EnΗ επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη με Δένδια, οι προβλέψεις και οι βλέψεις του Καραμανλή, το πολιτικό μέλλον του Στουρνάρα και οι βολεμένοι του Χατζηδάκη
Συνάντηση Μητσοτάκη – Δένδια
Με αφορμή τον Άγνωστο Στρατιώτη και τα όσα έχουν εκτυλιχθεί γύρο από το συγκεκριμένο θέμα, μαθαίνω ότι ο υπουργός Άμυνας βρίσκεται σε μια όχι και τόσο καλή ψυχολογία. Επειδή λοιπόν φρόντισε να στείλει τα σχετικά μηνύματα στο Μαξίμου (προφανώς και όχι στο κτίριο) δεν αποκλείω τις επόμενες μέρες να δούμε να συναντάται με τον πρόεδρο Μητσοτάκη, με σκοπό να λυθούν όλες οι παρεξηγήσεις που έχουν προκύψει. Για να ακριβολογώ θα επιχειρηθεί να λυθούν δεδομένου ότι κάπου πιάνω (ακόμη και ευρισκόμενος αρκετά μακριά) ένα κλίμα αμοιβαίας καχυποψίας.
«Τζούφιοι» χρησμοί
Παρακολούθησα – όχι με ιδιαίτερη θέρμη είναι αλήθεια – τη νέα παρέμβαση του Καραμανλή των καπνών. Αν και οι ρητορικές ικανότητες του ανδρός είναι γνωστές και αδιαμφισβήτητες εδώ και δεκαετίες, ομολογώ ότι χθες ξεπέρασε τον εαυτό του. Σε μια ομιλία για την Άννα Ψαρούδα – Μπενάκη, ο πρώην πρωθυπουργός (έγινε κι αυτό σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα) κατάφερε να «παραχώσει» μισή ντουζίνα χρησμούς, από αυτούς που για χρόνια διακινούσαν οι περίφημοι «κύκλοι» του. Το κατά πόσο είναι πρέπον κάτι τέτοιο σε μια εκδήλωση προς τιμήν ενός προσώπου, ας το κρίνουν οι διαχρονικοί και οι όψιμοι οπαδοί του. Ωστόσο, αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει είναι ο ενθουσιασμός που προκαλούν αυτοί οι χρησμοί στους οπαδούς του. Και το λέω γιατί, σε αντίθεση με το άλλο γεροντάκι του Muppet Show, ο Καραμανλής έχει το κακό να μην κατονομάζει αυτούς τους οποίους επικρίνει, παριστάνοντας τον θεσμικό. Οπότε, είτε οι χρησμοί είναι κατά το κοινώς λεγόμενο «τζούφιοι», είτε ο πρώην πρωθυπουργός δεν πολυψήνεται να βγει να πει τα πράγματα με ονόματα και διευθύνσεις. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτή η στρατηγική λέει πολλά περισσότερα για τον ίδιο και τα πιστεύω του, παρά για αυτούς που φωτογραφίζει.
Ψήγματα αυτοκριτικής
Ξαναδιαβάζοντας, ωστόσο, τους χρησμούς του Καραμανλή του Β΄, σκέφτηκα ότι ίσως με τα παραπάνω αδικώ τον άνδρα. Κι αυτό γιατί, όσο το σκεφτόμουν περισσότερο, τόσο άρχισα να διακρίνω ψήγματα αυτοκριτικής στα λόγια του. Και το λέω αυτό γιατί η φράση για την αποκατάσταση του σεβασμού και της εμπιστοσύνης των πολιτών θα μπορούσε να είναι προϊόν βαθιάς ενδοσκόπησης. Σκεφτείτε το λίγο: «Αν αποβεί ανέφικτη ή άκαρπη οδεύουμε προς μείζονα θεσμική κρίση. Αν υποτιμηθεί ή αγνοηθεί βαδίζουμε ολοταχώς σε πολιτική κρίση πρώτου μεγέθους». Δεν θα μπορούσε να αναφέρεται στον τότε διοικητή της ΕΥΠ και κατόπιν υπουργό Δικαιοσύνης (και… πιο κατόπιν καταδικασμένο από το Ειδικό Δικαστήριο) Μήτσο Παπαγγελόπουλο; Κάνοντας, δε, και κάτι παράξενους συνειρμούς λόγω τζετ λαγκ, θυμήθηκα και μια δικαστική υπόθεση που συντάραξε το πανελλήνιο επί ημερών Καραμανλή, που οι πλημμέλειες της ιατροδικαστικής εξέτασης και των εξετάσεων που έπρεπε να γίνουν οδήγησαν τη χώρα σε μια ταπεινωτική καταδίκη. Θυμήθηκα, τέλος, κάτι ωραίες δημιουργικές στατιστικές, που παραδοσιακά δεν τις λες και ό,τι καλύτερο για την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς. Αυτό το κακό έχουν οι χρησμοί – ακόμα και οι τζούφιοι: ο καθένας τους διαβάζει όπως θέλει.
Τους έπιασε ο πόνος
Μιας, λοιπόν, και τα σύννεφα στο bromance Καραμανλή – Σαμαρά διαλύθηκαν με την παρουσία του δεύτερου στην ομιλία του πρώτου, οφείλω να εξομολογηθώ ενώπιον Θεού και αναγνωστών ότι οι αναζητήσεις της τρίτης ηλικίας αρχίζουν να με μπερδεύουν. Τι θέλω να πω: επειδή είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι τα έργα και τις ημέρες του διδύμου του Muppet Show όταν αυτοί κυβερνούσαν, ομολογώ ότι δεν θυμάμαι να είχαν κάποια ιδιαίτερη αγωνία για το θέμα της χθεσινής ομιλίας. Για την αυτοκριτική του Καραμανλή των καπνών σας τα έγραψα παραπάνω. Αλήθεια, νοιαζόταν για αυτά ο πρόεδρος Σαμαράς, που αρκέστηκε να δεχτεί την παραίτηση του Τάκη Μπαλτάκου μετά την αποκάλυψη ότι ο τότε γενικός γραμματέας της κυβέρνησης παζάρευε τις ψήφους της Χρυσής Αυγής με τον Κασιδιάρη; Και, για να το πάω ένα βήμα πιο πέρα, πώς ένιωθε ο τότε πρωθυπουργός Σαμαράς όταν προσπαθούσε να κρατήσει όρθια τη χώρα και ο Καραμανλής μέσω των χρησμών που διακινούσαν οι περίφημοι «κύκλοι» του τραβούσε το χαλί; Και, μιας και μιλάμε για εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στο επόμενο επεισόδιο του Muppet Show ας μας πουν τα γεροντάκια αν μοιράζονται την ίδια άποψη για τον Ρασπούτιν και τις πρακτικές του. Γιατί ωραία τα μισόλογα, αλλά καλύτερες οι σταράτες κουβέντες.
Οι προβλέψεις και οι βλέψεις του Κώστα Καραμανλή
Εκεί που άκουγα με προσοχή (μαγνητοσκοπημένη δυστυχώς αφού λείπω εδώ και μέρες εκτός Ελλάδας) την ομιλία του λατρεμένου μας Καραμανλή (της Ραφήνας) στην εκδήλωση για την Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη στην παλιά Βουλή και όσα είπε για την κρίση των θεσμών και το ενδεχόμενο «πολιτικής κρίσης εξαιρετικών διαστάσεων», που συνήθως στη χώρα μας -όπως είπε- συμπίπτει με εκδήλωση εθνικής κρίσης, μου δημιουργήθηκαν πολλές απορίες. Κατ’ αρχάς δεν κατάλαβα αν αυτό αποτελεί πρόβλεψη ή προσδοκία. Γιατί αν επικαλείται την απαξίωση των θεσμών για να περιγράψει τον κίνδυνο πολιτικής κρίσης, άντε ας το δεχτώ. Να το συνδέει όμως με πιθανότητα εθνικής κρίσης, από πού προκύπτει αυτό; Έχει κάποια πληροφόρηση για κάτι τέτοιο ή εισάγει καινά δαιμόνια για να κινδυνολογήσει; Δεν θέλω να μπω στο μυαλό του πρώην πρωθυπουργού, αλλά νομίζω ότι βαρέθηκε πλέον να το παίζει εκπρόσωπος των καπνεμπόρων και έβαλε πλώρη να βρεθεί και αυτός στο πολιτικό προσκήνιο, δηλώνοντας «παρών» εάν παραστεί ανάγκη. Εντάξει, να περάσει ο επόμενος, αν και αν καταλαβαίνω καλά και ο επόμενος από κάτω ήταν (με την καλή έννοια και προς αποφυγή παρεξηγήσεων).
Ο Σαμαράς και το ανενεργό Ίδρυμά του
Παρακολουθώντας το τελευταίο διάστημα την κινητικότητα που αναπτύσσεται γύρω από τον πρόεδρο Σαμαρά, θυμήθηκα ότι πριν από δύο τρία χρόνια είχε πραγματοποιήσει μια εκδήλωση, προκειμένου να μας παρουσιάσει το Ίδρυμά του. Αν δεν κάνω λάθος (εκτός κι αν μου διέφυγε) από τότε το Ίδρυμα του αρχηγού Αντώνη, δεν έχει πραγματοποιήσει ούτε μισή εκδήλωση για δείγμα. Προφανώς οι εμπλεκόμενοι ξεχάστηκαν, υπό την πίεση των γεγονότων, αλλά και του φόρτου εργασίας, δεδομένου ότι ο Μεσσήνιος πολιτικός ετοιμάζεται και δη σύντομα να προχωρήσει στη δημιουργία του δεύτερου (μετά την Πολιτική Άνοιξη) κόμματος.
Οι βολεμένοι του Χατζηδάκη
Μπορεί ο αντιπρόεδρος Χατζηδάκης να μην κάνει σχεδόν τίποτα πλέον στην κυβέρνηση, αυτό όμως δεν τον αποτρέπει να βολεύει εντός και εκτός δικούς του ανθρώπους. Όπως μαθαίνω αυτό θα επιδιώξει και ενόψει των αλλαγών που ετοιμάζονται σε Οργανισμούς και Γενικές Γραμματείες. Άλλωστε ο Κωστής από τα χρόνια της δικηγορίας (που ψάχνω να βρω πότε την άσκησε), ασκούσε το επάγγελμα πρωτίστως ως συνδικαλιστής και δευτερευόντως ως κάτι άλλο. Πάντως οφείλω να παραδεχτώ ότι ο άνθρωπος έχει καταφέρει κάτι πρωτόγνωρο, αφού αν και δεν έχει δουλέψει μια μέρα στη ζωή του, έχει εμπεδώσει το προφίλ του φιλελεύθερου, τεχνοκράτη και εκσυγχρονιστή πολιτικού. Άντε τώρα βλέποντας κανείς τη διαδρομή του αντιπροέδρου να μην πιστέψει ότι στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις.
! Θα επαναλάβω ότι ο Χατζηδάκης εδώ και καιρό έχει πεσμένες μετοχές στο μυαλό του προέδρου Μητσοτάκη.
Ο Παπαθανάσης και τα ρουσφέτια στη μόνιμη αντιπροσωπεία
Με αφορμή τα όσα γράφω τις τελευταίες μέρες για την αναποτελεσματικότητα του αναπληρωτή Παπαθανάση, έλαβα μια πληροφορία σε σχέση με τις ικανότητες του ανδρός να βολεύει κόσμο στην μόνιμη (ελληνική) αντιπροσωπεία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό (νομίζω) παράδειγμα είναι η κλοτσιά προς τα πάνω που έδωσε ο αναπληρωτής Νίκος, στην πρώην ειδική γραμματέα του υπουργείου του, Νίκη Δανδόλου. Μάλιστα όπως μου λένε δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε και η τελευταία που φρόντισε να αποκαταστήσει ο Παπαθανάσης. Βλέπετε αυτή η δουλειά είναι πολύ πιο εύκολη από το να μπορείς να αξιοποιήσεις τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης, που κινδυνεύουν να χαθούν και μάλιστα με το τσουβάλι.
Η δήλωση Στουρνάρα για τη θητεία του και οι ψίθυροι
Απ’ όλα είχε η χθεσινή συνέντευξη του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα στο ραδιόφωνο των «Παραπολιτικών». Για την οικονομία, τις τράπεζες, την παραγωγικότητα και τους μισθούς. Ωστόσο, αυτό που άκουσα να ψιθυρίζεται – δηλαδή τι να ψιθυρίζεται, να συζητιέται μεγαλοφώνως- ήταν η απάντησή του στην ερώτηση αν θα ανανεωθεί η θητεία του την ερχόμενη χρονιά. «Αυτό θα κριθεί μετά τη Γενική Συνέλευση της Τραπέζης της Ελλάδος (ΤτΕ), η θητεία μου λήγει τον Ιούνιο του 2026, άρα είναι πάρα πολύ νωρίς να μιλήσουμε γι’ αυτό», απάντησε. Η αλήθεια είναι πως μπορεί να μας χωρίζουν εννιά μήνες μέχρι την κρίσιμη συνέλευση της ΤτΕ, αλλά τα σενάρια για το τι μέλλει γενέσθαι δίνουν και παίρνουν. Πολύ περισσότερο που το όνομα του Γιάννη Στουρνάρα συνδέεται και με το ενδεχόμενο πολιτικών ανακατατάξεων μέσα σε σκηνικό πολιτικής ρευστότητας. Με αφορμή λοιπόν την απάντηση που έδωσε ο Γιάννης Στουρνάρας άρχισαν να φτάνουν στα αυτιά μου διάφορες εκδοχές που μπορεί να σηματοδοτήσει το ορόσημο του προσεχούς Ιουλίου. Το ένα σενάριο είναι να ανανεωθεί η θητεία του Γιάννη Στουρνάρα. Είναι κάτι που πιθανόν επιθυμεί ο ίδιος -αν και όχι τόσο φανατικά όσο μέχρι πρόσφατα-, είναι μια επιλογή που κρατά ανοιχτή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο και είναι μια αποδεκτή λύση για τον ευρύτερο τραπεζικό τομέα. Εδώ θα έβαζα μια τελεία αν δεν υπήρχαν και άλλα σενάρια στο τραπέζι. Ένα από αυτά έχει να κάνει με τις… σειρήνες που ηχούν από την Ευρώπη. Είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον τόσο από τον ίδιον όσο και από τους κεντρικούς τραπεζίτες για μια μετακόμιση του Γιάννη Στουρνάρα σε επιτελική θέση στην Φρανκφούρτη. Τι θα κάνει ο Διοικητής της ΤτΕ όταν προκύψει μια τέτοια πρόταση; Και πώς θα καλύψει το κενό ο πρωθυπουργός; Ιδού το πρώτο ερώτημα που ζητεί απάντηση.
Κι όμως παίζει το σενάριο για την πρωθυπουργία, εάν…
Όμως υπάρχει και το πιο σημαντικό, το πολιτικό σενάριο εμπλοκής του Γιάννη Στουρνάρα στις εξελίξεις, εφόσον αυτές πάρουν απρόβλεπτη έκβαση. Κι εδώ είναι που ήρθαν χτες στα αυτιά μου οι πιθανότητες να αποτελέσει μια λύση ανάγκης μετά τις προσεχείς εκλογές, εφόσον δεν υπάρξει αυτοδυναμία ή δεν προκύψει συμμαχικό σχήμα από τις υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα. Το πρόσωπο του Γιάννη Στουρνάρα είναι λοιπόν στην… αναμονή, εφόσον προκύψει αδιέξοδο, να προταθεί ως ένας τεχνοκράτης πρωθυπουργός σε ενδεχόμενο συμμαχικό σχήμα, αποδεκτός από ευρύτερες δυνάμεις- και ο νοών, νοείτω. Λέμε τώρα -αυτά ακούω, αυτά μεταφέρω- αν η ΝΔ δεν πετύχει την αυτοδυναμία, που είναι το πιθανότερο σενάριο, και αν το ΠΑΣΟΚ είναι δεύτερο κόμμα μήπως θα ήταν ο Γιάννης Στουρνάρας μια κοινά αποδεκτή λύση για την πρωθυπουργία; Σας λέω, δεν τα βγάζω αυτά από το μυαλό μου, μου έρχονται από διάφορες μεριές. Ένα μπράβο συνεπώς στους Σωτήρη Ξενάκη και Βασίλη Σκουρή για τη δημοσιογραφική τους επιτυχία να φέρουν τον Στουρνάρα στα στούντιο στα «Παραπολιτικά 90,1» και να αναζωπυρώσουν με τον τρόπο αυτό σενάρια της επόμενης μέρας, που δεν κινούνται στη σφαίρα της πολιτικής φαντασίας. Μπορεί να μας προκύψουν, εκεί που κοιμόμαστε ήσυχοι…
! Ξέρετε βέβαια ότι δεν μου αρέσει να ευλογώ τα γένια μου -δεν είμαι παπάς, ούτε κοσμοκαλόγερος- αλλά αν υπάρχει μια αμφιβολία για το τι μπορεί να συμβεί, ας ανατρέξει κάποιος στη δημοσκόπηση της GPO στο ραδιόφωνο των «Παραπολιτικών». Στην ερώτηση, σε περίπτωση που προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας ποιος πρέπει να είναι πρωθυπουργός, μπορεί το 45,8% να απαντά ο αρχηγός το πρώτου κόμματος, αλλά απέναντι σε αυτό υπάρχει ένα θηριώδες 50,8% που θεωρεί ότι πρέπει να είναι πρόσωπο κοινής αποδοχής. Οπότε είναι φανερό πως όλα παίζουν και μάλιστα όχι σε κλειστούς κύκλους, αλλά και σε επίπεδο κοινής γνώμης. Κάπου εδώ έρχεται και «κουμπώνει» το σενάριο για τον Γιάννη Στουρνάρα.
Τέρμα οι σκυλοκαβγάδες στο μνημείο
Όταν μέσα στη μαύρη Νεοϋορκέζικη νύχτα χτύπησε το τηλέφωνό μου, αρχικά νόμιζα ότι κάτι κακό συνέβη. Βλέποντας στην οθόνη του κινητού μου τον αριθμό του πληροφοριοδότη μου, αυτού που τη βγάζει στην πλαϊνή πόρτα του Μαξίμου, δεν σας κρύβω πως υπέθεσα ότι προκηρύχθηκαν εκλογές. «Άκουσα τον πρόεδρο με τ’ αυτιά μου: δεν θέλει άλλους σκυλοκαβγάδες», μου είπε. Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου έντρομος. «Φεύγει ο Πίνατ;» ρώτησα πανικόβλητος. Ωστόσο, ο άνθρωπός μου έσπευσε να με καθησυχάσει ότι ο πρωθυπουργικός σκύλος δεν πάει πουθενά. «Για τον Άγνωστο Στρατιώτη λέω», μου απάντησε και πέρασε στην ανάλυση. Όπως άκουσε, λοιπόν, από τα ανοιχτά παράθυρα του «στρατηγείου» του προέδρου Κυριάκου, το κυβερνητικό πλάνο για το μνημείο έχει χρονοδιάγραμμα και πλαίσιο. Όπως μου εξήγησε ο ωτακουστής μου, η σχετική τροπολογία πρόκειται να έρθει στη Βουλή την επόμενη εβδομάδα, με στόχο μετά τη ψήφισή της να μπει τέλος σε κάθε εκδήλωση που θα εμπλέκει τον Άγνωστο Στρατιώτη. Έτσι, ούτε συγκεντρώσεις θα μπορούν να γίνουν στο σημείο, ούτε διαδηλώσεις. Μάλιστα, στην κυβέρνηση έχουν αποφασίσει ότι τα ονόματα που έχουν γραφτεί στον περιβάλλοντα χώρο του μνημείου θα σβηστούν με τον χρόνο, καθώς κανείς δεν θα μπορεί να γράψει κάτι νέο ή να «φρεσκάρει» τα γκράφιτι. Η στρατηγική αυτή προκρίθηκε προκειμένου να μην υπάρχει νέος γύρος αντιδράσεων, που θα πυροδοτήσει επεισόδια μπροστά στο μνημείο από επίδοξους «ήρωες».
Δηλώσεις «μία από τα ίδια» για τον Άγνωστο Στρατιώτη
Δεν μου αρέσει να σας ταλαιπωρώ με κουίζ για το ποιος είπε τι από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ για διάφορα θέματα. Όμως με αφορμή το θόρυβο που έχει ξεσηκωθεί για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη – όπου συγγνώμη αλλά ο κάθε πικραμένος λέει το μακρύ του και το κοντό του, μετατρέποντας ένα αυτονόητο θέμα σε περίπου κίνηση… κατάλυσης της Δημοκρατίας- θα σας παραθέσω δύο δηλώσεις για να βρείτε τη διαφορά. Η πρώτη: «Τα εθνικά μνημεία είναι ζωτικά σύμβολα των κοινωνιών, που ανήκουν σε όλον τον λαό και είναι για να ενώνουν, όχι για να διχάζουν όπως η κυβέρνηση προσπαθεί» και η δεύτερη, «Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν ανήκει σε κάποιο υπουργείο. Δεν ανήκει στην κυβέρνηση και στην κάθε κυβέρνηση. Ανήκει στον λαό και στο ιστορικό κοινωνικό αποτύπωμα». Για να μην σας κουράζω η πρώτη είναι του γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ και η δεύτερη της Όλγας Γεροβασίλη. Κι έτσι σιγά-σιγά, καταγράφεται στην καθημερινή ζωή η σύγκλιση θέσεων δύο κομμάτων, που υποτίθεται ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Βγάλε τα συμπεράσματά σας.
Μικρή και ευέλικτη ΚΟΕΣ… 140 μελών
Σας έγραφα χθες για την «ώρα ΠΑΣΟΚ» σχετικά με την ΚΟΕΣ. Και μπορεί η ανακοίνωση να άργησε μια μέρα, ωστόσο αυτό ήταν το… μικρότερο θέμα της διαρροής που είχε δώσει το πρωί της Δευτέρας η Χαριλάου Τρικούπη. Βλέπετε, οι αντ’ αυτού του κραταιού Νικόλα διατυμπάνιζαν μια «μικρή και ευέλικτη ΚΟΕΣ». Ωστόσο, χθες το πρωί οι συντάκτες του πράσινου ρεπορτάζ έπαθαν τενοντίτιδα να… σκρολάρουν ονόματα. Συνολικά, στις πέντε γραμματείες της ΚΟΕΣ συμμετέχουν 140 στελέχη του Κινήματος. Ακόμα και το βασικό όργανο της Επιτροπής, η Πολιτική της Γραμματεία, προέκυψε… προς τα πάνω, καθώς τα «περίπου 20» μέλη έγιναν… 22. Θα μου πείτε, εδώ το όργανο έχει γραμματέα από τον Μάιο και έφτασε να αποκτήσει μέλη τον Οκτώβριο, οι δύο παραπάνω είναι εύλογη απόκλιση. Σε κάθε περίπτωση, οι συνεδριακές περιπέτειες του ΠΑΣΟΚ δεν τελειώνουν εδώ, καθώς εκκρεμεί ακόμα ο ορισμός ημερομηνίας του συνεδρίου.
! Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των 140, άρχισα να λαμβάνω διάφορα μηνύματα για μέλη που βάσει καταστατικού δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στην ΚΟΕΣ. Επειδή από τη Νέα Υόρκη είναι λίγο δύσκολο να το ελέγξω (και επειδή, μεταξύ μας, έχω και καλύτερα πράγματα να κάνω εδώ), θα κάνω την έρευνά μου και θα επανέλθω.
Συνεχίζει τους αποκλεισμούς ο Ανδρουλάκης
Εντύπωση προκαλεί η απαράδεκτη (νέα) κίνηση του προέδρου Ανδρουλάκη. Και αναφέρομαι στον αποκλεισμό του Χρήστου Πρωτόπαπα από την επιτροπή διακήρυξης, όπου ως γνωστό μπήκαν ιστορικά στελέχη. Μάλιστα, όπως μου λένε, το είχε ζητήσει και στον ίδιο και στους συνεργάτες του. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια επιτροπή που δεν χρειαζόταν να τον αποκλείσει. Για να το κάνει αυτό σημαίνει ότι το έκανε για ένα και μόνο λόγο που δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι ο Πρωτόπαπας είναι στενός συνεργάτης του δημάρχου Δούκα. Επισήμως, πάντως, η δικαιολογία που δόθηκε είναι ότι ο αρχηγός Νίκος δεν βάζει μέλη κεντρικής επιτροπής, ωστόσο ο συγκεκριμένος ισχυρισμός πάσχει δεδομένου ότι μετέχουν στο όργανο ο Πανταζής και ο Όθωνας, που είναι μέλη της Κεντρικής Επιτροπής
Η διεύρυνση και το think tank του Σαχινίδη
Μένω λίγο ακόμα στα χθεσινά μου γραφόμενα για το ΠΑΣΟΚ και, ιδίως, στο κομμάτι περί επιτροπής διεύρυνσης που μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσει εντός των τειχών. Τις ώρες που γράφονταν εκείνες οι γραμμές, που λέτε, διεξαγόταν η ιδρυτική εκδήλωση του Progressive Lab, γνωστού και ως «Ινστιτούτου Σαχινίδη». Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να δει τη συγκεκριμένη μάζωξη «πράσινων φυλών» ως ευκαιρία να στείλει μήνυμα ενότητας και συνεργασίας εντός του κόμματος. Αμ δε. Αν και κατέβηκε από το βήμα της Βουλής περίπου μιάμιση ώρα πριν από την έναρξη της εκδήλωσης, ο κραταιός Νικόλας δεν παρευρέθηκε στο (σχεδόν γειτονικό) Ωδείο Αθηνών. Άντε μετά να διαψεύδει η Χαριλάου Τρικούπη τις κακές γλώσσες που λένε ότι η «προεδρική φρουρά» βλέπει με κακό μάτι (και) την πρωτοβουλία Σαχινίδη.
Ο «εργασιακός μεσαίωνας» και η αλήθεια
Τώρα που ψηφίστηκε ο νόμος για τα εργασιακά και τις 13 ώρες, έχω να πω τούτο. Η μεν κυβέρνηση στάθηκε επικοινωνιακά ανήμπορη να εξηγήσει στην κοινή γνώμη τι ακριβώς θεσπίζει ο νόμος, που η αντιπολίτευση περίπου το παρουσιάζει ως αποτύπωμα «εργασιακού μεσαίωνα» – μάλιστα η Όλγα Γεροβασίλη είπε στη Βουλή το βροντερό «εργασία από ήλιο σε ήλιο για τους παλιούς», κάτι δηλαδή σαν τους κολλήγους στην Τσαρική Ρωσία. Με άλλα λόγια, ελάχιστοι από την κυβέρνηση και το επικοινωνιακό της επιτελείο βγήκαν να πουν ότι το 13ωρο που θεσπίζεται είναι προαιρετικό, μόνο για 3 μέρες το μήνα κατόπιν συμφωνίας εργαζόμενου και εργοδότη, ενώ οι επιπλέον ώρες λογίζονται ως υπερωρίες. Είδα και έπαθαν να βρω κάποιον να μου πει σε μια αράδα -αυτή που έγραψα- τι ακριβώς ψηφίστηκε χτες. Καλά δεν του έκοψε κάποιου στο Μαξίμου να φτιάξει ένα σποτάκι, έστω, για να παίξει στα Μέσα Ενημέρωσης; Αλλά περί άλλα τυρβάζουν στο Μέγαρο…
Εκεί που τελειώνει η λογική
Για όσους δεν το γνωρίζεται χθες στη Βουλή συζητήθηκε μεταξύ άλλων η άρση ασυλίας του βουλευτή του ΚΚΕ Βασίλη Μεταξά, ο οποίος κατηγορείται μεταξύ άλλων για κλοπή ασπίδας αστυνομικού σε κινητοποίηση. Πέρα από διάφορα ζητήματα για την ουσία της υπόθεσης, ο βουλευτής του Περισσού ισχυρίστηκε ότι δεν πρέπει να αρθεί η ασυλία του, γιατί η υπόθεση εμπίπτει «κατεξοχήν» στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών καθηκόντων του και της πολιτικής του δράσης. Σε ρόλο συνηγόρου έσπευσαν οι… αναμενόμενοι – δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας. Κάθε εχέφρων άνθρωπος θα περίμενε ότι οι υποστηρικτές θα τελείωναν εκεί. Τελείωσαν; Όχι. «Αιτούμαστε την καταψήφιση του αιτήματος της άρσης ασυλίας του κ. Μεταξά, με το ίδιο σκεπτικό που πήραμε αντίστοιχη θέση και στην αίτηση άρσης ασυλίας του προέδρου της Νέας Αριστεράς» ήταν τα λόγια του Δημήτρη Μάντζου. Για την ιστορία, η δικογραφία για τον Αλέξη Χαρίτση αφορούσε παρακώλυση συγκοινωνιών σε αγροτικό μπλόκο, όχι σε συμπλοκές με αστυνομικούς. Εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη.
Με αφορμή τον Άγνωστο Στρατιώτη και τα όσα έχουν εκτυλιχθεί γύρο από το συγκεκριμένο θέμα, μαθαίνω ότι ο υπουργός Άμυνας βρίσκεται σε μια όχι και τόσο καλή ψυχολογία. Επειδή λοιπόν φρόντισε να στείλει τα σχετικά μηνύματα στο Μαξίμου (προφανώς και όχι στο κτίριο) δεν αποκλείω τις επόμενες μέρες να δούμε να συναντάται με τον πρόεδρο Μητσοτάκη, με σκοπό να λυθούν όλες οι παρεξηγήσεις που έχουν προκύψει. Για να ακριβολογώ θα επιχειρηθεί να λυθούν δεδομένου ότι κάπου πιάνω (ακόμη και ευρισκόμενος αρκετά μακριά) ένα κλίμα αμοιβαίας καχυποψίας.
«Τζούφιοι» χρησμοί
Παρακολούθησα – όχι με ιδιαίτερη θέρμη είναι αλήθεια – τη νέα παρέμβαση του Καραμανλή των καπνών. Αν και οι ρητορικές ικανότητες του ανδρός είναι γνωστές και αδιαμφισβήτητες εδώ και δεκαετίες, ομολογώ ότι χθες ξεπέρασε τον εαυτό του. Σε μια ομιλία για την Άννα Ψαρούδα – Μπενάκη, ο πρώην πρωθυπουργός (έγινε κι αυτό σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα) κατάφερε να «παραχώσει» μισή ντουζίνα χρησμούς, από αυτούς που για χρόνια διακινούσαν οι περίφημοι «κύκλοι» του. Το κατά πόσο είναι πρέπον κάτι τέτοιο σε μια εκδήλωση προς τιμήν ενός προσώπου, ας το κρίνουν οι διαχρονικοί και οι όψιμοι οπαδοί του. Ωστόσο, αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει είναι ο ενθουσιασμός που προκαλούν αυτοί οι χρησμοί στους οπαδούς του. Και το λέω γιατί, σε αντίθεση με το άλλο γεροντάκι του Muppet Show, ο Καραμανλής έχει το κακό να μην κατονομάζει αυτούς τους οποίους επικρίνει, παριστάνοντας τον θεσμικό. Οπότε, είτε οι χρησμοί είναι κατά το κοινώς λεγόμενο «τζούφιοι», είτε ο πρώην πρωθυπουργός δεν πολυψήνεται να βγει να πει τα πράγματα με ονόματα και διευθύνσεις. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτή η στρατηγική λέει πολλά περισσότερα για τον ίδιο και τα πιστεύω του, παρά για αυτούς που φωτογραφίζει.
Ψήγματα αυτοκριτικής
Ξαναδιαβάζοντας, ωστόσο, τους χρησμούς του Καραμανλή του Β΄, σκέφτηκα ότι ίσως με τα παραπάνω αδικώ τον άνδρα. Κι αυτό γιατί, όσο το σκεφτόμουν περισσότερο, τόσο άρχισα να διακρίνω ψήγματα αυτοκριτικής στα λόγια του. Και το λέω αυτό γιατί η φράση για την αποκατάσταση του σεβασμού και της εμπιστοσύνης των πολιτών θα μπορούσε να είναι προϊόν βαθιάς ενδοσκόπησης. Σκεφτείτε το λίγο: «Αν αποβεί ανέφικτη ή άκαρπη οδεύουμε προς μείζονα θεσμική κρίση. Αν υποτιμηθεί ή αγνοηθεί βαδίζουμε ολοταχώς σε πολιτική κρίση πρώτου μεγέθους». Δεν θα μπορούσε να αναφέρεται στον τότε διοικητή της ΕΥΠ και κατόπιν υπουργό Δικαιοσύνης (και… πιο κατόπιν καταδικασμένο από το Ειδικό Δικαστήριο) Μήτσο Παπαγγελόπουλο; Κάνοντας, δε, και κάτι παράξενους συνειρμούς λόγω τζετ λαγκ, θυμήθηκα και μια δικαστική υπόθεση που συντάραξε το πανελλήνιο επί ημερών Καραμανλή, που οι πλημμέλειες της ιατροδικαστικής εξέτασης και των εξετάσεων που έπρεπε να γίνουν οδήγησαν τη χώρα σε μια ταπεινωτική καταδίκη. Θυμήθηκα, τέλος, κάτι ωραίες δημιουργικές στατιστικές, που παραδοσιακά δεν τις λες και ό,τι καλύτερο για την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς. Αυτό το κακό έχουν οι χρησμοί – ακόμα και οι τζούφιοι: ο καθένας τους διαβάζει όπως θέλει.
Τους έπιασε ο πόνος
Μιας, λοιπόν, και τα σύννεφα στο bromance Καραμανλή – Σαμαρά διαλύθηκαν με την παρουσία του δεύτερου στην ομιλία του πρώτου, οφείλω να εξομολογηθώ ενώπιον Θεού και αναγνωστών ότι οι αναζητήσεις της τρίτης ηλικίας αρχίζουν να με μπερδεύουν. Τι θέλω να πω: επειδή είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι τα έργα και τις ημέρες του διδύμου του Muppet Show όταν αυτοί κυβερνούσαν, ομολογώ ότι δεν θυμάμαι να είχαν κάποια ιδιαίτερη αγωνία για το θέμα της χθεσινής ομιλίας. Για την αυτοκριτική του Καραμανλή των καπνών σας τα έγραψα παραπάνω. Αλήθεια, νοιαζόταν για αυτά ο πρόεδρος Σαμαράς, που αρκέστηκε να δεχτεί την παραίτηση του Τάκη Μπαλτάκου μετά την αποκάλυψη ότι ο τότε γενικός γραμματέας της κυβέρνησης παζάρευε τις ψήφους της Χρυσής Αυγής με τον Κασιδιάρη; Και, για να το πάω ένα βήμα πιο πέρα, πώς ένιωθε ο τότε πρωθυπουργός Σαμαράς όταν προσπαθούσε να κρατήσει όρθια τη χώρα και ο Καραμανλής μέσω των χρησμών που διακινούσαν οι περίφημοι «κύκλοι» του τραβούσε το χαλί; Και, μιας και μιλάμε για εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στο επόμενο επεισόδιο του Muppet Show ας μας πουν τα γεροντάκια αν μοιράζονται την ίδια άποψη για τον Ρασπούτιν και τις πρακτικές του. Γιατί ωραία τα μισόλογα, αλλά καλύτερες οι σταράτες κουβέντες.
Οι προβλέψεις και οι βλέψεις του Κώστα Καραμανλή
Εκεί που άκουγα με προσοχή (μαγνητοσκοπημένη δυστυχώς αφού λείπω εδώ και μέρες εκτός Ελλάδας) την ομιλία του λατρεμένου μας Καραμανλή (της Ραφήνας) στην εκδήλωση για την Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη στην παλιά Βουλή και όσα είπε για την κρίση των θεσμών και το ενδεχόμενο «πολιτικής κρίσης εξαιρετικών διαστάσεων», που συνήθως στη χώρα μας -όπως είπε- συμπίπτει με εκδήλωση εθνικής κρίσης, μου δημιουργήθηκαν πολλές απορίες. Κατ’ αρχάς δεν κατάλαβα αν αυτό αποτελεί πρόβλεψη ή προσδοκία. Γιατί αν επικαλείται την απαξίωση των θεσμών για να περιγράψει τον κίνδυνο πολιτικής κρίσης, άντε ας το δεχτώ. Να το συνδέει όμως με πιθανότητα εθνικής κρίσης, από πού προκύπτει αυτό; Έχει κάποια πληροφόρηση για κάτι τέτοιο ή εισάγει καινά δαιμόνια για να κινδυνολογήσει; Δεν θέλω να μπω στο μυαλό του πρώην πρωθυπουργού, αλλά νομίζω ότι βαρέθηκε πλέον να το παίζει εκπρόσωπος των καπνεμπόρων και έβαλε πλώρη να βρεθεί και αυτός στο πολιτικό προσκήνιο, δηλώνοντας «παρών» εάν παραστεί ανάγκη. Εντάξει, να περάσει ο επόμενος, αν και αν καταλαβαίνω καλά και ο επόμενος από κάτω ήταν (με την καλή έννοια και προς αποφυγή παρεξηγήσεων).
Ο Σαμαράς και το ανενεργό Ίδρυμά του
Παρακολουθώντας το τελευταίο διάστημα την κινητικότητα που αναπτύσσεται γύρω από τον πρόεδρο Σαμαρά, θυμήθηκα ότι πριν από δύο τρία χρόνια είχε πραγματοποιήσει μια εκδήλωση, προκειμένου να μας παρουσιάσει το Ίδρυμά του. Αν δεν κάνω λάθος (εκτός κι αν μου διέφυγε) από τότε το Ίδρυμα του αρχηγού Αντώνη, δεν έχει πραγματοποιήσει ούτε μισή εκδήλωση για δείγμα. Προφανώς οι εμπλεκόμενοι ξεχάστηκαν, υπό την πίεση των γεγονότων, αλλά και του φόρτου εργασίας, δεδομένου ότι ο Μεσσήνιος πολιτικός ετοιμάζεται και δη σύντομα να προχωρήσει στη δημιουργία του δεύτερου (μετά την Πολιτική Άνοιξη) κόμματος.
Οι βολεμένοι του Χατζηδάκη
Μπορεί ο αντιπρόεδρος Χατζηδάκης να μην κάνει σχεδόν τίποτα πλέον στην κυβέρνηση, αυτό όμως δεν τον αποτρέπει να βολεύει εντός και εκτός δικούς του ανθρώπους. Όπως μαθαίνω αυτό θα επιδιώξει και ενόψει των αλλαγών που ετοιμάζονται σε Οργανισμούς και Γενικές Γραμματείες. Άλλωστε ο Κωστής από τα χρόνια της δικηγορίας (που ψάχνω να βρω πότε την άσκησε), ασκούσε το επάγγελμα πρωτίστως ως συνδικαλιστής και δευτερευόντως ως κάτι άλλο. Πάντως οφείλω να παραδεχτώ ότι ο άνθρωπος έχει καταφέρει κάτι πρωτόγνωρο, αφού αν και δεν έχει δουλέψει μια μέρα στη ζωή του, έχει εμπεδώσει το προφίλ του φιλελεύθερου, τεχνοκράτη και εκσυγχρονιστή πολιτικού. Άντε τώρα βλέποντας κανείς τη διαδρομή του αντιπροέδρου να μην πιστέψει ότι στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις.
! Θα επαναλάβω ότι ο Χατζηδάκης εδώ και καιρό έχει πεσμένες μετοχές στο μυαλό του προέδρου Μητσοτάκη.
Ο Παπαθανάσης και τα ρουσφέτια στη μόνιμη αντιπροσωπεία
Με αφορμή τα όσα γράφω τις τελευταίες μέρες για την αναποτελεσματικότητα του αναπληρωτή Παπαθανάση, έλαβα μια πληροφορία σε σχέση με τις ικανότητες του ανδρός να βολεύει κόσμο στην μόνιμη (ελληνική) αντιπροσωπεία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό (νομίζω) παράδειγμα είναι η κλοτσιά προς τα πάνω που έδωσε ο αναπληρωτής Νίκος, στην πρώην ειδική γραμματέα του υπουργείου του, Νίκη Δανδόλου. Μάλιστα όπως μου λένε δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε και η τελευταία που φρόντισε να αποκαταστήσει ο Παπαθανάσης. Βλέπετε αυτή η δουλειά είναι πολύ πιο εύκολη από το να μπορείς να αξιοποιήσεις τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης, που κινδυνεύουν να χαθούν και μάλιστα με το τσουβάλι.
Η δήλωση Στουρνάρα για τη θητεία του και οι ψίθυροι
Απ’ όλα είχε η χθεσινή συνέντευξη του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα στο ραδιόφωνο των «Παραπολιτικών». Για την οικονομία, τις τράπεζες, την παραγωγικότητα και τους μισθούς. Ωστόσο, αυτό που άκουσα να ψιθυρίζεται – δηλαδή τι να ψιθυρίζεται, να συζητιέται μεγαλοφώνως- ήταν η απάντησή του στην ερώτηση αν θα ανανεωθεί η θητεία του την ερχόμενη χρονιά. «Αυτό θα κριθεί μετά τη Γενική Συνέλευση της Τραπέζης της Ελλάδος (ΤτΕ), η θητεία μου λήγει τον Ιούνιο του 2026, άρα είναι πάρα πολύ νωρίς να μιλήσουμε γι’ αυτό», απάντησε. Η αλήθεια είναι πως μπορεί να μας χωρίζουν εννιά μήνες μέχρι την κρίσιμη συνέλευση της ΤτΕ, αλλά τα σενάρια για το τι μέλλει γενέσθαι δίνουν και παίρνουν. Πολύ περισσότερο που το όνομα του Γιάννη Στουρνάρα συνδέεται και με το ενδεχόμενο πολιτικών ανακατατάξεων μέσα σε σκηνικό πολιτικής ρευστότητας. Με αφορμή λοιπόν την απάντηση που έδωσε ο Γιάννης Στουρνάρας άρχισαν να φτάνουν στα αυτιά μου διάφορες εκδοχές που μπορεί να σηματοδοτήσει το ορόσημο του προσεχούς Ιουλίου. Το ένα σενάριο είναι να ανανεωθεί η θητεία του Γιάννη Στουρνάρα. Είναι κάτι που πιθανόν επιθυμεί ο ίδιος -αν και όχι τόσο φανατικά όσο μέχρι πρόσφατα-, είναι μια επιλογή που κρατά ανοιχτή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο και είναι μια αποδεκτή λύση για τον ευρύτερο τραπεζικό τομέα. Εδώ θα έβαζα μια τελεία αν δεν υπήρχαν και άλλα σενάρια στο τραπέζι. Ένα από αυτά έχει να κάνει με τις… σειρήνες που ηχούν από την Ευρώπη. Είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον τόσο από τον ίδιον όσο και από τους κεντρικούς τραπεζίτες για μια μετακόμιση του Γιάννη Στουρνάρα σε επιτελική θέση στην Φρανκφούρτη. Τι θα κάνει ο Διοικητής της ΤτΕ όταν προκύψει μια τέτοια πρόταση; Και πώς θα καλύψει το κενό ο πρωθυπουργός; Ιδού το πρώτο ερώτημα που ζητεί απάντηση.
Κι όμως παίζει το σενάριο για την πρωθυπουργία, εάν…
Όμως υπάρχει και το πιο σημαντικό, το πολιτικό σενάριο εμπλοκής του Γιάννη Στουρνάρα στις εξελίξεις, εφόσον αυτές πάρουν απρόβλεπτη έκβαση. Κι εδώ είναι που ήρθαν χτες στα αυτιά μου οι πιθανότητες να αποτελέσει μια λύση ανάγκης μετά τις προσεχείς εκλογές, εφόσον δεν υπάρξει αυτοδυναμία ή δεν προκύψει συμμαχικό σχήμα από τις υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα. Το πρόσωπο του Γιάννη Στουρνάρα είναι λοιπόν στην… αναμονή, εφόσον προκύψει αδιέξοδο, να προταθεί ως ένας τεχνοκράτης πρωθυπουργός σε ενδεχόμενο συμμαχικό σχήμα, αποδεκτός από ευρύτερες δυνάμεις- και ο νοών, νοείτω. Λέμε τώρα -αυτά ακούω, αυτά μεταφέρω- αν η ΝΔ δεν πετύχει την αυτοδυναμία, που είναι το πιθανότερο σενάριο, και αν το ΠΑΣΟΚ είναι δεύτερο κόμμα μήπως θα ήταν ο Γιάννης Στουρνάρας μια κοινά αποδεκτή λύση για την πρωθυπουργία; Σας λέω, δεν τα βγάζω αυτά από το μυαλό μου, μου έρχονται από διάφορες μεριές. Ένα μπράβο συνεπώς στους Σωτήρη Ξενάκη και Βασίλη Σκουρή για τη δημοσιογραφική τους επιτυχία να φέρουν τον Στουρνάρα στα στούντιο στα «Παραπολιτικά 90,1» και να αναζωπυρώσουν με τον τρόπο αυτό σενάρια της επόμενης μέρας, που δεν κινούνται στη σφαίρα της πολιτικής φαντασίας. Μπορεί να μας προκύψουν, εκεί που κοιμόμαστε ήσυχοι…
! Ξέρετε βέβαια ότι δεν μου αρέσει να ευλογώ τα γένια μου -δεν είμαι παπάς, ούτε κοσμοκαλόγερος- αλλά αν υπάρχει μια αμφιβολία για το τι μπορεί να συμβεί, ας ανατρέξει κάποιος στη δημοσκόπηση της GPO στο ραδιόφωνο των «Παραπολιτικών». Στην ερώτηση, σε περίπτωση που προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας ποιος πρέπει να είναι πρωθυπουργός, μπορεί το 45,8% να απαντά ο αρχηγός το πρώτου κόμματος, αλλά απέναντι σε αυτό υπάρχει ένα θηριώδες 50,8% που θεωρεί ότι πρέπει να είναι πρόσωπο κοινής αποδοχής. Οπότε είναι φανερό πως όλα παίζουν και μάλιστα όχι σε κλειστούς κύκλους, αλλά και σε επίπεδο κοινής γνώμης. Κάπου εδώ έρχεται και «κουμπώνει» το σενάριο για τον Γιάννη Στουρνάρα.
Τέρμα οι σκυλοκαβγάδες στο μνημείο
Όταν μέσα στη μαύρη Νεοϋορκέζικη νύχτα χτύπησε το τηλέφωνό μου, αρχικά νόμιζα ότι κάτι κακό συνέβη. Βλέποντας στην οθόνη του κινητού μου τον αριθμό του πληροφοριοδότη μου, αυτού που τη βγάζει στην πλαϊνή πόρτα του Μαξίμου, δεν σας κρύβω πως υπέθεσα ότι προκηρύχθηκαν εκλογές. «Άκουσα τον πρόεδρο με τ’ αυτιά μου: δεν θέλει άλλους σκυλοκαβγάδες», μου είπε. Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου έντρομος. «Φεύγει ο Πίνατ;» ρώτησα πανικόβλητος. Ωστόσο, ο άνθρωπός μου έσπευσε να με καθησυχάσει ότι ο πρωθυπουργικός σκύλος δεν πάει πουθενά. «Για τον Άγνωστο Στρατιώτη λέω», μου απάντησε και πέρασε στην ανάλυση. Όπως άκουσε, λοιπόν, από τα ανοιχτά παράθυρα του «στρατηγείου» του προέδρου Κυριάκου, το κυβερνητικό πλάνο για το μνημείο έχει χρονοδιάγραμμα και πλαίσιο. Όπως μου εξήγησε ο ωτακουστής μου, η σχετική τροπολογία πρόκειται να έρθει στη Βουλή την επόμενη εβδομάδα, με στόχο μετά τη ψήφισή της να μπει τέλος σε κάθε εκδήλωση που θα εμπλέκει τον Άγνωστο Στρατιώτη. Έτσι, ούτε συγκεντρώσεις θα μπορούν να γίνουν στο σημείο, ούτε διαδηλώσεις. Μάλιστα, στην κυβέρνηση έχουν αποφασίσει ότι τα ονόματα που έχουν γραφτεί στον περιβάλλοντα χώρο του μνημείου θα σβηστούν με τον χρόνο, καθώς κανείς δεν θα μπορεί να γράψει κάτι νέο ή να «φρεσκάρει» τα γκράφιτι. Η στρατηγική αυτή προκρίθηκε προκειμένου να μην υπάρχει νέος γύρος αντιδράσεων, που θα πυροδοτήσει επεισόδια μπροστά στο μνημείο από επίδοξους «ήρωες».
Δηλώσεις «μία από τα ίδια» για τον Άγνωστο Στρατιώτη
Δεν μου αρέσει να σας ταλαιπωρώ με κουίζ για το ποιος είπε τι από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ για διάφορα θέματα. Όμως με αφορμή το θόρυβο που έχει ξεσηκωθεί για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη – όπου συγγνώμη αλλά ο κάθε πικραμένος λέει το μακρύ του και το κοντό του, μετατρέποντας ένα αυτονόητο θέμα σε περίπου κίνηση… κατάλυσης της Δημοκρατίας- θα σας παραθέσω δύο δηλώσεις για να βρείτε τη διαφορά. Η πρώτη: «Τα εθνικά μνημεία είναι ζωτικά σύμβολα των κοινωνιών, που ανήκουν σε όλον τον λαό και είναι για να ενώνουν, όχι για να διχάζουν όπως η κυβέρνηση προσπαθεί» και η δεύτερη, «Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν ανήκει σε κάποιο υπουργείο. Δεν ανήκει στην κυβέρνηση και στην κάθε κυβέρνηση. Ανήκει στον λαό και στο ιστορικό κοινωνικό αποτύπωμα». Για να μην σας κουράζω η πρώτη είναι του γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ και η δεύτερη της Όλγας Γεροβασίλη. Κι έτσι σιγά-σιγά, καταγράφεται στην καθημερινή ζωή η σύγκλιση θέσεων δύο κομμάτων, που υποτίθεται ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Βγάλε τα συμπεράσματά σας.
Μικρή και ευέλικτη ΚΟΕΣ… 140 μελών
Σας έγραφα χθες για την «ώρα ΠΑΣΟΚ» σχετικά με την ΚΟΕΣ. Και μπορεί η ανακοίνωση να άργησε μια μέρα, ωστόσο αυτό ήταν το… μικρότερο θέμα της διαρροής που είχε δώσει το πρωί της Δευτέρας η Χαριλάου Τρικούπη. Βλέπετε, οι αντ’ αυτού του κραταιού Νικόλα διατυμπάνιζαν μια «μικρή και ευέλικτη ΚΟΕΣ». Ωστόσο, χθες το πρωί οι συντάκτες του πράσινου ρεπορτάζ έπαθαν τενοντίτιδα να… σκρολάρουν ονόματα. Συνολικά, στις πέντε γραμματείες της ΚΟΕΣ συμμετέχουν 140 στελέχη του Κινήματος. Ακόμα και το βασικό όργανο της Επιτροπής, η Πολιτική της Γραμματεία, προέκυψε… προς τα πάνω, καθώς τα «περίπου 20» μέλη έγιναν… 22. Θα μου πείτε, εδώ το όργανο έχει γραμματέα από τον Μάιο και έφτασε να αποκτήσει μέλη τον Οκτώβριο, οι δύο παραπάνω είναι εύλογη απόκλιση. Σε κάθε περίπτωση, οι συνεδριακές περιπέτειες του ΠΑΣΟΚ δεν τελειώνουν εδώ, καθώς εκκρεμεί ακόμα ο ορισμός ημερομηνίας του συνεδρίου.
! Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των 140, άρχισα να λαμβάνω διάφορα μηνύματα για μέλη που βάσει καταστατικού δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στην ΚΟΕΣ. Επειδή από τη Νέα Υόρκη είναι λίγο δύσκολο να το ελέγξω (και επειδή, μεταξύ μας, έχω και καλύτερα πράγματα να κάνω εδώ), θα κάνω την έρευνά μου και θα επανέλθω.
Συνεχίζει τους αποκλεισμούς ο Ανδρουλάκης
Εντύπωση προκαλεί η απαράδεκτη (νέα) κίνηση του προέδρου Ανδρουλάκη. Και αναφέρομαι στον αποκλεισμό του Χρήστου Πρωτόπαπα από την επιτροπή διακήρυξης, όπου ως γνωστό μπήκαν ιστορικά στελέχη. Μάλιστα, όπως μου λένε, το είχε ζητήσει και στον ίδιο και στους συνεργάτες του. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια επιτροπή που δεν χρειαζόταν να τον αποκλείσει. Για να το κάνει αυτό σημαίνει ότι το έκανε για ένα και μόνο λόγο που δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι ο Πρωτόπαπας είναι στενός συνεργάτης του δημάρχου Δούκα. Επισήμως, πάντως, η δικαιολογία που δόθηκε είναι ότι ο αρχηγός Νίκος δεν βάζει μέλη κεντρικής επιτροπής, ωστόσο ο συγκεκριμένος ισχυρισμός πάσχει δεδομένου ότι μετέχουν στο όργανο ο Πανταζής και ο Όθωνας, που είναι μέλη της Κεντρικής Επιτροπής
Η διεύρυνση και το think tank του Σαχινίδη
Μένω λίγο ακόμα στα χθεσινά μου γραφόμενα για το ΠΑΣΟΚ και, ιδίως, στο κομμάτι περί επιτροπής διεύρυνσης που μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσει εντός των τειχών. Τις ώρες που γράφονταν εκείνες οι γραμμές, που λέτε, διεξαγόταν η ιδρυτική εκδήλωση του Progressive Lab, γνωστού και ως «Ινστιτούτου Σαχινίδη». Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να δει τη συγκεκριμένη μάζωξη «πράσινων φυλών» ως ευκαιρία να στείλει μήνυμα ενότητας και συνεργασίας εντός του κόμματος. Αμ δε. Αν και κατέβηκε από το βήμα της Βουλής περίπου μιάμιση ώρα πριν από την έναρξη της εκδήλωσης, ο κραταιός Νικόλας δεν παρευρέθηκε στο (σχεδόν γειτονικό) Ωδείο Αθηνών. Άντε μετά να διαψεύδει η Χαριλάου Τρικούπη τις κακές γλώσσες που λένε ότι η «προεδρική φρουρά» βλέπει με κακό μάτι (και) την πρωτοβουλία Σαχινίδη.
Ο «εργασιακός μεσαίωνας» και η αλήθεια
Τώρα που ψηφίστηκε ο νόμος για τα εργασιακά και τις 13 ώρες, έχω να πω τούτο. Η μεν κυβέρνηση στάθηκε επικοινωνιακά ανήμπορη να εξηγήσει στην κοινή γνώμη τι ακριβώς θεσπίζει ο νόμος, που η αντιπολίτευση περίπου το παρουσιάζει ως αποτύπωμα «εργασιακού μεσαίωνα» – μάλιστα η Όλγα Γεροβασίλη είπε στη Βουλή το βροντερό «εργασία από ήλιο σε ήλιο για τους παλιούς», κάτι δηλαδή σαν τους κολλήγους στην Τσαρική Ρωσία. Με άλλα λόγια, ελάχιστοι από την κυβέρνηση και το επικοινωνιακό της επιτελείο βγήκαν να πουν ότι το 13ωρο που θεσπίζεται είναι προαιρετικό, μόνο για 3 μέρες το μήνα κατόπιν συμφωνίας εργαζόμενου και εργοδότη, ενώ οι επιπλέον ώρες λογίζονται ως υπερωρίες. Είδα και έπαθαν να βρω κάποιον να μου πει σε μια αράδα -αυτή που έγραψα- τι ακριβώς ψηφίστηκε χτες. Καλά δεν του έκοψε κάποιου στο Μαξίμου να φτιάξει ένα σποτάκι, έστω, για να παίξει στα Μέσα Ενημέρωσης; Αλλά περί άλλα τυρβάζουν στο Μέγαρο…
Εκεί που τελειώνει η λογική
Για όσους δεν το γνωρίζεται χθες στη Βουλή συζητήθηκε μεταξύ άλλων η άρση ασυλίας του βουλευτή του ΚΚΕ Βασίλη Μεταξά, ο οποίος κατηγορείται μεταξύ άλλων για κλοπή ασπίδας αστυνομικού σε κινητοποίηση. Πέρα από διάφορα ζητήματα για την ουσία της υπόθεσης, ο βουλευτής του Περισσού ισχυρίστηκε ότι δεν πρέπει να αρθεί η ασυλία του, γιατί η υπόθεση εμπίπτει «κατεξοχήν» στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών καθηκόντων του και της πολιτικής του δράσης. Σε ρόλο συνηγόρου έσπευσαν οι… αναμενόμενοι – δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας. Κάθε εχέφρων άνθρωπος θα περίμενε ότι οι υποστηρικτές θα τελείωναν εκεί. Τελείωσαν; Όχι. «Αιτούμαστε την καταψήφιση του αιτήματος της άρσης ασυλίας του κ. Μεταξά, με το ίδιο σκεπτικό που πήραμε αντίστοιχη θέση και στην αίτηση άρσης ασυλίας του προέδρου της Νέας Αριστεράς» ήταν τα λόγια του Δημήτρη Μάντζου. Για την ιστορία, η δικογραφία για τον Αλέξη Χαρίτση αφορούσε παρακώλυση συγκοινωνιών σε αγροτικό μπλόκο, όχι σε συμπλοκές με αστυνομικούς. Εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη.
