Του Γιώργου Κατσίγιαννη - Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Στην πορεία προς τις εθνικές εκλογές του 2012 το κόμμα που είχε αποδεκατιστεί σε κοινοβουλευτικό επίπεδο εξαιτίας της αποχώρησής του από την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου ήταν ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, του Γιώργου Καρατζαφέρη. Οι πληγές του εσωτερικού διχασμού από αυτή την επιλογή όχι μόνο δεν επουλώθηκαν, αλλά προκάλεσαν διαλυτικές παρενέργειες, που οδήγησαν σε αποχωρήσεις μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας με κατεύθυνση προς τη Ν.Δ. και πολλών στελεχών σε άλλους νεόδμητους πολιτικούς σχηματισμούς με πιο γνήσιο αντιμνημονιακό πρόσωπο. Η εικόνα του πολιτικού σκηνικού εκείνης της περιόδου είχε απολέσει την καθαρότητά της, καθώς στη δημόσια σφαίρα εκτοξεύονταν καταγγελίες περί σκοτεινών συμφερόντων, που μέσα από πολιτικές και οικονομικές δολοπλοκίες προσπαθούσαν να κινήσουν τα νήματα προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Εξ ονόματος πάντα της ανάγκης την επομένη των εκλογών του 2012 η χώρα να μην περιέλθει σε καθεστώς ανωμαλίας και κυβερνητικής αστάθειας.

ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ

Ανάλογη πορεία με αυτή του ΛΑ.Ο.Σ. και του Γιώργου Καρατζαφέρη ακολουθούν η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης, καθώς εν όψει των εθνικών εκλογών η Αγ. Κωνσταντίνου παρουσιάζει τα ίδια συμπτώματα εσωστρέφειας με διασπαστικές κινήσεις και αποχωρήσεις βουλευτών, γεγονός που δείχνει ότι η ιστορία είναι εξόχως αποκαλυπτική για να επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Αντιθέτως, φαινομενικά διαβολικές συμπτώσεις και πανομοιότυπα γεγονότα παραπέμπουν σε σοβαρό πολιτικό σχέδιο με συντονισμένες ενέργειες και συνεννοήσεις που διεξάγονται αυτή την περίοδο, με σκοπό η επόμενη μέρα των επικείμενων εθνικών εκλογών να ρυθμιστεί με όρους που δεν θα θέσουν σε συστημικό κίνδυνο το πολίτευμα της χώρας, αλλά μέσα από την προετοιμασία εύστοχων συμμαχικών ισορροπιών και συμβιβαστικών λύσεων να εξασφαλιστεί ένας νέος κυβερνητικός κύκλος στην πορεία του τόπου είτε με αριστερό είτε με συντηρητικό πρόσημο σε επίπεδο ιδεολογικής αναφοράς. Το χρώμα από τα ιμάτια της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι αυτό που στην παρούσα συγκυρία μπορεί να «βάψει» σε σημαντικό βαθμό τον χάρτη των εκλογικών και κυβερνητικών συσχετισμών της επόμενης περιόδου, καθώς η στάση και η συμπεριφορά των στελεχών της θα ενισχύσουν ή θα αποδυναμώσουν τους βασικούς πρωταγωνιστές του παιχνιδιού – δηλαδή τους Αντώνη Σαμαρά, Αλέξη Τσίπρα και Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι την επομένη των εθνικών εκλογών θα είναι σε θέση να «διαπραγματευτεί τον σχηματισμό κυβέρνησης είτε με τη Νέα Δημοκρατία είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ», ενδεχομένως επειδή πιστεύει ότι στο τέλος όλες οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς θα «συσπειρωθούν» στο άρμα της Δημοκρατικής Παράταξης.

ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ

Προφανώς, η σιγουριά του αυτή εδράζεται στην πεποίθηση ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πρόκειται να τον ανατρέψει πριν από τις εθνικές εκλογές, ενώ ταυτόχρονα ευελπιστεί ότι όσοι αποχώρησαν από τη ΔΗΜ.ΑΡ. και έχουν ως επικεφαλής τον Σπύρο Λυκούδη δεν θα καταφέρουν να διαμορφώσουν έναν άλλο σοβαρό πολιτικό σχηματισμό και στο τέλος θα υποχρεωθούν να διαπραγματευτούν μαζί του και όχι με το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη. Ωστόσο, ο Σπ. Λυκούδης, που πλέον εκφράζει τη μεταρρυθμιστική τάση της ΔΗΜ.ΑΡ. ως ανεξάρτητης κίνησης στον χώρο της Κεντροαριστεράς, δεν είναι βέβαιο ότι θα υποκύψει στις απαιτήσεις της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και θα επαναφέρει στο προσκήνιο την πρόταση που είχαν κάνει οι 58 πριν από τις Ευρωεκλογές για τον σχηματισμό της «Ελιάς», αλλά με άλλη ηγεσία και με «φρέσκα» πρόσωπα. Είτε σε αυτή μετέχουν ο πρώην εκπρόσωπος της ΔΗΜ.ΑΡ., Ανδρέας Παπαδόπουλος, είτε ο επικεφαλής του «Ποταμιού», Σταύρος Θεοδωράκης. Στο κόλπο, όμως, των διαβουλεύσεων για την προετοιμασία συνθηκών κυβερνητικής σταθερότητας, που δεν συνδέονται με τις εξελίξεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς, έχουν εμπλακεί και προσωπικότητες που έχουν αναφορά στον χώρο της Κεντροδεξιάς αλλά και του «δημοκρατικού φιλελευθερισμού». Ακόμα και το Μέγαρο Μαξίμου δεν δείχνει να ανησυχεί από αυτή την κινητικότητα, από τη στιγμή που το αποτέλεσμα των διεργασιών δεν θα οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς την πορεία της χώρας, αλλά μπορεί να διευκολύνει τις εξελίξεις σε αποτελέσματα καθοριστικής παρουσίας της Νέας Δημοκρατίας στην επόμενη φάση των διαβουλεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Καταλύτης των ζυμώσεων η ανασφάλεια

Αν οι κάλπες του 2012 εκμηδένισαν την παρεμβατική ικανότητα του ΛΑ.Ο.Σ. και ανέδειξαν σε παράγοντα κυβερνητικής σταθερότητας τη ΔΗΜ.ΑΡ., οι επόμενες εθνικές εκλογές είναι βέβαιο ότι μπορεί να φέρουν στο προσκήνιο νέους ρυθμιστικούς παράγοντες από την πολιτική αγορά. Το γεγονός ότι οι εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων «μνημονιακών» ετών, εθνικές και ευρωπαϊκές, πιστοποίησαν τη συγκυριακή επιτυχία ή κατάρρευση δυνάμεων από τον χώρο της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς δείχνει ότι η αστάθεια του εγχώριου πολιτικού συστήματος δεν γεννά συστημική σιγουριά, αλλά ανασφάλεια σε επίπεδο οικονομικής διακυβέρνησης και πολιτεύματος. Οσοι, δε, εμφανίζονται ως εκπρόσωποι της μίας ή της άλλης πλευράς είναι εξαιρετικά ευάλωτοι στην υπεράσπιση πειστικών θέσεων προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, με αποτέλεσμα η ρευστότητα που δημιουργείται να οδηγεί ακόμη και σε παράξενες συμμαχίες ή συζητήσεις. Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί είναι το γεγονός ότι στον χώρο της Κεντροαριστεράς και της ήπιας Δεξιάς διεξάγονται σοβαρές συνομιλίες για συνεργασία μεταξύ των δυνάμεων που συγκέντρωσαν αξιοπρόσεκτα ποσοστά στις τελευταίες Ευρωεκλογές, αλλά μη ικανά για την επιβεβαίωση της αυτόνομης εκπροσώπησής τους. Αναφερόμαστε στις συνεννοήσεις ανάμεσα στον ΛΑ.Ο.Σ. του Γιώργου Καρατζαφέρη, στο κόμμα του Γιώργου Χατζημαρκάκη «Ελληνες Ευρωπαίοι Πολίτες», στη Δράση των κυρίων Θάνου Τζήμερου και Θεόδωρου Σκυλακάκη, στη Νέα Μέρα του Χρήστου Ζώη, καθώς και σε άλλους ανεξάρτητους βουλευτές με «αριστερή» προέλευση, όπως ο Βασίλης Οικονόμου.