Του Νίκου Σίμου - Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Η απάντηση της Κεντροδεξιάς, έτσι όπως εκφράζεται από τη Νέα Δημοκρατία, στην ανασύνταξη που επιχειρεί η Κεντροαριστερά, με ΠΑΣΟΚ, «Ελιά», «Ποτάμι» και ΔΗΜ.ΑΡ., θα δοθεί με εντυπωσιακό τρόπο, που θα συνίσταται σε ένα γενικό προσκλητήριο της παράταξης για μια νέα αρχή. 

Ο πρωθυπουργός και αρχηγός της Ν.Δ., Αντώνης Σαμαράς, έχει αποδεχθεί σχετικές εισηγήσεις, οι οποίες προβλέπουν: 

- Ενα γενικό προσκλητήριο σε όλες τις δυνάμεις της παράταξης, δηλαδή του δεξιού και του κεντροδεξιού χώρου, και σε όλους τους επικεφαλής των δυνάμεων αυτών. 

- Την υλοποίηση του προσκλητηρίου αυτού μέσω της σύγκλησης ενός συνεδρίου της παράταξης, το οποίο θα αποσκοπεί όχι μόνο στην επαναβεβαίωση της φιλελεύθερης ιδεολογίας, όπως αυτή προσδιορίστηκε από τον ιδρυτή του κόμματος, αλλά και στην επανένωση της παράταξης, που για διαφόρους λόγους είχε υποστεί ρήγματα. 

- Την επισημοποίηση μιας νέας αφετηρίας στην πολιτική παρουσία της Νέας Δημοκρατίας, μετά από τέσσερα χρόνια δύσκολων κυβερνητικών αποφάσεων, που αναγκάστηκε και αυτή να πάρει. 

- Την επιβεβαίωση της ισχύος της φιλελεύθερης παράταξης και της ανάκτησης της απήχησής της στην κοινωνία, που ήταν φυσικό να κλονισθεί, ως αποτέλεσμα των δύσκολων αποφάσεων που εκαλείτο να λάβει για τη διάσωση της χώρας. 

ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ

Η σχετική πρωτοβουλία αναγνωρίζει βεβαίως εμπράκτως την καθυστέρηση στην πραγματοποίηση του γενικού αυτού προσκλητηρίου, η παράλειψη του οποίου ήταν φυσικό να αποξενώσει ορισμένες από τις προσωπικότητες της παράταξης. Ετσι, για πρώτη φορά και σε αυτήν την έκταση καλούνται να συμμετάσχουν ενεργά για τη νέα αρχή τόσο ο πρώην πρωθυπουργός και επί 12ετία αρχηγός του κόμματος, Κώστας Καραμανλής, όσο και η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία είχε διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος το 2009 από τον κ. Σαμαρά. 

Οι σκέψεις είναι το συνέδριο-προσκλητήριο να πραγματοποιηθεί μετά τον Σεπτέμβριο, δεδομένου ότι επιδιώκεται να συνδυασθεί: 

(α) Με την προηγούμενη προώθηση σημαντικών εκκρεμών θεμάτων, στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν και επί των οποίων επιμένει η τρόικα. 

(β) Με την οριστική αποχώρηση των εκπροσώπων των δανειστών από την Ελλάδα, αφού θα έχουν προηγηθεί οι παραπάνω ενέργειες και θα έχει πιστοποιηθεί η αποκατάσταση της ελληνικής αξιοπιστίας στις ξένες αγορές. 

Επιπλέον στόχος είναι να δοθεί πανηγυρικός χαρακτήρας στην επανένωση της παράταξης, ανάλογος σε επισημότητα, όπως λένε αυτοί που είχαν την ιδέα του συνεδρίου-προσκλητηρίου, με της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ! Γι’ αυτό, άλλωστε, θα προσκληθούν και κορυφαία πολιτικά στελέχη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. 

Οπως αναφέρουν οι σχετικές πληροφορίες των «Παραπολιτικών», κορυφαίο σύνθημα του συνεδρίου της Κεντροδεξιάς θα αποτελεί η έκφραση «Νέα Ελλάδα», που δεν θα παραπέμπει βεβαίως στην ίδρυση νέου κόμματος της φιλελεύθερης παράταξης με την ονομασία αυτή, αλλά στους στόχους που η επανεκκίνηση της Νέας Δημοκρατίας θα θέλει να υπηρετήσει. Και που θα κατατείνουν στη δημιουργία πράγματι μιας νέας Ελλάδας, εκσυγχρονισμένης, απομακρυσμένης από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και έτοιμης να αντιμετωπίσει με αξιόπιστες πολιτικές προτάσεις τα ιδεολογήματα και τις αοριστολογίες των αντιπάλων της. 

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Στο προσκλητήριο αυτό θα κληθούν να συμμετάσχουν, με στόχο να επανενταχθούν στις τάξεις της επανενωμένης Νέας Δημοκρατίας, αφού καταθέσουν τις απόψεις τους και τις ενστάσεις τους για τα όσα έχουν προηγηθεί, σημαντικά στελέχη της παράταξης που έχουν απομακρυνθεί είτε ιδρύοντας νέα κόμματα είτε παραμένοντας ανεξάρτητοι. Ετσι, μεταξύ των σκοπών του συνεδρίου θα είναι να λυθούν και οι παρεξηγήσεις που ήταν φυσικό να διχάσουν ή και να τριχοτομήσουν την παράταξη, να γίνει σύνθεση όλων των απόψεων και επίσης μια τελική προσπάθεια επανένωσης των δυνάμεων της Ν.Δ., οι οποίες άλλωστε επί πολλά χρόνια πορεύθηκαν μαζί. Ετσι, το προσκλητήριο θα απευθύνεται όχι μόνο στους Καρατζαφέρη, Πολύδωρα, Ζώη, αλλά και στον κ. Καμμένο και στους ΑΝ.ΕΛ., καθώς, βεβαίως, και στους ανεξάρτητους βουλευτές που προέρχονται από τη μεγάλη νεοδημοκρατική παράταξη. 

ΔΥΟ ΕΚΔΟΧΕΣ

Από πολιτικούς αναλυτές, πάντως, που αξιολόγησαν τη σχετική πρωτοβουλία δεν περνάει απαρατήρητη η περίοδος κατά την οποία τοποθετείται χρονικά αυτή. Με άλλα λόγια, συνδέουν το γενικό αυτό προσκλητήριο με δύο εκδοχές: 

(α) είτε να επιτευχθεί, μέσω της συσπείρωσης αυτής της παράταξης, η αναγκαία πλειοψηφία για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, έτσι ώστε να αποφευχθούν πρόωρες εκλογές 

(β) είτε με την πρόθεση Σαμαρά να αιφνιδιάσει τους αντιπάλους του, πράγμα που προϋποθέτει να έχει επανασυσπειρωθεί η παράταξη, ώστε, στην περίπτωση που ο πρωθυπουργός αποφάσιζε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, η Ν.Δ. να εμφανιζόταν και πάλι ως ενιαία δύναμη.

Οι «φυλές» της Ν.Δ. και οι δυνάμεις τους

Παρά το γεγονός ότι, όπως αναφέρεται και σε σχετικό ρεπορτάζ σε διπλανές στήλες, στόχος του Μαξίμου είναι ένα γενικό προσκλητήριο της κεντροδεξιάς παράταξης, εν τούτοις δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ότι η επανασυσπείρωση της Ν.Δ. επιβάλλεται και από όσα συμβαίνουν στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αλλά και επειδή και εντός του ιδίου του κόμματος υπάρχουν ομαδοποιήσεις, οι οποίες είναι λογικό να θέτουν εν αμφιβόλω την αδιάσπαστη νεοδημοκρατική συνοχή. Πράγματι, πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν οι εξής διαπιστώσεις: 

1 Στο Μαξίμου υπάρχει δυσπιστία γύρω από το αν ελέγχεται πλήρως η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος. Αποτέλεσμα της δυσπιστίας αυτής είναι οι κατά καιρούς διαρροές που δείχνουν ως βυσσοδομούσα τη λεγόμενη καραμανλική πτέρυγα, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες εμπλέκουν και τον Κώστα Καραμανλή, παρά το γεγονός ότι αυτός όχι μόνο δεν ασχολείται με τέτοια θέματα, αλλά και έχει αποθαρρύνει πολλούς από το να προκαλέσουν προβλήματα στον πρωθυπουργό. 

2 Είτε ως σκέψη στο Μαξίμου είτε με αυτόνομη πρωτοβουλία τρίτων, μεθοδεύεται η δημιουργία κόμματος στα δεξιά της Ν.Δ., με το επιχείρημα ότι θα μπορέσει είτε να ανακόψει διαρροή ψηφοφόρων προς τη Χρυσή Αυγή είτε να επαναπατρίσει όσους εγκατέλειψαν τη Ν.Δ., δεξιάς ιδεολογίας.

3 Οπως αποκάλυψαν τα «Π», έχει υποβληθεί στον κ. Σαμαρά σχέδιο δεξιάς στροφής του κόμματος. Αυτή είναι μια τακτική που παραβλέπει τις συνέπειες της αρχικής δεξιάς στροφής της Ν.Δ., η οποία απομάκρυνε κεντρώους ψηφοφόρους, τους οποίους είχε προσελκύσει ο Καραμανλής με το άνοιγμά του στον μεσαίο χώρο.

Ασφαλώς και δεν είναι απόλυτα σίγουρη μια καταγραφή του ποιος είναι με ποιον, από τη στιγμή μάλιστα που πολλοί βουλευτές έχουν συμφέρον να μην αποκαλύπτουν τις πραγματικές προθέσεις τους, καθώς θα βρίσκονταν σε δεινή θέση με πιθανές πρωτοβουλίες από την πλευρά του αρχηγού του κόμματος.

Μια πιο ασφαλής αξιολόγηση προέκυψε από την ψηφοφορία πέρυσι στη Βουλή για τη σύσταση ή μη προανακριτικής επιτροπής για την περίφημη λίστα Λαγκάρντ. Μετατρέποντας την ψηφοφορία σε περίπου ανοικτή ο Αντώνης Σαμαράς, καθώς ψήφισε σε μία κάλπη αντί και στις τέσσερις -μία για κάθε πρόσωπο υπό κατηγορία-, πίστεψε ότι θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του και οι λοιποί βουλευτές της Ν.Δ. Αντιθέτως, ο Κώστας Καραμανλής ψήφισε και στις τέσσερις κάλπες, με αποτέλεσμα το παράδειγμά του να το ακολουθήσουν 88 βουλευτές και μόνο 37 έκαναν ό,τι και ο κ. Σαμαράς. Τότε ήταν που άρχισαν να βγαίνουν συμπεράσματα τα οποία θορύβησαν το Μαξίμου σε σχέση με το μέγεθος της επιρροής Σαμαρά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος.

Οσο κακό κι αν είναι για ένα κόμμα η οριοθέτηση σε ομάδες των βουλευτών του, αναλόγως σε ποιο κορυφαίο στέλεχός του πρόσκεινται, στη Ν.Δ. αυτή τη στιγμή υπάρχουν τέσσερις ομάδες.

ΟΙ «ΣΑΜΑΡΙΚΟΙ»

Η σαμαρική ομάδα έχει επικεφαλής τρεις φανατικούς υποστηρικτές του σημερινού αρχηγού της Ν.Δ., τους βουλευτές Χρύσανθο Λαζαρίδη και Δημήτρη Σταμάτη, τους οποίους έχει άλλωστε δίπλα του, καθώς και τον υφυπουργό Εξωτερικών, Ακη Γεροντόπουλο. Η σαμαρική ομάδα δεν κατόρθωσε από το 2010, όταν εξελέγη πρόεδρος της Ν.Δ. ο Αντώνης Σαμαράς, να διευρυνθεί. Καθώς ο νέος αρχηγός προτίμησε να πορευθεί με τον δικό του στενό κύκλο, ήταν φυσικό να προκαλέσει με την πάροδο του χρόνου φυγόκεντρες τάσεις, οι οποίες αυξήθηκαν για δύο λόγους. (α) Εξαιτίας των ανεξαρτητοποιήσεων στελεχών και ψηφοφόρων και της διάσπασης στη Δεξιά, άρχισαν οι μουρμούρες για το ποιος μπορεί να επανενώσει την παράταξη. Και ο νοών νοείτω. (β) Μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό αυξήθηκαν οι δυσαρεστημένοι. Και αυτοί που απομακρύνθηκαν αλλά και αυτοί που δεν υπουργοποιήθηκαν. 

Στη σαμαρική ομάδα, πλην των τριών «πρωτοπαλλήκαρων» που προαναφέρθηκαν, μπορεί να συμπεριληφθούν ακόμη οι κ.κ. Χαράλαμπος Αθανασίου, Νότης Μηταράκης, Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου, Κώστας Τασούλας, Ηλίας Βλαχογιάννης, Γεωργία Μαρτίνου, Κώστας Τζαβάρας, Βασίλης Κικίλιας, Μάκης Βορίδης, Αδωνις Γεωργιάδης, Κώστας Μαρκόπουλος (εσχάτως) και μερικοί άλλοι.

ΟΙ «ΜΗΤΣΟΤΑΚΙΚΟΙ»

Υπό μία έννοια, και η Ντόρα Μπακογιάννη, που έχει έναν μικρό αριθμό μητσοτακικών βουλευτών, θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στην ομάδα των καραμανλικών, από τη στιγμή που είναι αντισαμαρική και οι βλέψεις της πλέον είναι άλλες. Υπό την ίδια έννοια, και οι θεωρούμενοι μητσοτακικοί είναι αυτονόητο ότι κλίνουν προς την καραμανλική πτέρυγα, όπως λ.χ. ο Γιάννης Πλακιωτάκης, που ήταν και υφυπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή, ή ο κ. Λευτέρης Αυγενάκης ή ακόμα και ο χρησιμοποιηθείς από τον κ. Σαμαρά Σίμος Κεδίκογλου, ο οποίος στις εσωκομματικές εκλογές είχε ταχθεί στο πλευρό της κ. Μπακογιάννη.

ΟΙ «ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΟΙ»

Η πολυπληθέστερη εσωκομματική κοινοβουλευτική ομάδα είναι αυτή των λεγόμενων καραμανλικών, η οποία έχει τέσσερις επικεφαλής: τους Προκόπη Παυλόπουλο, Γιώργο Βλάχο, Ευριπίδη Στυλιανίδη και Ανδρέα Λυκουρέντζο. Τη δύναμή της την έχει δείξει κατά καιρούς και με συγκεκριμένες αφορμές. Στους καραμανλικούς δεν θα πρέπει να συμπεριλάβουμε μόνον όσους είναι στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., αλλά και εκείνους που ανεξαρτητοποιήθηκαν (συμπεριλαμβανομένων βουλευτών των ΑΝ.ΕΛ.), καθώς είναι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι η επανένωση της παράταξης περνάει από τον Κώστα Καραμανλή. Επιπλέον, στην καραμανλική ομάδα πρέπει να συγκαταλεγούν και πρόσωπα που χρησιμοποιήθηκαν από τον κ. Σαμαρά στην προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά και στην τωρινή, όπως λ.χ. οι Θεσσαλονικείς Γιάννης Ιωαννίδης και Γιώργος Ορφανός, ο Κώστας Αρβανιτόπουλος όπως και ο Γιάννης Αδριανός, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης ή οι Γιάννης Πλακιωτάκης και Κώστας Γκιουλέκας.

Ο ΜΠΑΛΑΝΤΕΡ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ

Στις πολιτικές «φυλές» της Νέας Δημοκρατίας δεν θα ήταν δυνατόν να μην αποτελέσει ξεχωριστή περίπτωση ο υπουργός Αμυνας, Δημήτρης Αβραμόπουλος. Είναι αξιοσημείωτο ότι τόσο στην περίοδο Καραμανλή όσο και στην περίοδο Σαμαρά ο υπουργός Αμυνας ουδέποτε προσπάθησε να συγκροτήσει δικό του πυρήνα βουλευτών, διότι είναι εναντίον των ομαδοποιήσεων. Παρ’ όλ’ αυτά, είτε επειδή είναι φυσικό, ως πολιτικός, να έχει θεμιτές φιλοδοξίες, είτε επειδή τα γεγονότα μπορεί να έχουν ευνοϊκή ροή για εκείνον (σ.σ.: άλλωστε σε συνέντευξή του στα «Π» σε ανύποπτο χρόνο είχε πει «Βρίσκομαι στη διάθεση των γεγονότων»), θα πρέπει να θεωρηθεί ένας πολύ υπολογίσιμος νεοδημοκρατικός παράγοντας. 

Το ερώτημα βεβαίως που, ευλόγως, θα θέσει κάποιος είναι ποια τύχη μπορεί να έχει ένας πολιτικός χωρίς δική του ομάδα σε μια εσωκομματική μάχη. Απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει το γεγονός ότι ο σημερινός υπουργός Αμυνας, έμπειρος πια και περισσότερο ώριμος από ποτέ, έχει συμπάθειες στην πολυπληθή καραμανλική πτέρυγα. Και το γεγονός ότι θεωρείται πρόσωπο που είναι αποδεκτό και από άλλα κόμματα, με τα οποία μπορεί, όπως έχει αποδείξει, να κάνει έναν εποικοδομητικό διάλογο, έχει ανεβάσει τις μετοχές του μεταξύ των συναδέλφων του. Με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει και όποτε χρειαστεί...