Του Γιάννη Χρηστάκου

Η χθεσινή διαρροή από κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος για τις «δύο φάσεις» της συμφωνίας που ήταν και στο επίκεντρο της πολύωρης ενημέρωσης του προεδρείου της κοινοβουλευτικής ομάδας από τον πρωθυπουργό, ξάφνιασε αυτούς που γνώριζαν τις πραγματικές προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα.

Η κυβέρνηση, πιεζόμενη από τους δανειστές, το εσωτερικό μέτωπο και τον χρόνο, χάθηκε στην μετάφραση. Στην πραγματικότητα, αυτές τις δύο φάσεις είναι που θέλουν οι θεσμοί. Οι δανειστές. Και δεν το θέλουν επειδή έχουν κάποιο συγκεκριμένο δόλιο σχέδιο, αλλά επειδή παραμένουν στις γραμμές της δανειακής σύμβασης που έχει υπογράψει η χώρα. Δηλαδή, για να δοθούν χρήματα από τις δόσεις θα πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, αυτή που έμεινε από την προηγούμενη κυβέρνηση και δεν έκλεισε ποτέ μετά το περίφημο mail Χαρδούβελη και τις εκλογές που ακολούθησαν.

Αυτό, κατά τους θεσμούς, λέει και η σύμβαση και η παράταση που υπέγραψε ο Γιάννης Βαρουφάκης στις 20 Φεβρουαρίου. Μία παράταση για την οποία ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε ότι οι εταίροι μας «την έφεραν» διότι μας υποσχέθηκαν λεφτά που ποτέ δεν έδωσαν. Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη φάση. Η αξιολόγηση και η εκταμίευση της δόσης εφόσον το εγκρίνει το eurogroup μετά από θετική εισήγηση του Brusselles group που έχει μπροστά του τα προαπαιτούμενα όπως αυτά είχαν συμφωνηθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Περί αυτού πρόκειται. Η δεύτερη φάση δεν είναι τίποτα άλλο από το νέο πρόγραμμα, νέο μνημόνιο, όπως θέλει κανείς για το δικό του πολιτικό συμφέρον το ονομάζει.
Αυτό όμως είναι και το σημαντικό για τον Τσίπρα.

Ο πρωθυπουργός το ονομάζει εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και ουσιαστικά είναι η «ενιαία συμφωνία» που ζητά. Γιατί ενιαία; Γιατί θέλει να συμπτύξει την αξιολόγηση του Σαμαρά- Βενιζέλου με το νέο πρόγραμμα ώστε να μπλέξουν εκεί μέσα οι εκθέσεις προόδου, τα μέτρα, οι στόχοι και κυρίως ένα μεγάλο δάνειο –πολλοί το βλέπουν στα 30-40 δις ευρώ- που θα έχει ασφαλώς και μεταρρυθμίσεις και αναπτυξιακό χαρακτήρα.

Μία τέτοια συμφωνία το Μαξίμου εκτιμά ότι μπορεί να περάσει πιο εύκολα μετά το σχετικό μασάζ από την «ιερά εξέταση» των… θεσμών του ΣΥΡΙΖΑ αφού μπορεί να έχει σκληρά μέτρα, θα είναι όμως πρόγραμμα μακράς πνοής και θα είναι πιο ευπαρουσίαστο επικοινωνιακά. Θα μπορεί δηλαδή ο πρωθυπουργός να υπερασπίζεται την προεκλογική του δέσμευση ότι δεν θα υπογράψει μνημόνιο. Και οι βουλευτές του να χρησιμοποιούν τις αναπτυξιακές και μεταρρυθμιστικές προβλέψεις για να αντιπαρέρχονται την φοροθύελλα που προφανώς θα περιλαμβάνει η συμφωνία.


Αντίθετα, μία συμφωνία τώρα με οδυνηρά μέτρα για λίγα δις ευρώ που εξανεμίζονται σε δέκα μέρες και την ταυτόχρονη έναρξη μίας νέας διαδικασίας για το επόμενο μεσοπρόθεσμο και μάλιστα με διορία ως τα τέλη Ιουνίου θα προκαλούσε ανυπέρβλητα προβλήματα στην κυβέρνηση. Μόλις προ ημερών άλλωστε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρηματολογούσαν για αυτή την «μεγάλη συμφωνία».

Δεν είχαν προσέξει όμως τα λόγια του πρωθυπουργού ο οποίος το είχε εξηγήσει. Αυτή είναι και η πολιτική συμφωνία που ζητά. Οι εταίροι όμως δεν φαίνονται διατεθειμένοι να δεχτούν τέτοια λύση. Κατ αυτούς πρόκειται για αθέτηση της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου (μιλάει για τρέχουσα αξιολόγηση-current rewiew) και πολλές χώρες θα έμπλεκαν σε νέες περιπέτειες με έγκριση από τα κοινοβούλιά τους. Αλλά και το νέο πρόγραμμα εφόσον περιλαμβάνει νέο δανεισμό το ίδιο προβλέπει. Θα το κάνουν το χατίρι στην Ελλάδα; O Αλέξης Τσίπρας έχει λόγους να πιστεύει πως ναι. Οι δανειστές θα του απαντήσουν εντός των επομένων 24ώρων.