Οταν ο πρόεδρος Μητσοτάκης αποφάσισε να υπουργοποιήσει τον προερχόµενο από το ΠΑΣΟΚ Γιώργο Φλωρίδη, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κράτησαν την αναπνοή τους. Κυρίως εκείνοι που είχαν πλήρη γνώση της πολιτικής ιδιοσυγκρασίας (κυρίως όµως της τρέλας) του ανδρός. Κάποιοι εξ αυτών ανάµεσα στα πολλά δεν απέκλειαν στο πέρασµα του χρόνου να δούµε τον υπουργό επί της ∆ικαιοσύνης ακόµα και να καταγγέλλει πρόσωπα και καταστάσεις που ενδεχοµένως να µην ήθελε να καταγγείλει ο πρωθυπουργός. Οι ίδιοι εκτιµούσαν, µάλιστα, ότι, αν σε µια τέτοια περίπτωση επιχειρούσε να τραβηχτεί το χαλινάρι από το Μαξίµου, η πιθανότερη εξέλιξη θα ήταν η δηµόσια καταγγελία. Με αφορµή τα όσα διαδραµατίστηκαν µε τον Φλωρίδη και τον Πολάκη το µεσηµέρι της Πέµπτης στη Βουλή, θυµήθηκα τις συγκεκριµένες προβλέψεις. Βλέποντας τον υπουργό, άρχισα να στοιχηµατίζω ότι δεν θα αργήσει εκείνη η ωραία ώρα που, ως υπουργός ∆ικαιοσύνης, θα ξεκινήσει να αραδιάζει ονόµατα και διευθύνσεις ισχυρών του τόπου που «εξυπηρετήθηκαν», µε την καλή πάντα έννοια, µε τις αλλαγές που ψήφισε ο Τσίπρας στα πολιτικά ξεψυχίσµατα της κυβέρνησής του. Από τη γλώσσα του σώµατος διαπίστωσα και κάτι ακόµη σε σχέση µε τον Φλωρίδη: ότι σχεδόν εκστασιάζεται όταν φέρνει σε δύσκολη θέση τους αριστερούς. Κάτι σαν τον Βορίδη σε πιο light έκδοση. Και πιστέψτε µε ότι δεν αναφέρω τυχαία το επώνυµο του υπουργού Επικρατείας. Απεναντίας, θα έλεγα, έµαθα ότι Φλωρίδης και Βορίδης συνεργάζονται στενά για µια σειρά από θέµατα κοινού ενδιαφέροντος, όπως είναι οι ανεξάρτητες Αρχές. Μιας και το ’φερε η κουβέντα, να σας πω ότι η κυβέρνηση επεξεργάζεται ένα (φρέσκο) σχέδιο για τη συγχώνευση, διά της αναβαθµίσεως πάντα, κάποιων εκ των ανεξάρτητων Αρχών.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» 16/12