«Συντροφικός» κανιβαλισμός πριν πέσει η αυλαία

Η ευκολία με την οποία ξεκατινιάζονται δημοσίως νυν και πρώην συριζαίοι, αλλά πάντα «αυτοαναφορικοί» μέσα από την  προβολή των κοινωνικών τους αγώνων, μοιάζει με τις τελευταίες ώρες της Πομπηΐας. Όλοι βλέπουν πως πλησιάζει το πολιτικό τους  τέλος, ειδικά όσοι συνεχίζουν να πληρώνονται από το ταμείο της Βουλής, με αποτέλεσμα να μην υπολογίζουν με ποιον θα τσακωθούν, σε ποιον θα στήσουν παγίδα ή πόσους θα κράξουν. Αυτό το φαινόμενο δεν ξέρω πώς περιγράφεται επιστημονικά, αλλά σίγουρα είναι μια έκρηξη ελευθερίας με όρους κακότητας του ενός προς τον άλλον και εμπάθειας. Κοινώς, αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων.

Κρίνουν εξ ιδίων δημοσιογράφων τους αλλοτρίους

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και πολλοί σύντροφοί του, έκαναν καριέρα στην πολιτική κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης μέσα από την ισοπεδωτική στρατηγική που ακολούθησαν εναντίον των δημοσιογράφων. Κατάφεραν να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον τους, εμφανίζοντάς τους ως ανυπόληπτους και… τσιράκια της διαπλοκής, µε αποτέλεσμα να γίνονται πιο εύκολα πιστευτές οι δικές τους παλαβομάρες. «Την έπεφταν» στους δημοσιογράφους, καταλογίζοντάς τους ευθύνες µέχρια και για την οικονομική κρίση. Προφανώς επένδυσαν σε ένα τέτοιο βρόμικο παιχνίδι, επειδή έκριναν εξ ιδίων τα αλλότρια. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ως κόμμα-εργοδότης και εκδότης τα δικά του ΜΜΕ, πίστευε πως όλοι οι δημοσιογράφοι είναι «υπάλληλοι» κάποιου αφεντικού, οπότε ό,τι γράφουν ή ό,τι λένε είναι αποτέλεσμα εντολών της διοίκησης ή της διεύθυνσης. Έτσι είχαν µάθει να εκπαιδεύουν τους δικούς τους κοµµατικοδίαιτους δημοσιογράφους, έτσι πίστευαν ότι γίνεται και στον υπόλοιπο δημοσιογραφικό κλάδο. Το κουσούρι αυτό, που το έχουν όλοι σχεδόν στον ΣΥΡΙΖΑ, το κουβαλά και ο Σ. Φάµελλος. Και αυτό αναδεικνύεται περίτρανα µμέσα από την κόντρα του µε τον εκδότη της εφημερίδας «Documento», Κ. Βαξεβάνη, ο οποίος µπορεί να στηρίζει την Αριστερά, αλλά δεν είναι υπάλληλός της, ούτε υποχρεωμένος να βαράει προσοχή στον εκάστοτε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ επειδή έτσι µπορεί να έχει µάθει να συμπεριφέρεται στους δημοσιογράφους. Εάν ο Σ. Φάµελλος ως πρόεδρος-εκδότης και εργοδότης θέλει να ασκήσει τα διευθυντικά του δικαιώματα, ας πάει στην «Αυγή» και «στο Κόκκινο», που τους έχει απλήρωτους, όχι όμως στο «Documento».

Η επίκληση ονόματος δεν συνιστά ενοχή. Τι δεν καταλαβαίνετε;

Έγραψε ένα άρθρο η Σοφία Βούλτεψη ενημερώνοντας τον ελληνικό λαό ότι στη Ρουμανία κάποια μέλη εγκληματικής οργάνωσης έχουν καταγραφεί από τον αντίστοιχο κοριό της ΕΥΠ να κάνουν αναφορές στη συμπατριώτισσά τους Ευρωπαία εισαγγελέα κυρία Λάουρα Κοβέσι πως μπορεί να τους «βγάλει λάδι» στις περιπέτειες που αντιμετωπίζουν με τη Δικαιοσύνη και, αντί να ενοχληθεί αυτή που εμφανίζεται άθελά της ως «συνεργός» τους, ξεσηκώθηκαν στην Ελλάδα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, βγάζοντας ανακοινώσεις ότι… τάχα μου η κυβέρνηση μέσω της βουλευτού της ΝΔ αμφισβητεί την ακεραιότητα της Ρουμάνας εισαγγελέως. Η Σοφία Βούλτεψη αυτό που ήθελε να αναδείξει είναι πως, όταν κάποιος επικαλείται σε ιδιωτικές συνομιλίες το όνομα ενός αξιωματούχου με σκοπό να κάνει βρομοδουλειές, δεν σημαίνει ότι διαθέτει και το τεκμήριο της αξιοπιστίας, καθώς μια αναφορά σε αυτόν δεν μπορεί να λογίζεται ως ποινικό αδίκημα ή απόδειξη ενοχής.

Τα ίδια δεν έκανες, Σωκράτη;

Αλήθεια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σ. Φάμελλος, που με τα καμώματά του κατάφερε να προκαλέσει ολόκληρη εσωκομματική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή μια εφημερίδα έγραψε ότι «δεν τραβάει» μεταφέροντας σχετική επισήμανση βουλευτή του κόμματος, θυμάται πριν από λίγους μήνες τι έκανε ο ίδιος στη Βουλή; Και καλά… μετέφερε αυτά «που συζητάει ο κόσμος στα καφενεία», πως δηλαδή τον γιο της εισαγγελέως στη Λάρισα τον έφαγε κάποια «γαλάζια» εγκληματική οργάνωση. Και έθετε και δόλια ερωτήματα από το βήμα της Βουλής, ώστε να κάνει σπέκουλα επάνω σε μια υπόθεση που δεν είχε καμία απολύτως σχέση ούτε με τα Τέμπη ούτε με τις αρμοδιότητες της προϊσταμένης της Εισαγγελίας Λάρισας και μητέρας του Β. Καλογήρου.