Ξεπέρασε τον εαυτό του χθες ο Κώστας Καραμανλής των καπνών με τη νέα παρέμβασή του. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει η στήλη Big Mouth του powergame.gr, σε μια ομιλία για την Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, ο πρώην πρωθυπουργός (έγινε κι αυτό σε αυτήν τη δύσμοιρη χώρα) κατάφερε να «παραχώσει» μισή ντουζίνα χρησμούς, από αυτούς που για χρόνια διακινούσαν οι περίφημοι «κύκλοι» του.

Διαβάστε: Κώστας Καραμανλής: Γιατί η χθεσινή αιχμηρή παρέμβασή του για την κυβέρνηση αποτελεί "μπούμερανγκ" για τον ίδιο - Τι δείχνουν τα στοιχεία για την κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς από το 2007

Το κατά πόσο είναι πρέπον κάτι τέτοιο σε μια εκδήλωση προς τιμήν ενός προσώπου ας το κρίνουν οι διαχρονικοί και οι όψιμοι οπαδοί του. Ωστόσο, αυτό που πάντα προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ο ενθουσιασμός που προκαλούν αυτοί οι χρησμοί στους οπαδούς του. Πάντως, σε αντίθεση με το άλλο γεροντάκι του Muppet Show, ο Καραμανλής έχει το κακό να μην κατονομάζει αυτούς τους οποίους επικρίνει, παριστάνοντας τον θεσμικό. Οπότε, είτε οι χρησμοί είναι κατά το κοινώς λεγόμενο «τζούφιοι» είτε ο πρώην πρωθυπουργός δεν πολυψήνεται να βγει να πει τα πράγματα με ονόματα και διευθύνσεις. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτή η στρατηγική λέει πολλά περισσότερα για τον ίδιο και τα πιστεύω του, παρά γι’ αυτούς που φωτογραφίζει.


Ψήγματα αυτοκριτικής στα λεγόμενα του Κώστα Καραμανλή

Πάντως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπήρχαν ψήγματα αυτοκριτικής στα λόγια του κ. Καραμανλή. Η φράση για την αποκατάσταση του σεβασμού και της εμπιστοσύνης των πολιτών θα μπορούσε να είναι προϊόν βαθιάς ενδοσκόπησης. Σκεφτείτε το λίγο: «Αν αποβεί ανέφικτη ή άκαρπη, οδεύουμε προς μείζονα θεσμική κρίση. Αν υποτιμηθεί ή αγνοηθεί, βαδίζουμε ολοταχώς σε πολιτική κρίση πρώτου μεγέθους». Δεν θα μπορούσε να αναφέρεται στον τότε διοικητή της ΕΥΠ και κατόπιν υπουργό Δικαιοσύνης (και… πιο κατόπιν καταδικασμένο από το Ειδικό Δικαστήριο) Μήτσο Παπαγγελόπουλο;

Ας θυμηθούμε και μια δικαστική υπόθεση που συντάραξε το πανελλήνιο επί ημερών Καραμανλή, που οι πλημμέλειες της ιατροδικαστικής εξέτασης και των εξετάσεων που έπρεπε να γίνουν οδήγησαν τη χώρα σε μια ταπεινωτική καταδίκη. Τέλος, ας θυμηθούμε κάτι ωραίες δημιουργικές στατιστικές, που παραδοσιακά δεν τις λες και ό,τι καλύτερο για την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς. Αυτό το κακό έχουν οι χρησμοί, ακόμα και οι τζούφιοι: ο καθένας τους διαβάζει όπως θέλει.


Τους έπιασε ο πόνος

Τώρα που τα σύννεφα στο bromance Καραμανλή - Σαμαρά διαλύθηκαν, με την παρουσία του δεύτερου στην ομιλία του πρώτου, μπορούμε να κάνουμε μια αναδρομή στα έργα και τις ημέρες του διδύμου του Muppet Show, όταν αυτοί κυβερνούσαν.

Αλήθεια, νοιαζόταν γι’ αυτά που είπε ο κ. Καραμανλής ο πρόεδρος Σαμαράς, που αρκέστηκε να δεχτεί την παραίτηση του Τάκη Μπαλτάκου μετά την αποκάλυψη ότι ο τότε γενικός γραμματέας της κυβέρνησης παζάρευε τις ψήφους της Χρυσής Αυγής με τον Κασιδιάρη; Άραγε, πώς ένιωθε ο τότε πρωθυπουργός, Σαμαράς, όταν προσπαθούσε να κρατήσει όρθια τη χώρα και ο Καραμανλής μέσω των χρησμών που διακινούσαν οι περίφημοι «κύκλοι» τού τραβούσε το χαλί; Και, μια και μιλάμε για εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στο επόμενο επεισόδιο του Muppet Show ας μας πουν τα γεροντάκια αν μοιράζονται την ίδια άποψη για τον Ρασπούτιν και τις πρακτικές του. Γιατί ωραία τα μισόλογα, αλλά καλύτερες οι σταράτες κουβέντες.


Οι προβλέψεις και οι βλέψεις του Κώστα Καραμανλή

Ακούγοντας την ομιλία του λατρεμένου μας Καραμανλή (της Ραφήνας) στην εκδήλωση για την Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη στην παλιά Βουλή και όσα είπε για την κρίση των θεσμών και το ενδεχόμενο «πολιτικής κρίσης εξαιρετικών διαστάσεων», που συνήθως στη χώρα μας -όπως είπε- συμπίπτει με εκδήλωση εθνικής κρίσης, μας δημιουργήθηκαν πολλές απορίες. Κατ’ αρχάς αυτό αποτελεί πρόβλεψη ή προσδοκία; Γιατί αν επικαλείται την απαξίωση των θεσμών για να περιγράψει τον κίνδυνο πολιτικής κρίσης, άντε, ας το δεχτούμε. Να το συνδέει, όμως, με πιθανότητα εθνικής κρίσης, από πού προκύπτει αυτό; Έχει κάποια πληροφόρηση για κάτι τέτοιο ή εισάγει καινά δαιμόνια για να κινδυνολογήσει;

Μάλλον είναι πλέον λίγο βαρετό να το παίζει εκπρόσωπος των καπνεμπόρων και έβαλε πλώρη να βρεθεί και αυτός στο πολιτικό προσκήνιο, δηλώνοντας «παρών» εάν παραστεί ανάγκη.