Ο υφυπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων  και Αθλητισμού, αρμόδιος για την Ανώτατη Εκπαίδευση, καθηγητής Νίκος Παπαϊωάννου, μιλά στα «Π» για τα δημόσια  και ιδιωτικά πανεπιστήμια, για θέματα ασφάλειας, αλλά και για πιο προσωπικές πτυχές της ζωής του και για τον ελεύθερο χρόνο του.

Η "εξομολόγηση" του Νίκου Παπαϊωάνου στα "Π" και τη Σάσα Σταμάτη

Υπάρχει μεγάλη συζήτηση γύρω από τις διαγραφές  των μη ενεργών φοιτητών. Τελικά, τι κερδίζει το δημόσιο πανεπιστήμιο από αυτή τη διαδικασία;

Το θέμα των διαγραφών δεν είναι μια «τιμωρητική πράξη», όπως συχνά ακούγεται. Είναι μια προσπάθεια να  μπει τάξη σε μια τεράστια στρέβλωση. Δεν γίνεται να μιλάμε για σύγχρονα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια όταν  στους καταλόγους εμφανίζονται δεκάδες χιλιάδες φοιτητές που έχουν πάψει προ πολλού να συμμετέχουν στις σπουδές τους. Το κέρδος είναι διπλό από την εκκαθάριση των καταλόγων. Από τη μία, τα Ιδρύματα αποκτούν  ακριβή, διαφανή και λειτουργική βάση δεδομένων,  που επιτρέπει σύγχρονη διακυβέρνηση και πραγματικό προγραμματισμό. Από την άλλη, ενισχύουμε την  αξιοπιστία του πανεπιστημιακού τίτλου, στέλνοντας ένα  σαφές μήνυμα ότι η Ανώτατη Εκπαίδευση στην Ελλά[1]δα λειτουργεί με κανόνες, δικαιοσύνη και ευρωπαϊκά  πρότυπα.

Κάποιοι φοβούνται ότι η εγκατάσταση των μη κρατικών πανεπιστημίων θα υποβαθμίσει το δημόσιο  πανεπιστήμιο. Τι απαντάτε;

Τα ΝΠΠΕ δεν ήρθαν να υποκαταστήσουν το δημόσιο  πανεπιστήμιο, αλλά να το ενισχύσουν. Πρόκειται για μη  κερδοσκοπικά παραρτήματα διεθνών πανεπιστημίων, που λειτουργούν υπό αυστηρούς κανόνες εποπτείας, πιστοποίησης και λογοδοσίας. Οι αρμόδιες Αρχές για την  αδειοδότηση εφαρμόζουν διαδικασίες που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για πρόχειρες ή χαμηλής ποιότητας δομές. Οποιος δεν πληροί τα κριτήρια απλώς  δεν λειτουργεί.

Το θέμα της ασφάλειας στα πανεπιστήμια εξακολουθεί, επίσης, να απασχολεί την κοινή γνώμη. Θεωρείτε ότι το νέο πλαίσιο που εφαρμόζεται έχει αποδώσει;

Το νέο πλαίσιο πανεπιστημιακής ασφάλειας αποτελεί  μια τομή για τα ελληνικά ΑΕΙ. Το πιο σημαντικό όμως  είναι η αλλαγή κουλτούρας: η ακαδημαϊκή κοινότητα αντιλαμβάνεται ότι η ασφάλεια δεν είναι περιορισμός,  αλλά προϋπόθεση για ελευθερία, έρευνα και καθημερινή λειτουργία χωρίς φόβο. Ηδη βλέπουμε μετρήσιμη  βελτίωση. Φέτος δεν υπάρχει ούτε μία ενεργή κατάληψη σε ΑΕΙ, ενώ τα περιστατικά ανομίας έχουν μειωθεί  σημαντικά.

Από κτηνίατρος πώς γίνατε πολιτικός;

Ας ξεκινήσω σχολιάζοντας το ερώτημα για να δώσω  και την απάντηση. Ο «πολιτικός» δεν είναι ένα αυτοτελές επάγγελμα. Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, με τίμησε αναθέτοντάς μου κυβερνητικά καθήκοντα, πρώτα το αξίωμα του γενικού γραμματέα και τώρα το αξίωμα του υφυπουργού. Ασχολούμαι με αυτό που γνωρίζω πραγματικά, την Ανώτατη Εκπαίδευση, διότι αξιώθηκα στην καριέρα μου να περάσω από όλες  τις βαθμίδες της καθηγητικής σε ΑΕΙ και να φτάσω και  στο ανώτατο επίπεδο διοίκησης, να εκλεγώ πρύτανης  του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Βεβαίως, ναι, σπούδασα Κτηνιατρική, είμαι κτηνίατρος και  έχω την αίσθηση της φροντίδας προς τους μικρούς και  τους μεγάλους μας φίλους, τα ζωάκια, και φυσικά προς  τον συνάνθρωπο.

Μιλήστε μας για την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σας. Σκεφτήκατε τότε να τα παρατήσετε όλα;

Η ζωή δεν είναι μια γραμμική διαδρομή, ένας δρόμος  στρωμένος με ροδοπέταλα. Υπάρχουν δυσκολίες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, και φυσικά υπάρχουν επιλογές. Κάποιες φορές μπορεί να επιλέξεις έναν πιο εύκολο δρόμο και άλλες φορές έναν πιο δύσκολο, με πολλές  παγίδες. Δεν ξεχωρίζω κάποια «πιο δύσκολη στιγμή»  της ζωής μου. Προσπαθώ να δείχνω πολύ ισχυρά και  γρήγορα αντανακλαστικά, ώστε να αντεπεξέρχομαι στις  δυσκολίες. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και προσπαθώ πάντα να αφήνω πίσω τα δύσκολα και να πηγαίνω παρακάτω, όπου, βεβαίως, θα βρω άλλες δυσκολίες, και πάει λέγοντας. Οπότε, όχι, δεν σκέφτηκα  κάποτε να τα παρατήσω όλα. Αντίθετα, με τα μαθήματα  από τις αντιξοότητες βελτιώνομαι, δυναμώνω και παίρνω δύναμη.

Πώς γνωριστήκατε με τη γυναίκα σας; Πού έγινε η  πρόταση γάμου;

Γνώρισα μέσω κοινής παρέας τη γυναίκα μου, σε μια  πολύ ξένοιαστη εποχή, όταν ήμασταν πολύ νέοι. Τότε,  όλη η Θεσσαλονίκη ζούσε στους ρυθμούς των ομάδων της του μπάσκετ, που τη δόξαζαν, με τον Γκάλη, τη Μαρινέλλα, με ντέρμπι, υπήρχε ένας ενθουσιασμός που  ήμαστε τυχεροί όσοι είχαμε την τύχη τότε να μπορούμε να ζούμε κάνοντας όνειρα σε ένα τέτοιο ευχάριστο και αισιόδοξο περιβάλλον. Υπήρχε το «Ακρόαμα», η μουσική σκηνή που είχε αναβιώσει την αγάπη για τα τραγούδια του ελληνικού κινηματογράφου και όπου γίνονταν παραδοσιακά τα γλέντια για τους αγώνες μπάσκετ. Εκεί, σε μια κλασική βραδιά διασκέδασης, έκανα την πρόταση στη γυναίκα μου. Ευτυχώς, τη δέχτηκε!

Τι μουσική ακούτε;

Το ροκ «της εποχής μου», Rolling Stones, Led Zeppelin, Queen, συγκροτήματα που λάτρευε ο πλανήτης - και λατρεύει ακόμη. Πολλά ελληνικά, επίσης, από τους κλασικούς Χατζιδάκι και Θεοδωράκη, Μπιθικώτση, Μητροπάνο, Μαρινέλλα, Βοσκόπουλο, τον αγαπημένο και πρόσφατα αποδημήσαντα Διονύση Σαββόπουλο.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το πινγκ πονγκ;

Η μεγάλη μου αγάπη και χόμπι είναι, κυρίως, το περπάτημα. Μου αρέσει η φύση, αν και στην Αθήνα -μένω στην Κυψέλη- είναι ελάχιστος ο ελεύθερος χρόνος μου. Ωστόσο, σε κάθε ευκαιρία περπατώ, ιδίως σε δάσος ή  βουνό, παρέα με φίλους. Επίσης, το πινγκ πονγκ, επειδή είναι γρήγορο, οξύνει τα αντανακλαστικά, απαιτεί ταχύτητα και είναι αρκετά εύκολο να βρεις ένα τραπέζι και έναν φίλο για «αντίπαλο».



Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά