Ποτέ άλλοτε τη µεταµνηµονιακή περίοδο δεν ήταν τόσο ρευστό και τόσο αδιαµόρφωτο το πολιτικό σκηνικό µετά τη ∆ΕΘ.  

Ίσως το µόνο σίγουρο να είναι η πρωτιά για τη Νέα ∆ηµοκρατία, αλλά µε ποσοστό που αυτήν τη στιγµή και µε βάση τις προ διακοπών δηµοσκοπήσεις δύσκολα θα πλησίαζε το ποσοστό που το κυβερνών κόµµα έλαβε στις ευρωεκλογές. Ουδείς µπορεί µε απόλυτη σιγουριά να υποστηρίξει ούτε αν θα κατεβούν µε νέο κόµµα οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, Αλέξης Τσίπρας και Αντώνης Σαµαράς, ούτε αν θα δηµιουργήσει κόµµα η Μαρία Καρυστιανού. ∆εν γνωρίζουµε αν κατέβει µε δικό του κόµµα ο Αλέξης Τσίπρας πώς θα διαµορφωθεί το τοπίο στην κεντροαριστερά: Θα παραµείνει αξιωµατική αντιπολίτευση ο Νίκος Ανδρουλάκης ή τον ρόλο θα τον αναλάβει ο πρώην πρωθυπουργός; Το κόµµα που θα δηµιουργηθεί θα συµπεριλαµβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, µε όσα στελέχη ακολουθήσουν ή θα πολυδιασπαστεί περαιτέρω ο χώρος; Και τέλος, έως τότε, µήπως θα προλάβουν να δηµιουργήσουν στο παρασκήνιο εκλογικό µέτωπο, όπως σχεδιάζουν ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, φοβούµενοι την κάθοδο Τσίπρα;

Και αν αλλάξει µε τυχόν νέο εκλογικό νόµο το όριο εισόδου ενός κόµµατος στη Βουλή από το 3% στο 5% τι συσπειρώσεις θα επιχειρηθεί να διαµορφωθούν στα δεξιά της Ν∆; Και αν οι διεργασίες έχουν αποτέλεσµα, θα µπορεί να επιχειρηθεί βραχυπρόθεσµα -και κυρίως µεσοπρόθεσµα- η απόλυτη ηγεµονία της Ν∆ υπό οποιαδήποτε ηγεσία στον συνολικό χώρο της ∆εξιάς;

Επιπλέον, ουδείς γνωρίζει πώς θα εξελιχθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς η στρατηγική των «ήρεµων νερών», όπως δείχνει και η κινητικότητα για την πόντιση του καλωδίου, έχει πλέον ολοκληρωθεί. Ούτε γνωρίζει πώς θα διαµορφωθούν οι συµµαχίες στην περιοχή και οι µελλοντικές σχέσεις ισχυρών παικτών όπως το Ισραήλ, η Τουρκία και η Αίγυπτος. 

Το τοπίο οµοιάζει ακόµα περισσότερο µε κινούµενη άµµο, καθώς δεν υπάρχει παγκόσµια σταθερά. Η αµφισβήτηση της παγκόσµιας ηγεµονίας των Ηνωµένων Πολιτειών από την Κίνα αποσταθεροποιεί κάθε γωνιά στον πλανήτη, ενώ τυχόν λύση του Ουκρανικού µε τον τρόπο που ζητάει ο Ντ. Τραµπ µάλλον θα βάλει σε µεγαλύτερους µπελάδες πολλές χώρες καθώς καταργείται το ∆ιεθνές ∆ίκαιο, η δε συνέχιση του πολέµου θα θέσει σε κίνδυνο την ειρήνη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το ∆ιεθνές ∆ίκαιο, άλλωστε, δεν υπάρχει ούτε στην περίπτωση του Ισραήλ, ενώ έκρυθµη είναι και η κατάσταση στον Ειρηνικό.

Ακόµα πιο ανησυχητικό είναι πως η Ευρώπη βρίσκεται ενώπιον µιας νέας µεγάλης κρίσης, ιδίως µετά τα νέα αδιέξοδα στη Γαλλία. Τρεις κινητήριες δυνάµεις της µάλιστα στην οικονοµία και τον πόλεµο στην Ουκρανία, Γαλλία, Γερµανία και Βρετανία, βρίσκονται σε κρίση, µε τις κυβερνήσεις τους να εµφανίζονται αδύναµες.

Αυτό είναι το τοπίο που η χώρα οδεύει το επόµενο διάστηµα: Στο άγνωστο, µε βάρκα την ελπίδα. Α, ίσως το µόνο που δύσκολα µπορεί να αµφισβητηθεί είναι πως οι συσχετισµοί που θα δηµιουργηθούν µετά τη ∆ΕΘ δύσκολα θα ανατραπούν ριζικά το επόµενο διάστηµα.

Ο κίνδυνος να γυρίσει μπούμερανγκ η αλλαγή του εκλογικού νόμου

Ακόμα και ένα πρόχειρο ρεπορτάζ στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος δείχνει πως η συντριπτική πλειοψηφία των «γαλάζιων» βουλευτών, ακόμα και οι στενότεροι συνεργάτες του πρωθυπουργού, τάσσονται υπέρ της άμεσης αλλαγής του εκλογικού νόμου, φυσικά προς την κατεύθυνση ενός περισσότερο πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος. Και λογικά, αφού σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να χάσουν τη βουλευτική τους έδρα, με τους νέους που εκλέγονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, περισσότερο και από... πενήντα!

Γιατί λοιπόν ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν προχωρά στην αλλαγή του; Με δεδομένο μάλιστα ότι θα ακολουθήσουν και δεύτερες εκλογές στην πράξη, καταστρατηγείται ουσιαστικά το πνεύμα του Συντάγματος και η επόμενη κυβέρνηση θα αναδειχθεί με τον νέο εκλογικό νόμο.  

Πρώτον, όλοι οι γνωρίζοντες επιμένουν πως ο πρωθυπουργός δεν θέλει την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Δεύτερον, επειδή τον εκλογικό νόμο δεν τον αλλάζεις όταν δεν γνωρίζεις καν ποιες θα είναι οι πολιτικές δυνάμεις που θα κατέβουν στις εκλογές.

Και τρίτον, δεν αναλαμβάνεις το ρίσκο και το πολιτικό κόστος της αλλαγής του εκλογικού νόμου με στόχο να κάνεις ευκολότερη την αυτοδυναμία όταν στις δημοσκοπήσεις δεν συγκεντρώνεις καν το ποσοστό των ευρωεκλογών. Γιατί εμφανίζεσαι να σκάβεις το λάκκο του άλλου, αλλά ο κίνδυνος να σου γυρίσει μπούμερανγκ είναι υπαρκτός.

Γι΄ αυτό και οι οριστικές αποφάσεις για την αλλαγή ή και σε ποια κατεύθυνση όταν διαμορφωθούν τα βασικά πολιτικά μεγέθη, θα ληφθούν στην τελική ευθεία προς τις κάλπες. 

Εν ολίγοις...

Πρέπει να θέλει ή δεν θέλει για αντίπαλο τον Αλέξη Τσίπρα το Μαξίμου; Οι απόψεις στο κυβερνών κόμμα διίστανται. Η μία επιμένει πως η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα θα συμβάλλει στη συσπείρωση της ΝΔ και πως αυτό είναι πρωτεύον, ακόμα και αν ταυτόχρονα ο Αλέξης Τσίπρας ενδέχεται να αναδειχθεί αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η δεύτερη άποψη επιμένει πως μεσοπρόθεσμα ο Αλ. Τσίπρας θα αποτελέσει κίνδυνο για τη συντηρητική παράταξη και γι΄ αυτό είναι λάθος η πολιτική που ακολουθείται.

Υπάρχει πάντως και η άποψη πως αν ο Νίκος Ανδρουλάκης βγει δεύτερος, θα αποτραπεί κάθε προσπάθεια για κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Αν όμως βγει τρίτος «τότε οι συνθήκες προφανώς αλλάζουν»!

Σε κάθε περίπτωση στο παρασκήνιο αναπτύσσονται πρωτοβουλίες για κοινή κάθοδο στις εκλογές ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς. Σε περίπτωση βεβαίως που ο Αλέξης Τσίπρας δεν ιδρύσει νέο κόμμα.

Ο Νίκος Δένδιας, πάντως, δεν δείχνει ικανοποιημένος από την -άμεση- απάντηση του Γιώργου Γεραπετρίτη στον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Φιντάν. Αν έμενε, δεν θα απαντούσε και ο ίδιος λίγο αργότερα και μάλιστα από το εξωτερικό όπου βρισκόταν.

Στην Κουμουνδούρου, ο Σωκράτης Φάμελλος φέρεται ανήσυχος από το ενδεχόμενο ο Αλ. Τσίπρας να μην περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ στα σχέδιά του για νέο κόμμα. Τοποθέτηση επί του θέματος θα γίνει από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ, με τη συνέντευξη Τύπου.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή