος και Καµµένος έκαναν κουρελόχαρτο την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, ενώ κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησής του έβγαιναν στα µανταλάκια προκειµένου οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να παραµείνουν στην εξουσία.

Εδώ, θα µου πείτε, επέλεξε να µη µιλήσει ούτε όταν η προηγούµενη κυβέρνηση υπέγραφε τη Συνθήκη των Πρεσπών, προσβάλλοντας την προσωπική του παρακαταθήκη στο Βουκουρέστι. Αξίζει, όµως, να µείνουµε λίγο στην ατάκα του περί υποταγής του απορρήτου των διαδικασιών για τη διερεύνηση των παρακολουθήσεων χάριν της ανάγκης να πέσει άπλετο φως, όπως το είπε.

Αλήθεια, επί ηµερών του, όταν συνέτρεξαν οι αντίστοιχες προϋποθέσεις µε εκείνα τα σχεδιαγράµµατα του Βουλγαράκη, µάθαµε ποτέ τι ακριβώς έγινε; Πολλώ δε µάλλον από την ώρα που στο όλο κάδρο µπήκε και η απώλεια της ζωής του Κώστα Τσαλικίδη.

Για την ιστορία αυτή, η χώρα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο µε το αιτιολογικό της... ελλιπούς έρευνας από την ελληνική ∆ικαιοσύνη των συνθηκών θανάτου του υπαλλήλου γνωστής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας. Το όνοµα του αρµόδιου εισαγγελέα, τον οποίο είχε καταγγείλει δηµοσίως η οικογένεια Τσαλικίδη; ∆ηµήτρης Παπαγγελόπουλος, διοικητής της ΕΥΠ επί Καραµανλή και υπουργός του Τσίπρα για τη διαφθορά...

*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο ‘’Secret’’ της εφημερίδας «Παραπολιτικά» στις 3/9