Του Θανάση Φουσκίδη - Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ηταν κάποτε ένας νέος δικηγόρος, με αστικές καταβολές, γνήσιο παιδί του Κολλεγίου. Πολύ γρήγορα έδωσε αξιοσημείωτα δείγματα γραφής στον επαγγελματικό στίβο, ενώ ταυτόχρονα κατάφερε να εισχωρήσει στα πολιτικά στέκια της χώρας και να χτίσει σιγά-σιγά το μεγάλο όνειρο της ζωής του. Αυτό δεν ήταν άλλο από την ενασχόλησή του με τα κοινά, που υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού του από τα φοιτητικά του κιόλας χρόνια (ήταν μέλος της ΟΝΝΕΔ από το 1978). Αφού, λοιπόν, ένιωσε πως είχε ολοκληρώσει έναν σημαντικό κύκλο σε ό,τι αφορά τη δικηγορία, έχοντας αποκτήσει πολύ καλούς πελάτες, κυρίως εκτός συνόρων, αποφάσισε να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα. Το 2000 πολιτεύθηκε στον τόπο όπου γεννήθηκε, την Κέρκυρα, γεγονός που αποτέλεσε την απαρχή μιας συνεχώς ανοδικής πορείας στην πολιτική. Ο λόγος, βεβαίως, για τον Νίκο Δένδια, που εντελώς αθόρυβα κατάφερε να μπει στο κάδρο των στελεχών που αναμένεται να παίξουν σημαντικό ρόλο στο αύριο της κεντροδεξιάς παράταξης.

ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ

Ο σημερινός υπουργός Ανάπτυξης καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων της Ν.Δ. ως ένα από τα πλέον ανερχόμενα (τότε) στελέχη του κόμματος την εποχή που, αν και θεωρείτο ακόμη νέος βουλευτής, καθώς διήνυε μόλις τη δεύτερη κοινοβουλευτική του θητεία, ο Κώστας Καραμανλής τού εμπιστεύθηκε το κομβικό χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Δικαιοσύνης. Μάλιστα, στην προεκλογική περίοδο του 2009, σε μια πρωτοβουλία που προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση, ο κ. Καραμανλής μπήκε σε ένα ελικόπτερο και ταξίδεψε στο νησί των Φαιάκων προκειμένου να δώσει το «παρών» στην κεντρική προεκλογική εκδήλωση του Νίκου Δένδια. «Τότε κατάλαβαν όλοι στην Κέρκυρα ότι ο Δένδιας δεν έχει μόνο προοπτική, αλλά και ισχυρές διασυνδέσεις. Αλλωστε, ο Κ. Καραμανλής δεν έκανε συχνά τέτοιες κινήσεις, αφού είχε ως βασικό του μέλημα τη διατήρηση των ισορροπιών. Δεν ήταν, λοιπόν, τυχαία η εξαίρεση αυτή», θυμάται διαχρονικός συνομιλητής του υπουργού.

ΣΤΑΘΜΟΣ

Ο επόμενος μεγάλος σταθμός για τον κ. Δένδια ήταν η εσωκομματική μάχη Σαμαρά-Μπακογιάννη, μετά τη συντριπτική ήττα της Ν.Δ. στις εθνικές εκλογές που είχαν προηγηθεί. Τάχθηκε ανοικτά υπέρ της βουλευτού Επικρατείας, επικαλούμενος την απόλυτη σύμπτωση των απόψεών τους σχετικά με το κεντροφιλελεύθερο προφίλ που έπρεπε να υιοθετήσει το κόμμα (έναντι της ανάγκης στροφής προς τη Δεξιά που υποστήριζε η πλευρά του μετέπειτα πρωθυπουργού). Παρά την επιλογή του αυτή, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμπιστεύθηκε στον Ν. Δένδια με συνοπτικές διαδικασίες μια θέση στους κόλπους της «γαλάζιας» ηγετικής ομάδας, χρίζοντάς τον αρχικά τομεάρχη Προστασίας του Πολίτη και στη συνέχεια κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο. «Αυτή η απόφαση του Αντ. Σαμαρά να αξιοποιήσει από την πρώτη στιγμή τον Ν. Δένδια είχε προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις στη στενή ομάδα των βουλευτών που τον είχαν στηρίξει, καθώς και πολλές απορίες, μια και είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ της Ντόρας», τονίζει στα «Π» έμπειρος κομματικός παράγοντας της Ν.Δ. Το νερό, όμως, είχε μπει στ’ αυλάκι και μετά τις κάλπες του 2012, ο κ. Δένδιας τοποθετήθηκε στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αναλαμβάνοντας να κερδίσει το προεκλογικό στοίχημα που είχε βάλει ο Αντ. Σαμαράς αναφορικά με την ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών. Κατά κοινή ομολογία, αν μη τι άλλο, έδειξε απτά αποτελέσματα, κυρίως στον τομέα της αντιμετώπισης της παράνομης μετανάστευσης, γεγονός που οδήγησε το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και τον ίδιο, σε σκέψεις περί υποψηφιότητάς του για τον Δήμο Αθηναίων. Τελικά, το σχετικό πλάνο παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες, αφού ο υπουργός (με τη σύμφωνη γνώμη της πρωθυπουργικής αυλής) αποφάσισε να μην προβεί, σε αυτή τη συγκυρία, σε μια κίνηση τόσο υψηλού πολιτικού ρίσκου.

ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ

Οι πολιτικές του φιλοδοξίες, όμως, αποτέλεσαν εφαλτήριο για την αναζήτηση από τον ίδιο νέων δρόμων, στην προσπάθειά του να δίνει διαρκώς ισχυρό πολιτικό στίγμα. Στο πλαίσιο αυτό, μετά τις τριπλές κάλπες του Μαΐου και πριν από τον τελευταίο κυβερνητικό ανασχηματισμό, ζήτησε ένα πιο «αβανταδόρικο» υπουργείο, που θα εξυπηρετούσε τη συγκεκριμένη στόχευση και θα του έδινε επικοινωνιακό προβάδισμα έναντι των Μάκη Βορίδη, Κυριάκου Μητσοτάκη (με τον οποίο και ξιφουλκούν για την πρωτοκαθεδρία στο φιλελεύθερο στρατόπεδο της Ν.Δ.) και Ευριπίδη Στυλιανίδη, που φιγουράρουν μαζί του στην ομάδα των εν δυνάμει «γαλάζιων» δελφίνων. «Το υπουργείο Ανάπτυξης ήταν μια καλή περίπτωση. Είχε ακουστεί και το υπουργείο Οικονομικών, το οποίο θα του προσέφερε καθημερινή παρουσία στην επικαιρότητα, αλλά ήταν και δίκοπο μαχαίρι», εκτιμά ένας από τους πιο στενούς πολιτικούς φίλους του. Ακόμα ένα σημαντικό στοιχείο της ανάληψης του εν λόγω χαρτοφυλακίου από τον Κερκυραίο πολιτικό έχει να κάνει με τους πόντους που κέρδισε σχετικά με τους μελλοντικούς ανταγωνιστές του στη Β’ Αθήνας, όπου και αναμένεται να πολιτευθεί στις επόμενες κάλπες, μια και το νησί του δεν «χωράει» πια τις επιδιώξεις του. Βλέπετε, διαδέχθηκε στο υπουργείο τον Κωστή Χατζηδάκη, ενώ είδε να τοποθετείται ως πολιτικός του υφιστάμενος ο Γεράσιμος Γιακουμάτος, με τον οποίο έχουν «προηγούμενα» από το παρελθόν και μπήκαν σε μια επικοινωνιακή διελκυστίνδα με φόντο την επικείμενη εσωκομματική μάχη στη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας. Αντίστοιχες κόντρες υπήρξαν (με αφορμή την υπόθεση της χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής) και με τον Γιάννη Μιχελάκη, που επίσης θα μετακινηθεί στη Β’ Αθήνας, όταν ο τελευταίος ήταν υπουργός Εσωτερικών και ο κ. Δένδιας βρισκόταν ακόμη στο στρατηγείο της Κατεχάκη.

ΣΤΗΡΙΞΗ

Ενα από τα σημεία στα οποία ο Νίκος Δένδιας παίρνει κεφάλι έναντι των υπόλοιπων διεκδικητών μίας θέσης στην επόμενη ημέρα της Ν.Δ. είναι η συνεχής άνοδος των μετοχών του στους κόλπους του επιχειρηματικού κόσμου, όλο και περισσότεροι εκπρόσωποι του οποίου τον θεωρούν ως την ιδανικότερη λύση για την Κεντροδεξιά. Ο υπουργός Ανάπτυξης διατηρεί άριστες σχέσεις με την οικογένεια Βαρδινογιάννη (και δη με κάποια από τα μέλη της με τα οποία φοίτησαν την ίδια εποχή στο Κολλέγιο Αθηνών), τον Ευάγγελο Μυτιληναίο, την οικογένεια Μπόμπολα, καθώς και με τον διευθυντή της «Καθημερινής», Αλέξη Παπαχελά. Παράλληλα φροντίζει να προβάλλει διακριτικά τις επαφές του με τον αμερικανικό παράγοντα και σημαίνοντα στελέχη της Ε.Ε.