Θυμάστε που είχαμε διαβάσει στο parapolitika.gr και τη στήλη του powergame.gr, Big Mouth, σχετικά με τις απομαγνητοφωνήσεις που θα σχεδιάζει να δώσει το ποσό των 700.000 ευρώ η Περιφέρεια Αττικής; Ε, τώρα, ο Δήμος Αθηναίων για την ίδια δουλειά των απομαγνητοφωνήσεων στο Δημοτικό Συμβούλιο και στις 7 Δημοτικές Κοινότητες σχεδιάζει να δαπανήσει το ποσό των 37.200 ευρώ και μάλιστα η διάρκεια της σύμβασης μπορεί να φθάσει και μέχρι τους 6 μήνες.

Διαβάστε: Περιφέρεια Αττικής: Απομαγνητοφωνήσεις με 100 ευρώ τον χρόνο, αντί για 700.000, θα κάνει με το ΑΙ ο Χαρδαλιάς


Απομαγνητοφωνήσεις και στον Δήμο Αθηναίων

Πρόκειται λοιπόν για εκείνες τις ειδήσεις που τις διαβάζεις δυο φορές για να βεβαιωθείς πως δεν πρόκειται για σάτιρα. Στον Δήμο Αθηναίων, λοιπόν, αποφάσισαν να κάνουν κάτι αυτονόητο: να κρατούν πρακτικά από τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου και των 7 Δημοτικών Κοινοτήτων. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;

Μαγνητοφώνηση, απομαγνητοφώνηση, επεξεργασία, εκτύπωση, βιβλιοδεσία και –γιατί όχι– αποθήκευση σε USB. Όλα αυτά για 6 μήνες. Και πόσο είπαμε θα κοστίσει; Μόλις 37.199,63 ευρώ με ΦΠΑ. Μάλιστα.

Δείτε ΕΔΩ τα πρακτικά του Δήμου Αθηναίων



Τι γίνεται στην Περιφέρεια Αττικής;

Την ίδια στιγμή, στην Περιφέρεια Αττικής -πιάστε καρέκλες- η ίδια ακριβώς δουλειά είχε, λέει, προϋπολογιστεί στα 700.000 ευρώ! Όχι, δεν πρόκειται για ηχογράφηση στη NASA ούτε για υποτιτλισμό του «Game of Thrones». Απλώς πρακτικά. Πιθανότατα με ηχητικό background από άρπες και χορωδία της Λυρικής. Αναρωτιέται εύλογα ο πολίτης: Ποιος απομαγνητοφωνεί στην Αττική; Ο Μότσαρτ; Μήπως τα πρακτικά είναι χειρόγραφα σε περγαμηνή και δένονται με μετάξι από σκουλήκια εκτροφής στην Ελβετία; Για να το πούμε αλλιώς: με τα λεφτά που προβλέπει η Περιφέρεια, ο Δήμος Αθηναίων θα μπορούσε να απομαγνητοφωνεί συνεδριάσεις όχι για 6 μήνες, αλλά για δεκαπέντε χρόνια, και να του μένουν και ρέστα για USB με LED και ολόγραμμα του Δημάρχου.

Η υπόθεση δεν είναι αστεία. Είναι καθρέφτης του πώς κάποιοι εξακολουθούν να βλέπουν το δημόσιο χρήμα: όχι ως εργαλείο για να κάνουν δουλειά, αλλά ως ευκαιρία για να κάνουν… λογαριασμό. Οι πολίτες, όμως, πληρώνουν. Και πληρώνουν ξανά και ξανά, για τα ίδια και τα ίδια.

Η σύγκριση ανάμεσα στα 37.000 και τα 700.000 ευρώ είναι από μόνη της ένα μνημείο διαχειριστικής… ηθικής. Ελπίζουμε να αποτυπωθεί σωστά στα πρακτικά. Και αν όχι, ας το γράψει κάποιος με μαρκαδόρο σε ένα τοίχο. Μήπως και το διαβάσουν όσοι δεν θέλουν να το ακούσουν.