Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, τα ονόματα που αναμένεται να σβηστούν, η απολογία Δούκα και το παράδειγμα Καμίνη (Εικόνες)

Με αφορμή το θέμα της φύλαξης του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, επιβεβαιώθηκαν δύο αγαπημένα «σπορ» των Ελλήνων που ασχολούνται με την πολιτική: η αδυναμία τους (με την καλή έννοια) σε συζητήσεις επί ζητημάτων που σε όλο τον πλανήτη είναι λυμένα και η αδυναμία τους (με την κακή έννοια) να κατανοήσουν την ουσία του προβλήματος.

Διαβάστε: Πάνος Ρούτσι: Η απεργία πείνας μου δεν ήταν εκδήλωση, ήταν απαίτηση να μάθω από τι πέθανε το παιδί μου (Βίντεο)

Ας το πάρουμε, λοιπόν, από την αρχή: δεν χρειάζεται ούτε να έχεις πολεμήσει στο ελληνοαλβανικό μέτωπο ούτε να έχεις υπηρετήσει στις Ειδικές Δυνάμεις στην Κύπρο για να αντιλαμβάνεσαι ότι το συγκεκριμένο μνημείο είναι πέρα και πάνω από κάθε διεκδίκηση. Το σεβάστηκαν μέχρι και οι «αγανακτισμένοι» το 2011. Τώρα, για την αντιπολίτευση δεν είναι τόσο αυτονόητο. Και όταν το αυτονόητο για την κοινωνία δεν είναι αυτονόητο για ένα κόμμα (ή εν προκειμένω για πολλά κόμματα), ξέρουμε όλοι τι γίνεται.

Απολογούνται γιατί έκαναν σωστά τη δουλειά τους

Σύμφωνα με τη στήλη «Big Mouth» του powergame.gr, αυτό που αδυνατεί η αντιπολίτευση να καταλάβει είναι ότι η εικόνα που εκπέμπει τους τελευταίους μήνες το μνημείο απάδει προς τον σκοπό του. Και η εικόνα έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του δημάρχου Αθηνών, Χάρη Δούκα, και της αντιδημάρχου Καθαριότητας, Ρωξάνης Μπέη.

Σε περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, οι δύο αυτοδιοικητικοί της πρωτεύουσας έσπευσαν να ζητήσουν συγγνώμη γιατί άσκησαν (για μία φορά, θα πουν οι κακοπροαίρετοι) τα καθήκοντά τους στον τομέα της καθαριότητας. Ήταν μετά το συλλαλητήριο για την πρώτη επέτειο του δυστυχήματος των Τεμπών, όταν οι υπηρεσίες καθαρισμού του Δήμου Αθηναίων έκαναν αυτό που κάνουν πάντα ύστερα από αντίστοιχα γεγονότα. Καθαρίζουν τα συνθήματα από τοίχους και πεζοδρόμια – πολλώ δε μάλλον στον περιβάλλοντα χώρο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Μεταξύ όσων σβήστηκαν ήταν και τα ονόματα των θυμάτων. Έκτοτε, μετά τις συγγνώμες των αρμοδίων, τα ονόματα όχι μόνο ξαναγράφτηκαν, αλλά «φρεσκάρονται» τακτικά, ενώ αποκτούν και «περίφραξη» με λουλούδια.

Ενοχλεί

Αξίζει να σημειωθεί πως η εικόνα αυτή ενοχλεί πολύ κόσμο - μεταξύ των οποίων και ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης. Προφανέστατα όχι γιατί θέλει κανείς να ξεχαστούν τα ονόματα των αθώων θυμάτων (αυτό έλειπε), αλλά γιατί υπάρχουν κάποιοι χώροι που προορίζονται για έναν ιερό σκοπό.

Εξάλλου, η ίδια η δημοτική Αρχή, που εδώ και έξι μήνες αρνείται να ασκήσει τις αρμοδιότητές της, έχει ανεγείρει μνημείο Τεμπών απέναντι από την Τεχνόπολη. Και πολύ καλά έχει κάνει. Γιατί, όμως, το καθήκον που εκπλήρωσε απέναντι στα θύματα και τις οικογένειές τους αρνείται να το εκπληρώσει σε ένα από τα εμβληματικότερα τοπόσημα της Αθήνας; Γιατί να πρέπει ένα μνημείο και μια τραγωδία να αντιπαρατίθενται, διχάζοντας την κοινωνία, αντί να την ενώνουν; Αυτό είναι τελικά που ενοχλεί.

Κάν’ το όπως ο Καμίνης

Και κάπως έτσι εμφανίζεται η κυβέρνηση, δίνοντας αυτό που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις: λύση. Που μπορεί να μην είναι η ιδανική (δηλαδή να μείνει στον δήμο, ο οποίος επί δεκαετίες φροντίζει υποδειγματικά την ευταξία του μνημείου), αλλά είναι λύση. Και όταν μια κατάσταση κακοφορμίζει τόσο πολύ, το να κλείσει το κεφάλαιο έρχεται πρώτο στο ενδιαφέρον των πολιτών. Θυμηθείτε τι συνέβη με τους «αγανακτισμένους»: κάπου στο δίμηνο η κατασκήνωση στην Πλατεία Συντάγματος έλαβε τέλος. Πώς έγινε; Ήρθε ένα πρωί το συνεργείο του δήμου και τα μάζεψε όλα. Όμορφα, ωραία, δημοκρατικά. Δεν φώναξαν τότε οι γνωστοί κινηματικοί; Φώναξαν. Τι έγινε; Τίποτα. Και θυμάστε μήπως ποιος ήταν τότε δήμαρχος Αθηναίων; Μήπως κανένας αιμοσταγής δεξιός; Μπα. Ο Καμίνης ήταν, που δεξιό δεν τον λες. Δεν ζήτησε, λοιπόν, κανείς από τον σύντροφο Δούκα και την κλίκα του στο ΠΑΣΟΚ να κάνουν κάτι πρωτότυπο. Να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Καμίνη έπρεπε.

Σβήνουν τα ονόματα

Όπως αναφέρει η ίδια στήλη, σήμερα αναμένεται να σβηστούν και τα ονόματα των 57 θυμάτων που χάθηκαν στα Τεμπη. Και άργησε να συμβεί αυτό, αφού σε καμία σοβαρή χώρα του κόσμου δεν θα έμεναν πάνω από μία μέρα γραμμένα, και δη στο κεντρικότερο σημείο της πόλης. Επίσης,, τους νεκρούς δεν τους τιμούμε περιφέροντας τη μνήμη τους από πλατεία σε πλατεία, αλλά προσπαθώντας να τους θυμόμαστε για πάντα.

Με την ευκαιρία, να αναφέρουμε ότι ο νομοθέτης έχει προβλέψει να κηδεύουμε όσους φεύγουν από τη ζωή στα κοιμητήρια και όχι στην πλατεία του χωριού και ότι προφανώς το έχει κάνει για συγκεκριμένο λόγο.