Ενώπιον Θεού και αναγνωστών οµολογώ ότι οι περισσότεροι φίλοι µου υπήρξαν, και το κακό είναι ότι εξακολουθούν να είναι, θαυµαστές του Καραµανλή. Οχι του Εθνάρχη, που θα είχε µια κάποια εξήγηση, αλλά του Β’, που στις αρχές της εβδοµάδας µάς ανακοίνωσε ότι δεν θα διεκδικήσει (λες και από το 2009 διεκδικούσε µε σταυρό προτίµησης) την εκ νέου είσοδό του στην επόµενη Βουλή.

Ενας από τους συγκλονισµένους από την αποχώρηση Καραµανλή (βλέπε: είχε ζήσει ως φοιτητής το «α και ου και ∆ΑΠ-Ν∆ΦΚ») είναι ο Φουσκίδης. Και τι δεν µου έλεγε! Για να καταλάβετε το µέγεθος της προπαγάνδας Φουσκίδη, την προηγούµενη εβδοµάδα, επιστρέφοντας στο σπίτι, αναρωτιόµουν µήπως κάνω κάποιο λάθος και αν θα έπρεπε να ξεκινήσω µια καµπάνια προκειµένου να αντικατασταθεί ο ανδριάντας του Μεγάλου Αλεξάνδρου (στη Θεσσαλονίκη) µε ένα άγαλµα του Καραµανλή.

«Οφείλεις να παραδεχτείς ότι είναι το DNA της παράταξης», µου έλεγε (µεταξύ των άλλων) ο Φουσκίδης, στην προσπάθειά του να µε πείσει για το κακό που µας βρήκε. ∆εν σας κρύβω ότι προβληµατίστηκα, λέγοντας: «Μήπως έχεις κάνει λάθος εκτίµηση;». ∆υστυχώς, όµως, όχι µόνο δεν είχα υποεκτιµήσει τα γεγονότα, αλλά, βλέποντας τον αντίκτυπο που είχε η παραίτηση, απλώς επιβεβαίωσα αυτό που είχα µέχρι τότε ως αίσθηση: ότι, απλά, δεν υφίσταται ως πολιτικό προϊόν στην κοινωνία ο Καραµανλής.


Τα λάθη µιας διαδροµής

Επειδή όµως δεν θέλω να αδικώ ανθρώπους, πολλώ δε µάλλον πρώην πρωθυπουργούς και ιστορικούς ηγέτες της Κεντροδεξιάς (όντας δεξιός, γιατί να το κρύψωµεν, άλλωστε; που έλεγε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης), σπεύδω να παραθέσω στοιχεία επ’ αυτού. Οσες φορές «επιστρατεύθηκε» ο Καραµανλής για να βοηθήσει µε το ανεκτίµητο (σύµφωνα µε τον Φουσκίδη) πολιτικό του κεφάλαιο, το αποτέλεσµα δεν τον δικαίωσε. Και δεν θα κάνω καµιά φοβερή και τροµερή έρευνα.

Θα αρκεστώ πρωτίστως στα εκλογικά αποτελέσµατα της Α’ Θεσσαλονίκης, ενός ψηφοδελτίου όπου από το 2009 ηγείτο ο πρώην πρωθυπουργός και εκλεγόταν µάλιστα βουλευτής, άνευ σταυρού προτίµησης. Για ευνόητους λόγους δεν θα επεκταθώ στις υπόλοιπες περιφέρειες της Μακεδονίας, γιατί δεν θέλω να στεναχωρήσω τον πρόεδρο της καρδιάς µας.

Το δεύτερο στοιχείο που αισθάνοµαι την ανάγκη να παραθέσω έχει να κάνει µε τις δηµόσιες δηλώσεις, κατά κύριο λόγο ύβρεις που εξαπολύουν συστηµατικά εναντίον του Μητσοτάκη παλιοί και στενοί συνεργάτες του Καραµανλή. Φαντάζεστε, για παράδειγµα, τι θα είχε γίνει αν υπήρχε ένας «µητσοτακικός» Αντώναρος που καθηµερινά θα έβριζε τον Καραµανλή; Οµως κι αυτή τη συµπεριφορά την αφήνω στην Ιστορία για να την κρίνει.

Το τελευταίο, που νοµίζω ότι είναι και το πιο κρίσιµο, έχει να κάνει µε την πολιτική συνθηκολόγηση µιας οµάδας «καραµανλικών» µε τον Τσίπρα. Αυτή τη συµµαχία δεν τη «χώνεψαν» ποτέ (µα ποτέ) οι Νεοδηµοκράτες. Μάλιστα, ο Καραµανλής ο Β’ έχω την αίσθηση ότι υποτίµησε την οργή των Νεοδηµοκρατών επ’ αυτού.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 24/2/23