Δημοσίως αναρωτήθηκε χθες στον «αέρα» του ΣΚΑΪ ο Βαγγέλης Βενιζέλος αν έχει επιδείξει ποτέ πολιτική φιλοδοξία. Ποιος θα ξεχάσει τον (μετέπειτα) πρόεδρο Βαγγέλη το βράδυ των εκλογών του 2007, να σπεύδει στο Ζάππειο για να δηλώσει «παρών στις εξελίξεις»; Εκτός εάν με την αποστροφή στη θρυλική εκείνη δήλωσή του, ότι «στο ΠΑΣΟΚ αρμόζει καλύτερη τύχη», δεν εννοούσε τον εαυτό του.

Διαβάστε: Η ετοιμότητα του Ευάγγελου να γεµίσει το κενό "κυβερνησιµότητας", η κριτική στο κόμμα Κασσελάκη και η "δυσαρέσκεια για τους θεσμούς", που δεν ξεκίνησε το 2019…

Όπως επισημαίνει η στήλη Big Mouth του powergame.gr, η μεγαλύτερη έκπληξη είναι ότι ένας τόσο ευφυής άνθρωπος δαιμονοποιεί με τέτοια ευκολία την πολιτική φιλοδοξία. Δηλαδή κάπου ας πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Για να είναι κάποιος καλός πολιτικός, η προσωπική φιλοδοξία είναι το καύσιμο. Το ζήτημα είναι αυτή η φιλοδοξία να βασίζεται σε αντίστοιχα προσόντα και να εκδηλώνεται με θεμιτό τρόπο.

Γιατί οι εναλλακτικές στους φιλόδοξους πολιτικούς είναι δύο: είτε οι χομπίστες είτε αυτοί που ακούνε φωνές και νομίζουν ότι συνομιλούν με το πεπρωμένο της χώρας – ενώ στην πραγματικότητα είναι απλά «για τα λουριά». Τώρα, εάν ο πρόεδρος Βαγγέλης νιώθει πλέον χομπίστας και θέλει να προβάλλει αυτό το status ως συγκριτικό του πλεονέκτημα εν όψει (της όποιας) συγκυβέρνησης, ας βγει να το πει ευθέως. Γιατί με τέτοιες σοφιστείες μόνο θυμηδία προκαλεί.


Η μομφή Βενιζέλου στη Φώφη

Μεγάλη έκπληξη -κι όχι ευχάριστη- προκάλεσε και μια ακόμα αναφορά του προέδρου Βαγγέλη, ότι «κάποια στιγμή, επειδή έτσι αποφάσισε η τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και δεν αντέδρασε και κανείς στα σοβαρά, έφυγα από τη Βουλή σε ηλικία 62 ετών». Δεν ξέρεις με τι να πρωτοαπορήσεις με τη συγκεκριμένη δήλωση. Ας ξεκινήσουμε από το ηλικιακό ζήτημα που έθεσε ο σύντροφος Βενιζέλος, γιατί πράγματι, σε μια χώρα «δεινοσαύρων», τα 62 δεν είναι ηλικία απόσυρσης. Μισό λεπτό, όμως: Ο πάλαι ποτέ πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν περίμενε ποτέ του κάποια ιδιαίτερη «επετηρίδα» – αντίθετα, εκλέχτηκε βουλευτής σε ηλικία 36 ετών και παρέμεινε βουλευτής για 26 συναπτά έτη. Πόσο έπρεπε να διατηρήσει τη θέση του;

Αλλά πάμε και στα πιο σημαντικά. Η απόφαση της τότε ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στην οποία αναφέρεται ο Βενιζέλος (με έναν τρόπο όχι ιδιαίτερα ευπρεπή για τη συχωρεμένη τη Γεννηματά, θα έλεγε κάποιος κακοπροαίρετος) δεν ήταν να μη θέσει υποψηφιότητα, αλλά να μην είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.

Προφανώς, ο πρόεδρος Βαγγέλης, που ποτέ δεν είχε πολιτικές φιλοδοξίες, δεν θέλησε να εκτεθεί στον «σταυρό» και, αφού δεν πήρε τη βουλευτική έδρα «άνευ αγώνος», επέλεξε την ηρωική έξοδο. Το πιο «σκαμπρόζικο», όμως, της συγκεκριμένης δήλωσης ήταν η αποστροφή ότι «δεν αντέδρασε κανείς στα σοβαρά» σε αυτήν την εξέλιξη. Δηλαδή τι έπρεπε να γίνει; Να ξεσηκωθούν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατά της προέδρου μέσα στην προεκλογική περίοδο; Ή να ρίχνουν οι πολίτες στην κάλπη λευκά ψηφοδέλτια, αφού πρώτα γράψουν επάνω «αγαπάμε τον κύριο Βαγγέλη»; Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη φράση δεν είναι μομφή προς τη μακαρίτισσα τη Φώφη, αλλά προς την κοινωνία, που δεν εκτίμησε το μεγαλείο του ανδρός. Για τους λάτρεις της στατιστικής: Σεπτέμβριος 2015: ΠΑΣΟΚ με Βενιζέλο στα ψηφοδέλτια 6,29%. Ιούλιος 2019: ΠΑΣΟΚ χωρίς Βενιζέλο στα ψηφοδέλτια: 8,10%.


Περί παράκαμψης του άρθρου 86

Κι ας κλείσουμε τον σχολιασμό της συνέντευξης Βενιζέλου, κάνοντας έναν εύφημο μνεία στους Κούτρα και Ντσούνο, που ανέφεραν τη στήλη Big Mouth, προκειμένου να ρωτήσουν τον πρόεδρο Βαγγέλη σχετικά με τη φημολογούμενη προσπάθεια παράκαμψης του άρθρου 86 μέσω του δικαίου της ΕΕ. Σε μια εποχή που όλοι κάνουν ρεπορτάζ με τις πηγές άλλων, η τήρηση της δεοντολογίας πρέπει να επιβραβεύεται.

Επί της ουσίας της απάντησης που έδωσε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, φάνηκε αρχικά σαν να διαψεύδει το ρεπορτάζ. «Ο κανονισμός για την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία προβλέπει ρητά ότι όπου υπάρχουν ειδικοί εθνικοί κανόνες για ορισμένες ασυλίες ή δικαιοδοσίες, για παράδειγμα η ευθύνη υπουργών, ισχύει το Εθνικό Δίκαιο», είπε ο πρόεδρος Βαγγέλης. Και πάνω που φάνηκε ότι το αποκλειστικό είχε «πάει κουβά», ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά επισήμανε ότι «η διάταξη του άρθρου 86 πρέπει να ερμηνεύεται κατά έναν τρόπο που σέβεται την κοινωνία, όχι το Ενωσιακό Δίκαιο, δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας, είναι η κοινωνία. Άρα έχουμε την υποχρέωση να ερμηνεύσουμε και να εφαρμόσουμε και να διαμορφώσουμε το άρθρο 86 για την ευθύνη υπουργών σύμφωνα με την απαίτηση της κοινωνίας για θεσμική αξιοπιστία και διαφάνεια».

Αυτή η ερμηνεία κανόνων του ποινικού δικαίου και της ποινικής δικονομίας σύμφωνα με την απαίτηση της κοινωνίας δεν ακούγεται να παρέχει σε υπόπτους και κατηγορούμενους τις εγγυήσεις ούτε του κράτους Δικαίου ούτε μιας δίκαιης δίκης. Συμπερασματικά, λοιπόν, οι δύο επιφανείς συνταγματολόγοι Προκόπης και Βαγγέλης μάλλον συμφωνούν στην παράκαμψη και ψάχνουν τη σωστή παρακαμπτήρια οδό. Αυτά για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε – και, κυρίως, πού πάμε…