Η "νεκρανάσταση" του παλιού ΣΥΡΙΖΑ από τον Αλέξη, η έρευνα και τα αριστεία για την Ελλάδα του 2030 και η μοναχική "πρωτιά" του Μητσοτάκη
Αλάτι & Πιπέρι
Η παραπολιτική στήλη της Απογευματινής
«Νεκρανάσταση» του παλιού ΣΥΡΙΖΑ από τον Αλέξη
Δεν σας κρύβω ότι βρέθηκα σε µια φάση προµνησίας, γαλλιστί «ντεζαβού», παρακολουθώντας τα πρόσωπα που στριµώχτηκαν χθες στο Θέατρο Παλλάς προκειµένου να παρακολουθήσουν την παρουσίαση του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα, το όποιο άνετα θα µπορούσε να έχει και τα χαρακτηριστικά θεατρικής παράστασης µε τίτλο «Η επιστροφή του ασώτου» ή «Η οδύσσεια ενός ξεριζωµένου», µε πρωταγωνιστή αυτή τη φορά όχι τον αείµνηστο Νίκο Ξανθόπουλο αλλά τον πρώην πρωθυπουργό.
Αν εξαιρέσει κανείς τον συχωρεµένο Αλέκο Φλαµπουράρη, η µνήµη του οποίου τιµήθηκε µε µία θέση κενή στην πρώτη σειρά των θεατών, το χθεσινό συναπάντηµα στο Θέατρο Παλλάς ήταν µια «νεκρανάσταση» της κυβερνητικής και κοµµατικής οµάδας που πλαισίωνε µέχρι το 2023 τον Αλ. Τσίπρα. Κάτι σκόρπιοι δεξιά και αριστερά καθηγητές και επιστήµονες που -ούτως ή άλλως- συνδέονται µε τον Αλέξη Τσίπρα από το 2015, άλλοι εµφανώς και άλλοι κρυφίως, υποτίθεται πως έδιναν τον αέρα της «αλλαγής», ενισχύοντας µε τη… σοβαροφάνειά τους το «ανανεωµένο προφίλ» του πρώην πρωθυπουργού. Στην προκειµένη περίπτωση είδαµε πως «άλλαξε ο Μανωλιός και ντύθηκε γαµπρός», αλλά στην «εκκλησία θα τον συνοδεύσει το σόι του». Και για να δανειστούµε τον τίτλο από την οµώνυµη κωµωδία του Ουίλιαµ Σαίξπηρ, «πολύ κακό για το τίποτα» ήταν το χθεσινό πάρτι που διοργάνωσε ο Αλ. Τσίπρας στο Θέατρο Παλλάς, έχοντας για αβανταδόρους και χειροκροτητές όλους αυτούς που κάποτε «ήταν παιδιά του». Αν ο ίδιος τούς βλέπει τώρα αλλιώς ή αυτοί τον βλέπουν διαφορετικά, σηµασία έχει πώς τους αντικρίζει η ελληνική κοινωνία.
Έρευνα και αριστεία για την Ελλάδα του 2030
Οι νέες τεχνολογίες, η τεχνητή νοημοσύνη, η ρομποτική αντανακλούν τις στρατηγικές προτεραιότητες της χώρας μας και το όραμα της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη για την Ελλάδα του 2030. Τα Κέντρα Αριστείας είναι πηγή καινοτόμων και εξειδικευμένων λύσεων για τις ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς», τόνισε ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Σταύρος Καλαφάτης, σε χαιρετισμό του στην εκδήλωση χορηγών και δικτύωσης του Ελληνικού Κέντρου Αριστείας «HERON». Όπως επισήμανε ο υφυπουργός Ανάπτυξης: «Η ισχυρή μας βούληση για στήριξη της έρευνας τα τελευταία έξι χρόνια φέρνει την πατρίδα μας στην 4η θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε κρατικές δαπάνες Έρευνας και Ανάπτυξης ως ποσοστό του ΑΕΠ, σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και της Eurostat».
Παρακολουθώντας τις ομιλίες των παρουσιαστών του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα περίμενα, μήπως κάποιοι εξ αυτών φανούν αυστηροί μαζί του, αλλά τελικά έπεσα έξω. Μόνο «αυτόγραφο» δεν κατέβηκαν να του ζητήσουν. Μιλάμε για στυγνούς γλείφτες.
Γιατί άραγε είναι τόσα χρόνια μόνος πρώτος ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Το αφήγημα που προβάλλουν οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι ότι η κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας στο πολιτικό σκηνικό της χώρας συνιστά υπονόμευση της δημοκρατίας, καθώς επιτρέπει στον σημερινό πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να παίζει μπάλα χωρίς αντίπαλο. Και ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Σίγουρα όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ που μέχρι τώρα έχουν στο πλευρό τους τη συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.
Κανένας όμως εξ αυτών που κινδυνολογούν περί υπονόμευσης της δημοκρατίας, επειδή στη χώρα κατέχει δεσπόζουσα θέση η ΝΔ, δεν μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί, μήπως ο λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο, οφείλεται στο γεγονός ότι οι ίδιοι ευθύνονται για την απαξίωση της πολιτικής. Τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον στηρίζει μια ισχυρή πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, το οποίο παραδοσιακά προέρχεται από τη «γαλάζια» παράταξη.
Η ΝΔ είναι ένα κόμμα βαθιά ριζωμένο στην ελληνική κοινωνία, με αρχές, θέσεις, αξίες και συγκεκριμένο ιδεολογικό προσανατολισμό. Συνεπώς, δεν κερδίζει τη μάχη της ιδεολογικής κυριαρχίας ή της εκλογικής επιτυχίας ευκαιριακά. Εάν κάποιοι υπονομεύουν τη δημοκρατία, με κριτήριο τη διάλυση των ισχυρών αντιβάρων απέναντι στην εκάστοτε πλειοψηφική εξουσία, είναι όλοι αυτοί που διακατέχονται από το σύνδρομο του «μικρομεγαλισμού» και παριστάνουν ο κάθε ένας ξεχωριστά τον «μεσσία», ποντάροντας σε ψηφοφόρους θαυμαστές, διαιρώντας με τον τρόπο αυτό την ενότητα του εκλογικού σώματος.
Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή
En