Του Πέτρου Τατσόπουλου - Εφημερίδα Παραπολιτικά 


ΔΕΝ ΕΛΕΙΨΑΝ τα ειρωνικά σχόλια στα social media για την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής, μία μέρα πριν από την 48η επέτειο της 21ης Απριλίου. Πράγματι, η Πολιτεία απέτυχε να συνδέσει συμβολικά τους χρυσαυγίτες με τους χουντικούς, αλλά -εν αγνοία της, πολύ φοβάμαι- κατάφερε να τους συνδέσει με τους αυθεντικούς τους προπάτορες. Βλέπετε, την 20ή Απριλίου 2015 οι απανταχού ναζιστές θα γιορτάσουν την 126η επέτειο από τη γέννηση του Αδόλφου Χίτλερ.
Κακοήθειες, θα πείτε. Ισως κάποια από τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής να ήταν ναζιστές στα τρελά τους νιάτα -μα το τι ήταν ή τι νόμιζε ότι ήταν ο καθένας μας στα νιάτα του μπορεί να αποβεί για τους περισσότερους από εμάς μια εξαιρετικά δυσάρεστη συζήτηση. Ο Χρήστος Παππάς, ο φερόμενος ως υπαρχηγός, ήταν 21 χρονών όταν υμνούσε τον Φύρερ στο περιοδικό της οργάνωσης. Πόσο να έχουν πήξει τα μυαλά ενός 21χρονου στη χώρα της παρατεταμένης μετεφηβικής ηλικίας; Να το δεχτούμε. Ωστόσο, ο Χρήστος Παππάς ήταν 40 χρονών όταν, στη χρυσαυγίτικη «Αντεπίθεση» (τεύχος 9, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2002), εκθείαζε τον παιδόφιλο ναζιστή Γιούλιους Στράιχερ. Ηταν 43 χρονών όταν, στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 122, Ιούνιος-Ιούλιος 2005), θρηνούσε για τους «ηρωικώς πεσόντες εθνικοσοσιαλιστές» κατά τη μάχη του Βερολίνου.

Μας δουλεύει

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΥΛΕΝ της οργάνωσης, ο Ηλίας Κασιδιάρης, ήταν ήδη 31 χρονών όταν στις 20 Απριλίου του 2011, στην 122η επέτειο από τη γέννηση του Αδόλφου κι έναν μόλις χρόνο πριν από τις εκλογές του 2012, μοιρολογούσε τον «μέγα κοινωνικό αναμορφωτή» και τη «στρατηγική ιδιοφυΐα» του. Οποιος εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν ναζιστές στο απώτατο παρελθόν και κατόπιν ανένηψαν είτε μας δουλεύει είτε επιτρέπει να τον δουλεύουν.
Αποδίδεται συνήθως στον Μαρξ -και αυτός, με τη σειρά του, την αποδίδει στον Χέγκελ- η ρήση που θέλει την Ιστορία να εμφανίζεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και να επαναλαμβάνεται τη δεύτερη φορά ως φάρσα. Μολαταύτα, σε πλείστες όσες περιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένης της περίπτωσης του ναζισμού, η φάρσα προηγήθηκε της τραγωδίας.

Αιματοβαμμένη
Ο ΧΙΤΛΕΡ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ γραφικός καραγκιοζάκος, όχι ιδιαίτερα γνωστός έξω από τα όρια της Βαυαρίας, όταν επιχείρησε, τον Νοέμβριο του 1923, να καταλάβει την εξουσία με το διαβόητο Πραξικόπημα της Μπυραρίας. Το κίνημά του κατεστάλη αυθημερόν, ο ίδιος καταδικάστηκε σε κάτι λιγότερο από πέντε χρόνια φυλακή και κάθισε στο κελί του εννέα μήνες, όσο ακριβώς του χρειαζόταν για να υπαγορεύσει τον πρώτο τόμο από τον «Αγώνα» του και, κυρίως, να σκεφτεί με ποιους και πόσους ελιγμούς θα αντικαταστήσει τη μέχρι τότε μονοκόμματη πολιτική τακτική του. Οι ελιγμοί περιελάμβαναν πάσης φύσεως παρενδυσίες -από περιστασιακή ευθυγράμμιση με την κοινοβουλευτική νομιμότητα έως ανίερο φλερτ με την Καθολική Εκκλησία. Μέσα σε δέκα χρόνια ήταν πάλι έτοιμος να παίξει στο ίδιο έργο. Ανεβασμένο όχι ως φάρσα τώρα πια. Ως τραγωδία. Σαιξπηρική τραγωδία. Αιματοβαμμένη. Η δεύτερη ευκαιρία του Χίτλερ μάς υπενθυμίζει με οδυνηρό τρόπο πως είναι κάτι παραπάνω από ηλιθιότητα να μην παίρνεις στα σοβαρά έναν ιδεοληπτικό εγκληματία, μόνο και μόνο επειδή σου φαίνεται αφόρητα γελοίος. Σχεδόν όλοι οι σύγχρονοι του Αδόλφου τον υποτίμησαν -παρότι εκείνος, όχι μονάχα δεν έκρυβε, αλλά κυριολεκτικά ούρλιαζε τις προθέσεις του- και σχεδόν όλοι πίστευαν ότι θα μπορούσαν να τον χειραγωγήσουν. Κάτι ανάλογο είδαμε να συμβαίνει και με τον μπουφόνο Φύρερ των Βαλκανίων, τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Πριν από την προφυλάκισή του στον Κορυδαλλό, η αμφιθυμία της Νέας Δημοκρατίας απέναντί του τροφοδοτούσε την υπεροψία και το θράσος του -τείνουμε να λησμονήσουμε πώς συμπεριφέρονταν δημόσια οι φασίστες το προπέρσινο καλοκαίρι.

Κουτοπόνηρο

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΗ του Νίκου Μιχαλολιάκου, η μυστική διπλωματία του Τάκη Μπαλτάκου, αλλά και οι ερωτοτροπίες των Ανεξαρτήτων Ελλήνων με τους χρυσαυγίτες κατά τις επίμαχες για τους τελευταίους ψηφοφορίες υποδήλωναν ότι το ορφανό εκλογικό σώμα, που ψήφισε ναζισμό μονοκούκι, θα ήταν καλοδεχούμενο εάν αναζητούσε κάπου αλλού στοργή και Προδέρμ. Στον ψηφοθηρικό πειρασμό υπέκυψε ακόμη και ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από το κουτοπόνηρο κλείσιμο του ματιού στον δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών -«ψηφίστε εμάς, βρε παιδιά, να τιμωρήσουμε τους μνημονιακούς, αφού δικοί σας υποψήφιοι δεν κατεβαίνουν»- έως τις πρόσφατες, καινοφανείς απόψεις της προέδρου της Βουλής, περί ακυρότητας όσων νομοσχεδίων πέρασαν χωρίς τη συμμετοχή κατά την ψηφοφορία των προφυλακισμένων χρυσαυγιτών βουλευτών, το τελικό μήνυμα μοιάζει να είναι το ίδιο: η χρυσαυγίτικη ψήφος δεν μυρίζει.

Μυρίζει η ψήφος
Και όμως. Η χρυσαυγίτικη ψήφος μυρίζει. Μυρίζει αίμα. Το αίμα του Παύλου Φύσσα. Το αίμα των τεσσάρων νεκρών μεταναστών. Το αίμα των αναρίθμητων άλλων που κακοποίησαν. Το αίμα που αποτυπώθηκε σε αμέτρητες σελίδες στην πρόταση του εισαγγελέα Ντογιάκου, στα υπομνήματα του Συμβουλίου της Ευρώπης, της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι. Δεν θα καθίσουν στο εδώλιο για το πόσο ναζιστές, φασίστες ή εθνικιστές νιώθουν, για τις μασκαράτες στις Θερμοπύλες ή στον Μελιγαλά, για το αν είναι παγανιστές ή παλαιοημερολογίτες. Δεν θα δώσουν λόγο για τη φάρσα. Θα δώσουν λόγο για την τραγωδία. Θα δώσουν λόγο για το αίμα.