Κοινοβουλευτικό «Μπουρνάζι» και «πριµαντόνες»

Στην Ελλάδα, τουλάχιστον την τελευταία 15ετία, η πραγµατική «βαριά βιοµηχανία» της χώρας είναι η παραγωγή πολιτικών κοµµάτων. Ιδρύονται περισσότερα κόµµατα απ’ αυτά που µπορεί να καταναλώσει το εκλογικό σώµα. Αυτό σηµαίνει ότι «λεφτά υπάρχουν», αφού δεν είναι και φτηνό το συγκεκριµένο σπορ. ∆εν ξέρω εάν σε κάποια άλλη χώρα της υφηλίου παρατηρείται το ίδιο φαινόµενο ή και εδώ κατέχουµε τα παγκόσµια πρωτεία. Με τον κάθε κατακαηµένο ή ψωνισµένο, που την έχει δει Αρµάνδος ∆ελλαπατρίδης, να φτιάχνει κόµµα µε χαρακτηριστικά «ατοµικής επιχείρησης». Γιατί -κακά τα ψέµατα- τα περισσότερα από αυτά δεν είναι «γέννηµα-θρέµµα της κοινωνίας», µήτε «αναγκαία τέκνα της ιστορίας». Καλή ώρα, όπως αυτά που ετοιµάζονται να δηµιουργήσουν οι Αλ. Τσίπρας και Αντ. Σαµαράς. Ιδρύονται πρώτα για να εξυπηρετούν τις ατοµικές φιλοδοξίες εκείνων που ηγούνται σε αυτά και µετά τις ανάγκες των πολιτών.

Το στήσιµο αυτών των κοµµάτων, κάποια εκ των οποίων µπαίνουν στη Βουλή από σπόντα και κάποια άλλα, µε την ελπίδα να πιάσουν το όριο που θα τους εξασφαλίσει κρατική χορηγία, εντάσσεται στη σφαίρα του «αγοραίου» και του «εµπορικού». Οι ιδρυτές τους συµπεριφέρονται πρώτα σαν µαγαζάτορες και µετά ως πολιτικοί. «Ανοίξαµε και σας περιµένουµε», δηλαδή. Και κάπως έτσι φτάνουµε στο σηµείο ο κοινοβουλευτισµός και η δηµοκρατία να θυµίζει Μπουρνάζι στις µεγάλες του δόξες, όταν «το ένα µαγαζί ξεφύτρωνε µετά το άλλο» και στο τέλος έµειναν όλα άδεια ή κατέβαζαν ρολά επειδή η περιφερόµενη πελατεία είχε εξαντλήσει τις επιλογές της. Επίσης, κάποια κόµµατα που «σκάνε» δεξιά και αριστερά τα τελευταία χρόνια, προσδιορίζονται και αναγνωρίζονται όχι µε κριτήρια αρχών, θέσεων και προτάσεων, αλλά µε µια απολιτική και life style εκδοχή της «περσόνας» ή της «πριµαντόνας» που τα εκφράζει σε ηγετικό επίπεδο.

Το δίδυμο της συμφοράς του ΣΥΡΙΖΑ

Aν εξαιρέσει κανείς έναν «σύντροφο» από τη Μύκονο, που ζήτησε την παραίτηση του Σ. Φάμελλου στο συνέδριο, τα άλλα δύο πρόσωπα που είχαν την «τιμητική» τους σε αυτή την εσωκομματική διαδικασία και τους «στόλισε» κανονικά ο κόσμος που πήρε τον λόγο, ήταν οι Ν. Παππάς και Π. Πολάκης. Σε αυτούς την έπεφταν οι περισσότεροι σύνεδροι, θεωρώντας τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς για τη σημερινή κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ, την απαξίωση και τη γελοιοποίησή του.

Αφού αυτοί ήταν που πήραν στον ώμο τους τον Στ. Κασσελάκη και τον βοήθησαν να εκλεγεί αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας τα στραβά μάτια, ενώ φαινόταν ότι το «παιδί» ερχόταν από άλλον κόσμο, εντελώς ξένο με τις ιδεολογικές αρχές της Αριστεράς. Το γεγονός ότι σήμερα παριστάνουν τις «αθώες περιστερές» ή τους «εξαπατημένους», δεν σημαίνει ότι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ τους πιστεύει ή τους εμπιστεύεται. Εκείνος δε, που με την ομιλία του στο συνέδριο τους κάλεσε να «αποσυρθούν» από την ηγετική ομάδα του κόμματος ήταν ο πρώην γενικός διευθυντής της Κουμουνδούρου, Θ. Γεωργόπουλος.

Κρείττον του Λάλα το σιγάν

Από προχθές το βράδυ οι νοσταλγοί του Αλ. Τσίπρα «αποθεώνουν» τον γνωστό δημοσιογράφο και συγγραφέα Θ. Λάλα, επειδή σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Contra υπερασπίστηκε την προσωπικότητα του πρώην πρωθυπουργού, λέγοντας: «Πώς είναι δυνατόν εδώ στην Ελλάδα να τον θεωρούμε άχρηστο, όταν γι’ αυτόν αναφέρονται με θετικά σχόλια στα αυτοβιογραφικά τους βιβλία ο Πάπας Φραγκίσκος ή η Μέρκελ;». Με όλο τον σεβασμό, αλλά αυτή είναι μια εξόχως ρηχή και απλουστευτική επιχειρηματολογία η οποία δεν σώζει τον Αλ. Τσίπρα, επειδή ακριβώς αγγίζει την πολιτική του αναξιοπιστία και την επικοινωνιακή του κουτοπονηριά. Ο Πάπας δεν τον επαίνεσε για την οικονομική του πολιτική, αλλά επειδή «έσωζε» την Ευρώπη, μαζεύοντας στα ελληνικά νησιά τους πρόσφυγες από τη Συρία και άλλες χώρες. Και η Άνγκελα Μέρκελ επειδή από «αντιμνημονιακό στρίγκλο» τον έκανε «αρνάκι γάλακτος» του Βερολίνου.