Ως άλλο ένα ισχυρό πλήγμα στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο όσο περνάει ο καιρός απομακρύνεται (βάσει μετρήσεων και αριθμών) ολοένα και περισσότερο από το στόχο της συγκρότησης μιας αποτελεσματικής εναλλακτικής πρότασης για τη διακυβέρνηση της χώρας βλέπουν στο κυβερνητικό στρατόπεδο την απόφαση του ΣτΕ για τα μη κρατικά Πανεπιστήμια πέραν φυσικά του κορυφαίου διακυβεύματος της προοπτικής που ανοίγεται για τη χώρα. Βλέπετε την ώρα που το άλλοτε κραταιό Κίνημα επιδιώκει την δημοσκοπική του ανάκαμψη, επανέρχονται στο προσκήνιο τα ήξεις - αφίξεις της στρατηγικής Ανδρουλάκη, όχι μόνο στο συγκεκριμένο ζήτημα (το οποίο είχε ανοίξει εμφατικά την περίοδο της διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου), αλλά και σε μια σειρά άλλων κρίσιμων μετώπων της επικαιρότητας.

*Διαβάστε: Μη κρατικά πανεπιστήμια: Το σχόλιο Βενιζέλου, οι ''καρδούλες'' των… κολλητών Ανδρουλάκη και η σιωπή της Άννας Διαμαντοπούλου

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Τεμπών, όπου αν και η Χαριλάου Τρικούπη κατέθεσε την πιο σοβαρή, πέραν των επιμέρους θεμάτων που μπορεί να υπογραμμίσει κάποιος, πρόταση για την σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, κάθε άλλο παρά έχει κατορθώσει να αφήσει ισχυρό αποτύπωμα με τις πρωτοβουλίες της. Ο λόγος με βάση τις αναλύσεις κορυφαίων παραγόντων της κυβέρνησης, δεν είναι άλλος από τις νωπές μνήμες της συμπόρευσης με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και της προσπάθειας ισορρόπησης μεταξύ της θεσμικής παράδοσης του ΠΑΣΟΚ και της… μόδας του λαϊκισμού. Δεν είναι τυχαίο, ότι στην χθεσινή έρευνα που διενήργησε η GPO για λογαριασμό του ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 90,1 FM, η Χαριλάου Τρικούπη είναι μεν στη δεύτερη θέση, αλλά σχεδόν στα ίδια ποσοστά με την Πλεύση Ελευθερίας, ενώ οι προσωπικοί δείκτες του Νίκου Ανδρουλάκη δεν δείχνουν να ξεκολλάνε για να του δώσουν την αντίστοιχη ώθηση που ο ίδιος επιθυμεί.

Από την πλευρά της κυβέρνησης θα συνεχίσουν να υπογραμμίζουν δημόσια αυτή τη συνθήκη, αφού με τον τρόπο αυτό όχι μόνο φαντάζει μονόδρομος για τον μετριοπαθή κεντρώο πολίτη η συσπείρωση γύρω από τη «γαλάζια» παράταξη, αλλά ταυτόχρονα ενισχύεται το δίλημμα περί σταθερότητας ή αστάθειας, ρεαλισμού ή λαϊκισμού γύρω από το οποίο δομεί το σύνολο της τακτικής του εδώ και μερικούς μήνες ο πρωθυπουργός και το σύνολο των κορυφαίων υπουργών της κυβέρνησης.