Όντως, "καλά κάνατε" και δεν πήγατε στην κηδεία του Σαββόπουλου

Τον περασµένο Ιούνιο έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών ο σπουδαίος δηµοσιογράφος Πέτρος Μακρής, ο οποίος το 1984 κέρδισε τον παγκόσµιο θαυµασµό µε την πρωτοβουλία που ανέλαβε να οργανώσει τη συνάντηση «µονοιάσµατος» των πολέµαρχων εχθρών του ελληνικού Εµφυλίου. Του αριστερού ηγέτη του ∆ηµοκρατικού Στρατού Ελλάδος, Μάρκου Βαφειάδη, και του δεξιού στρατηγού, Θρασύβουλου Τσακαλώτου. Η ιστορική αυτή συνάντηση, µε την καθοδήγηση του Πέτρου Μακρή, είχε καλυφθεί επικοινωνιακά από την ιταλική τηλεόραση και αποτελεί το εισαγωγικό µέρος ενός ιστορικού ντοκιµαντέρ, το οποίο µπορεί να το παρακολουθήσει κανείς, αναζητώντας το στην πλατφόρµα του YouTube.

Εκτός από τους κεντρικούς πρωταγωνιστές, Θρασύβουλο Τσακαλώτο και Μάρκο Βαφειάδη, οι οποίοι -µετανιωµένοι και συνάµα µυαλωµένοι- αποκηρύσσουν µετά βδελυγµίας τις εµφυλιοπολεµικές συγκρούσεις που επακολούθησαν µετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου στην Ελλάδα, θα δει και τον εσχάτως εκλιπόντα, ∆ιονύση Σαββόπουλο, να υπερασπίζεται την ανάγκη για εθνική συµφιλίωση και κοινωνική ειρήνη, ερµηνεύοντας το άσµα «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη τον ∆εκέµβρη του ’44». ∆ηλαδή τις ηµέρες που ξεκίνησε ο εµφύλιος πόλεµος στην Ελλάδα. Στη συνέντευξη που παραχωρεί ο ∆ιονύσης Σαββόπουλος, καλείται να απαντήσει, γιατί στους στίχους του συγκεκριµένου τραγουδιού µνηµονεύει τον Βασίλη Τσιτσάνη. Σας παραθέτω πρώτα τους στίχους και ακολούθως θα σας µεταφέρω και την εξήγηση του µεγάλου Έλληνα τροβαδούρου: «∆εκέµβρης του ’44 / µε µια µοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ / η µάνα µου ετοιµόγεννη, γυρίζει ο θανατάς / Να η µαµή, ανασηκώνει το µανίκι / έτσι γεννήθηκα στη Σαλονίκη / Από τα χώµατα και µε το αεράκι / βλέπει το τραµ να έρχεται γραµµή / είναι κατάφωτο και στο σκαλοπατάκι / στέκει ο Τσιτσάνης µ’ ένα µικρό βιολί».

Όταν λοιπόν τον ρωτούν οι Ιταλοί δηµοσιογράφοι, µε τους οποίους συνεργάστηκε για την εκποµπή αυτή ο Π. Μακρής, για το νόηµα αυτού του τραγουδιού απαντά: «Ήθελα να δείξω τον αγάπη µου για τον τόπο µου και για τον χρόνο που γεννήθηκα. ∆υστυχώς, µετά από τόσα χρόνια οι Έλληνες εξακολουθούν να µην έχουν µια κοινή βάση µεταξύ τους. Και αυτό είναι τραγικό, γιατί είναι πολύ αισθηµατικοί. Όταν το αίσθηµά τους δεν µπορούν να το κατευθύνουν προς τα πάνω, τότε το οδηγούν ο ένας απέναντι στον άλλον. Μνηµονεύω τον Βασίλη Τσιτσάνη, γιατί το καταπληκτικότερο µε αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι στην εποχή του Εµφυλίου και µετά, κατάφερε µε τη µουσική του να ενώσει τους Έλληνες που σφάζονταν µεταξύ τους και µετά τα ∆εκεµβριανά. Όµως, µέσα στην πίστα του Τσιτσάνη ενώθηκαν κάθε λογής άνθρωποι. Αριστεροί - δεξιοί, φαντάροι - φοιτητές. Έδωσε στον ελληνικό λαό να καταλάβει πως είναι ίδιος µε τον διπλανό του». Όλα τα παραπάνω διαδραµατίστηκαν το 1984. Μια χρονολογία που θα µπορούσε κάλλιστα να συνδεθεί µε το οµώνυµο έργο του Τζ. Όργουελ, αλλά από την αντίθετη σκοπιά.

Και ερχόµαστε στο σήµερα, για να διαπιστώσουµε ότι το διχαστικό και τοξικό δόγµα «Ή τους τελειώνουµε ή µας τελειώνουν», µε το οποίο πορεύτηκε ο Αλέξης Τσίπρας για να γίνει πρωθυπουργός, συνεχίζει να αποτελεί το «εγχειρίδιο» της ρεβανσιστικής Αριστεράς, που δίνει ανένδοτο αγώνα µισαλλοδοξίας, εχθροπάθειας και µνησικακίας, έχοντας για ιεροκήρυκες του µίσους και του διχασµού όσους δεινοπαθούν σε συνθήκες δηµοκρατικής κανονικότητας και κοινωνικής ευταξίας. Ο ∆ιονύσης Σαββόπουλος, που από το 1984 προφήτευε τα επικίνδυνα µελλούµενα, ανήµερα της 28ης Οκτωβρίου και λίγα 24ωρα µετά την κηδεία του, στην οποία δεν παρέστη η ηγεσία της «Αριστεράς», ξαναέγινε βορά στις µνησίκακες ορέξεις όλων εκείνων που το οξυγόνο τους είναι η µετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε θέατρο εµφυλίου πολέµου. Εµφανίστηκε στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης ο «τρισµέγιστος» Παύλος Πολάκης να κράζει τον πεθαµένο καλλιτέχνη, υπενθυµίζοντας τον «βίο και την πολιτεία του», προκειµένου να αιτιολογήσει ότι «καλά κάναµε και δεν τον τιµήσαµε µε την παρουσία µας» στην εξόδιο ακολουθία του.

Comeback με Τσίπρα από τον «θεματοφύλακα» του Συντάγματος;

Δεν ξέρω εάν θυμάστε κάτι γραφικούς που μεσουρανούσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την εποχή των «αγανακτισμένων», διεκδικώντας τον ρόλο του αυτόκλητου «θεματοφύλακα» του ελληνικού Συντάγματος, αλλά κάτι αντίστοιχο εισέπραξα διαβάζοντας την ομιλία του τέως Πρόεδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, στην Ακαδημία Αθηνών στο πλαίσιο εκδήλωσης για την 28η Οκτωβρίου. Αν δεν κάνω λάθος, αυτοί που είχαν φέρει στα μέτρα τους τις προβλέψεις του ελληνικού Συντάγματος ήταν κάτι ψηφοφόροι του Αρτέμη Σώρρα, ενώ το αφήγημα αυτό, για να μη χάσει την εκλογική πελατεία των «αγανακτισμένων», το είχε «ωραιοποιήσει» με επικολυρικές περικοκλάδες ο Αλέξης Τσίπρας, δηλώνοντας ότι «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος».

Ο Προκόπης Παυλόπουλος, που οι πληροφορίες αναφέρουν ότι παραμένει προνομιακός συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα και μάλιστα ο πρώην πρωθυπουργός σκοπεύει να τον συμπεριλάβει στον στρατηγικό σχεδιασμό που εκπονεί για να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή, από το βήμα της Ακαδημίας Αθηνών δήλωσε: «Είμαστε λαός της Αντίστασης, λαός της Ελευθερίας. Και αυτό ισχύει όχι μόνον ως προς το χρέος μας για την εν γένει υπεράσπιση της Εθνικής Κυριαρχίας μας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας έναντι οιασδήποτε εξωτερικής επιβουλής. Αλλά και, κατά το γράμμα και το πνεύμα των διατάξεων του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος, ως προς το χρέος μας για την υπεράσπιση των θεσμών της Δημοκρατίας και, εντέλει, για την υπεράσπιση της πεμπτουσίας της Δημοκρατικής Αρχής.

»Άρα εμείς, οι Έλληνες, κατά τις ιστορικές μας καταβολές και με βάση το χρέος υπεράσπισης αυτού τούτου του Συντάγματος οφείλουμε, προσφεύγοντας σε κάθε πρόσφορο νόμιμο μέσο, να θωρακίζουμε ατομικώς και κατεξοχήν συλλογικώς τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας -και ιδίως τους θεσμούς του Κράτους Δικαίου και της Αρχής της Νομιμότητας- όχι μόνον όταν επιχειρείται η ευθεία κατάλυσή τους, αλλά και όταν κάθε εξουσία, και ιδίως η εκτελεστική εξουσία, παρατηρεί απαθής και πολύ περισσότερο υποθάλπει την αποδυνάμωσή τους στον βωμό της επιδίωξης ευτελών πολιτικών σκοπιμοτήτων και εις βάρος του Δημόσιου Συμφέροντος».

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή